Είναι ζήτημα τιμής η ευθύνη; Η αποδοχή, η ανάληψη αλλά και η διαχείριση αυτής μήπως είναι κώδικας αξιοπρέπειας και ‘’καθρέφτης’’ της αξίας ενός ανθρώπου; Η υστεροφημία που την ύπαρξή της στον κόσμο την χρωστά στους Έλληνες -τους κανονικούς, όχι εμάς- μήπως τελικά είναι… φανταστική; Μήπως είναι ακόμα μία υπερβολή που γράφτηκε από κάποιον παραμυθά της αρχαίας εποχής για να δώσει ‘’νοστιμάδα’’ σε κάποιο του δημιούργημα;

Βλέπεις κανένα που να θέλει να σε βοηθήσει; Βλέπεις κανέναν που του ανέθεσες ορισμένες ευθύνες, να θέλει ή καλύτερα, να μπορεί να τις αναλάβει; Αναρωτήθηκες ποτέ για το βαθμό που πρέπει να σου βάλει η ιστορία σαν έναν ακόμα τύπο που χαράμισε κάμποσο από το οξυγόνο του πλανήτη μας; Ή μήπως η μόνη μας συνεισφορά σε τούτο τον κόσμο είναι η τροφή η οποία γινόμαστε για τα σκουλήκια στο τέλος της ζωής μας; Άραγε σκέφτηκες ποτέ; Θυμάσαι τον εαυτό σου να σκέφτεται;

Να σκέφτεται για κάτι λίγο σημαντικότερο από την εφορία, τις διακοπές, τα πανεπιστήμια, τις δουλειές, την άμοιρη ζωή που… χρεώθηκες να ζήσεις. Και μάλιστα όχι μόνο στη φορτώσανε αλλά σου επέβαλλαν ότι έτσι θα τη ζήσεις γιατί έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Ναι, μα ρε παιδιά αφού τίποτα δεν λειτουργεί υπέρ ημών τότε γιατί εμείς να ζούμε και να πράττουμε με τρόπο που δεν μας ευνοεί; Ποιος ζει και αναπνέει για μια ζωή που ούτε για φτύσιμο δεν είναι; Που το μόνο φυσιολογικό που έχει μείνει πια είναι ότι οι γυναίκες ακόμα μπορούν και εγκυμονούν και δημιουργούν τους επόμενους ‘’υπηρέτες’’ της μεγαλομανίας των… μερικών.

Που είμαστε το μοναδικό ζώο πάνω στη ρημάδα τη Γη που αντί να εξελιχτούμε καταφέραμε και ευνουχίσαμε τις αρετές μας και να γίνουμε κάτι άλλο, κάτι που δεν έχει σχέση με μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα, τώρα την εποχή που βιώνουμε, θέλουμε να φτιάξουμε -και φτιάχνουμε φυσικά- κι άλλους σαν και μας! Αλλά όχι… εμάς, αλλά να μοιάζουν με μας, να μην κουράζονται όπως εμείς, να μην φθείρονται γενικότερα όπως εμείς, να μην πονάνε, να μην νιώθουν, όλα να γίνονται με βάση το ημερήσιο πρόγραμμα. Όχι το ημερήσιο, βιάστηκα, το ‘’με ημερομηνία λήξης’’ πρόγραμμα που πρέπει να τηρήσεις στο ακέραιο. Βλέπεις τον βιασμό της λογικής και μένεις απαθής, συνένοχος στο έγκλημα, ένας ‘’εικονικά’’ ανήμπορος, άβουλος και απογοητευμένος τύπος, κλεισμένος στη… βολή του που δεν τον βολεύει αλλά δεν πειράζει, αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε.

Και όταν πέσει η αυλαία; Τότε φίλε μου τι θα κάνεις; Όταν τα φώτα θα σβήσουν και το μόνο που θα ακούς θα είναι η ανάσα σου που δεν προλαβαίνεις να την ελέγξεις. Γιατί έχεις κουραστεί πολύ, έχεις απομυζήσει όλο το κουράγιο που σου έμεινε, λειτουργείς πια στον αυτόματο πιλότο, έγινες το ρομπότ που πάντα ονειρευόσουν να έχεις. Αλλά ονειρευόσουν αυτήν την εποχή διαφορετικά. Πίστευες ότι το δημιούργημά σου, η θρησκεία, θα σου δώσει όλες τις απαντήσεις που έψαχνες. Που ακόμα ψάχνεις αλλά δεν ξέρεις τι πρέπει να ρωτήσεις και ποια από τις απαντήσεις που θα πάρεις θα είναι έστω και μια σπιθαμή πιο κοντά στην αλήθεια. Εδώ που τα λέμε, αφού η αλήθεια είναι μια υποκειμενική έννοια για την κουλτούρα και τα πιστεύω του καθενός, τουλάχιστον να πάρεις μια απάντηση που θα σε… συμφέρει. Μια απάντηση που θα ‘’χρυσώσει’’ το χάπι και έτσι, χαπακωμένος θα συνεχίσεις στην ψευδαίσθησή σου.

Γιατί αυτό είμαστε φίλε μου. Είμαστε ότι μας βολεύει όποτε μας βολεύει. Είμαστε πάντοτε υπέρ ημών και απέναντι… υμών! Είμαστε ασύνδετοι, γεμάτοι άσκοπη ένταση, έτοιμοι να υπερασπιστούμε το ‘’συμφέρον’’ μας μόνο και μόνο για να έχουμε κάτι να υπερασπίσουμε. Η κοινωνία είναι κακή, οι πολιτικοί είναι ανεύθυνοι, όλοι είναι εναντίον μας, εναντίον των αδύναμων ανθρωπάκων που υπομένουν την αδικία. Ο δρόμος που έχουμε ακόμα να διανύσουμε είναι μακρύς, δύσβατος και πονηρός. Για να περπατήσουμε με σταθερά βήματα αυτήν την -γεμάτη πειρασμούς- διαδρομή και να καταφέρουμε να μην σκοντάψουμε, θα πρέπει πολύ απλά να ανοίξουμε τα μάτια μας. Τα μάτια μας είναι η ψυχή και το μυαλό μας, τα μόνα πράγματα που λειτουργούν με γνώση. Ανεξάρτητη από εμάς τους ίδιους. Αυτόνομη, δίκαιη, ωμή. Όταν κάνεις κάτι λάθος, όταν πράττεις μια αδικία και αισθάνεσαι άβολα, άσχημα, ποιος νομίζεις ότι ευθύνεται γι’ αυτό; Εσύ; Ο τυφλός και κουφός σαρκικός εαυτός σου; Λάθος!

Το μυαλό θυμάται, το μυαλό κρατάει σημειώσεις για τα καλά και τα άσχημα. Και όταν κάνεις κάτι άδικο τότε έρχεται η ψυχή και… διατάσσει το μυαλό να σε πρήξει. Να σε ζαλίσει με ενοχές και τύψεις. Αν έχεις συναίσθηση… Αν νιώθεις ακόμα… Αν στην τελική, έμεινε έστω και λίγο… άνθρωπος μέσα σου.

Μιχάλης Βελτσίστας