Ερχόμενος από το σπίτι μου πίσω από το γήπεδο προς το μαγαζί μου απέναντι από τον Ταξιάρχη, βρήκα στο δρόμο μου δύο κατσίκες. Οδηγούσα το μηχανάκι μου δηλαδή, σε ένα χωματόδρομο και μπροστά μου ήταν τα δύο ζωντανά. Γνωστές φάτσες, τις βλέπω κάθε μέρα της ζωής μου, μίνιμουμ τέσσερις φορές. Δεξιά όπως ερχόμαστε έχει φράκτη και αριστερά έχει μία μάζα από κομμένα κάγκελα, σίδερα, συρματοπλέγματα και τα συναφή, στοιβαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν πια τον ρόλο ενός… φράκτη.

   Ενώ προχωρούσα με χαμηλή ταχύτητα πίσω από τις δύο κατσίκες, η μία από τις δύο τρόμαξε και έτρεξε να μπει στο κενό που υπήρχε στον κατά συνθήκη φράκτη. Κλασική κατσίκα θα μου πείτε. Έλα που η άλλη όμως μου τράβηξε την προσοχή. Με αργό και σταθερό βήμα έκανε στα δεξιά του δρόμου και μου άφησε χώρο να περάσω από τα αριστερά της, σαν να ήταν άνθρωπος πεζός. Μάλιστα κοιταχτήκαμε καθώς την προσπέρασα, εγώ εντυπωσιασμένος και αυτή αδιάφορη εντελώς.

   Το ηθικό δίδαγμα από το σημερινό ενσταντανέ είναι η συνήθεια. Η κατσίκα η συγκεκριμένη, που δεν είναι φυσικά η μοναδική στον κόσμο, έχει συνηθίσει τα οχήματα και τους ανθρώπους πάνω σε αυτά σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξέρει ακριβώς τι να κάνει όταν έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο. Ή πρόσωπο με… πίσω όψη όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση.

   Η δύναμη της συνήθειας λοιπόν. Για να δούμε παραδείγματα από την καθημερινότητά μας:

  • Καλοκαίρι, βράδυ Ιούλη και δεν υπάρχει πολύς κόσμος στον κεντρικό δρόμο. Έρχεται συμπολίτης μας και παρκάρει το μηχανάκι του πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το μαγαζί του Μιχάλη του Κότσαρη, που εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Του λέω αν μπορεί να παρκάρει κανονικά στην άκρη του δρόμου και μου είπε ότι επειδή παρκάρουν και οι άλλοι στο πεζοδρόμιο, έτσι και αυτός ήθελε να παρκάρει εκεί. Συνήθισε να βλέπει τους άλλους και το έκανε και αυτός.
  • Άνοιξη πέρυσι ή πρόπερσι, δεν θυμάμαι καλά. Στο σπίτι μου που είναι πίσω από το γήπεδο ο δρόμος δεν ήταν/είναι πολύ καλός. Και μερικοί που έχουν αποθήκες και χωράφια από τα οποία περνάει ο δρόμος ήθελαν να τον κάνουν καλύτερο. Μίλησαν και κατάφεραν τον -πρώην- Δήμο να φέρει λίγο… τσιμέντο και να βάλει σε ορισμένα σημεία του δρόμου. Οι εργάτες του Δήμου είχαν την φαεινή ιδέα να ξεκινήσουν το έργο χωρίς απολύτως καμία προειδοποίηση(εγώ προσωπικά δεν ενημερώθηκα ποτέ ότι θα γίνουν εργασίες) και στην ουσία όσοι μένουμε σε αυτόν τον δρόμο έπρεπε ή να αποκλειστούμε σπίτια μας ή να μείνουμε αλλού(!!!) για δύο μέρες, μέχρι να στεγνώσει το τσιμέντο. Στην απλή ερώτηση που έκανα στους εργάτες, γιατί δεν ενημέρωσαν για το έργο ή τουλάχιστον, γιατί δεν καθάρισαν τον δρόμο από τον Άη Θανάση για να μπορούμε να πηγαινοερχόμαστε, μου είπαν χαρακτηριστικά ότι ‘’έτσι γίνονται οι δουλειές εδώ στο Αιτωλικό’’. Συνήθισαν βλέπετε και αυτοί στην ανευθυνότητα των ανωτέρων τους.
  • Όταν ξεκίνησε να γίνεται πεζόδρομος ο κεντρικός ο δρόμος και έπρεπε να φτιαχτεί πιο μικρό το πεζοδρόμιο έξω από τον Ταξιάρχη για ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΤΑΥΘΜΕΣΗ, είπα στον εργολάβο ότι η μόνη περίπτωση να χωράει να περνάει δεύτερο αυτοκίνητο δίπλα από τα σταθμευμένα είναι να τα παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο. Δηλαδή παρανόμως. Και ο εργολάβος, εμφανώς ενοχλημένος από την ερώτησή μου η οποία έγινε ενώπιον και άλλων μαγαζατόρων του κεντρικού δρόμου, οι οποίοι δεν με υποστήριξαν -κάθε άλλο θα έλεγα-, έβγαλε το… μέτρο και μου μέτρησε τον… αέρα για να μου δείξει οτι είμαι υπερβολικός και ότι χωράνε δυο αμάξια. Το αποτέλεσμα το βλέπετε σήμερα. Συνήθισε και ο εργολάβος, οποίος δεν έχει σχέση με τον τόπο, να κάνει προχειροδουλειές με δημόσιο χρήμα. Χωρίς να τον νοιάζει η αν αυτό που φτιάχνει είναι λειτουργικό για τους πολίτες που είναι και οι χρηματοδότες του έργου.
  • Φέτος, για να μην πάμε μακριά, όταν έκλεισαν οι δύο περιμετρικές για να πέσει η πίσσα. Έρχομαι με τα πόδια από έξω προς τα μέσα. Φτάνοντας λίγα μέτρα πριν το τέλος της γέφυρας βλέπω πάνω στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ πεζοδρόμιο που έχουμε, δύο σήματα που ενημέρωναν τους -από πρατήριο Κοτσάφτη μεριά- ερχόμενους ότι γίνονται έργα και ότι δεν μπορούν να στρίψουν στην μεσαία λωρίδα της περιμετρικής. Δηλαδή όποιος περπατούσε στο πεζοδρόμιο έπρεπε να κατέβει στο δρόμο για να συνεχίσει την πορεία του. Συνήθισαν και αυτοί στην προχειρότητα και στις δουλειές του ποδαριού.
  • Το πιο περίεργο ίσως από όλα και το τελευταίο για να μην σας κουράσω. Βρίσκομαι με το μηχανάκι στον δρόμο που περνάει έξω από το σπίτι του Αντώνη του Γρίβα του δικηγόρου και έχει φορά -ο δρόμος- προς τον κήπο των Ηρώων. Είμαι νόμιμος, με το κράνος μου και σωστά στην πορεία  μου. Βλέπω δύο αυτοκίνητα να έρχονται και κάνω στην άκρη να περάσουν κι ας πήγαιναν και οι δύο ανάποδα. Περνάει το πρώτο, έρχεται και το δεύτερο το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη είναι… ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΟ!!! Λέω από μέσα μου ότι ακολουθάνε το πρώτο αυτοκίνητο αλλά έσφαλλα φίλοι μου. Σταματάει δίπλα μου, κατεβάζει η συνοδηγός το παράθυρο και με ρωτάει γιατί πηγαίνω ανάποδα. Της απαντώ ότι εσείς πηγαίνετε λάθος και της δείχνω τις ταμπέλες στην άκρη του δρόμου που με επιβεβαιώνουν. Αντί να μου πουν ένα ωραίο συγνώμη ρε πολίτη που μας πληρώνεις από τους φόρους σου για να κάνουμε περιπολία μια φορά στο τόσο σε δρόμο που δεν ξέρουμε ούτε τη φορά του, αυτοί μου ζήτησαν τα στοιχεία μου κανονικά και με το νόμο γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να μου πουν και γιατί ξεφτιλίστηκαν μπροστά μου.

Με τα πολλά, επειδή αν και είχα περάσει τις εξετάσεις δεν είχα πάρει ακόμα το δίπλωμα στα χέρια μου, μου ζήτησαν να πάω στο τμήμα μαζί τους. Βρήκαμε μια άκρη με το όλο ζήτημα αλλά αλλού είναι το ζουμί. Όταν είπα στην κοπέλα ότι δεν είναι δυνατόν να μην ξέρει τους δρόμους της πόλης που κάνει περιπολία, αυτή μου απάντησε ότι ήρθε από την Αθήνα πρόσφατα και οτι ξέρει ότι εμείς εδώ στα χωριά(έτσι μου το είπε χαρακτηριστικά) οδηγούμε όπως να ‘ναι και πάμε όλο ανάποδα στο δρόμο. Και μου είπε επίσης ότι και αυτή για να προσαρμοστεί στην επαρχία πηγαίνει ανάποδα στο δρόμο, για πλακίτσα. Βλέπετε έχουν συνηθίσει οι αστυνομικοί αυτού του τόπου να μην κάνουν τη δουλειά τους καθόλου καλά -ή καθόλου γενικότερα- και αυτό είναι από προσωπική εμπειρία.

Και φανταστείτε ότι έχω τουλάχιστον άλλες τόσες και άλλες τόσες εμπειρίες προσωπικές. Που να αρχίσεις να ρωτάς δεξιά και αριστερά, γράφεις ολόκληρη Βίβλο κακών συνηθειών. Γυρίζω και τελειώνω στην ιστορία με την κατσίκα λέγοντας τούτο. Το τετράποδο ζώο, με το λιγοστό μυαλό που έχει έμαθε με τον καιρό να κάνει το -ανθρωπίνως- σωστό, έμαθε να κάνει κάτι που είναι έξω από τη φύση του.

Εμείς τα δίποδα ζώα, το κυρίαρχο είδος του πλανήτη μας, λειτουργούμε εγωιστικά, κόντρα στη λογική και στο καλό του συνόλου. Είμαστε ζώα ομαδικά που από συνήθεια ζούμε και αναπνέουμε μόνο για το προσωπικό μας συμφέρον.

Μιχάλης Βελτσίστας