Ανέκδοτη ποίηση
Στην αρχή ήταν μόνος.
Στον πάτο της τροφικής αλυσίδας.
Ήταν πιο αδύναμος από τα ζώα.
Πιο ευαίσθητος από τα φυτά.
Ήταν αργός και ευάλωτος.
Αλλά όλα αυτά τα έζησε.
Τα ένιωσε, τα σκέφτηκε.
Και έψαξε να βρει μια λύση.
Για να ξεφύγει από τον πάτο.
Για να μην είναι θήραμα.
Για να αλλάξει την φύση του,
Και να γίνει κυνηγός.
Κυρίαρχος σε γη και θάλασσα.
Στον αέρα και στο διάστημα.
Και έγινε σχεδόν Θεός.
Αλλά δεν ήταν, ούτε Θεός ούτε τίποτα.
Ήταν ζώο. Είναι ακόμα τέτοιο.
Γεννιέται, ζει, τρώει, αναπνέει, πεθαίνει.
Μια στιγμή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μια ανύπαρκτη βελόνα στα άχυρα του διαστήματος.
Και ίσως αυτό να τον άλλαξε.
Ίσως όταν σκέφτηκε την ύπαρξή του.
Θυμήθηκε. Ήταν κάποτε στον πάτο.
Και άρχισε να συμπεριφέρεται έτσι.
Άρχισε να ζει και να σκέφτεται έτσι.
Σαν να βρίσκεται ακόμα στον πάτο.
Εξελίχθηκε όταν δημιούργησε.
Όταν σκέφτηκε σωστά.
Θα καταστραφεί στα σίγουρα.
Σταμάτησε να σκέφτεται.
Και πέρασε στην πράξη.
Χωρίς λογική, χωρίς συναίσθημα.
Έπαψε να έχει κίνητρα για να ζήσει.
Βρήκε χιλιάδες κίνητρα για να πεθάνει.
Έφτιαξε τον κόσμο έτσι για να πεθάνει.
Γιατί ο ίδιος έχει ημερομηνία λήξης.
Άρα και ο κόσμος του πρέπει να έχει.
Ακόμα κι αν δεν είναι δικός του.
Ακόμα κι αν ήρθε πρόσφατα στη Γη.
Ψάχνει πρώτος από όλους να φύγει από αυτή.
Γιατί την έχει ξεζουμίσει, όπως και την ψυχή του.
ΖΕΥΣ
