…μας το στείλατε και το δημοσιεύσαμε…
Αυτό το διάστημα, βρέθηκα κι εγώ στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Μέσα στο μήνα, το Αιτωλικό είδε μια αύξηση σε κόσμο όπως είπαν πολλοί. Κάποιοι είπαν ότι είναι η χρονιά με τον πιο πολύ κόσμο. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να αρχίσει η διάκριση ανάμεσα σε “ντόπιους” και “Αθηναίους” από την πλευρά των πρώτων. Και φυσικά οι δεύτεροι ήρθαν λόγω κακών οικονομικών η λόγω κορωνοϊού. Οι λεγόμενοι “Αθηναίοι” βέβαια είναι όσοι λείπουν και φυσικά δεν είναι ολοι στην Αθήνα αλλά κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο.
Καθώς βρέθηκα με ανθρώπους που λείπουν, παρατήρησα ότι πολλοί κατέβηκαν για κάποιο λόγο που φαίνεται λίγο περίεργος. Ο λόγος είναι το συναίσθημα της νοσταλγίας που οι “ντόπιοι” δεν έχουν νιώσει. Η νοσταλγία σαν ορισμός προέρχεται από τις λέξεις νόστος(επιστροφή στην πατρίδα) και την λέξη άλγος (πόνος). Είναι ένα συναίσθημα που όταν βρίσκεσαι μακριά φαίνεται αρνητικό αλλά με την επίσκεψη στο μέρος που γεννήθηκες και μεγάλωσες γίνεται θετικό γιατί σε κάνει να θυμάσαι εικόνες,μυρωδιές, βιώματα και έτσι εκτιμάς ο, τι έχεις στη ζωή σου.
Έτσι για μια ακόμη φορά διαπίστωσα την ρηχή οπτική των “ντόπιων” που δεν εκτιμούν τον τόπο στον οποίο ζουν και κατηγορούν πολιτικές και άλλες ηγεσίες. Αλλά να κατηγορούν και όσους επιστρέφουν έστω για μια επίσκεψη και να ξεκινάνε στιχομυθίες όπως “ποτέ φεύγεις;” “τι ήρθες να κάνεις εδώ;” “δε σε έφταναν τα λεφτά να πας άλλου;” είναι λυπηρό. Και πιο κακό να νομίζουν ότι επειδή διαμένουν μόνιμα τους “ανήκει” ο τόπος.
Η νοσταλγία είναι ένας λόγος που μας κάνει να επιστρέφουμε, και η “φτώχεια” κάποιων που μας κάνει να φεύγουμε. Ελπίζω σε μια αλλαγή αυτής της νοοτροπίας ώστε στο μέλλον να έχουν και οι πιο νέοι την ευκαιρία να βιώσουν το συναίσθημα της νοσταλγίας για το Αιτωλικό.
Manav1s
* Μπορείτε και εσείς να στείλετε το δικό σας άρθρο, με οποιοσδήποτε θέμα, στο [email protected] και να το δημοσιεύσουμε στο site μας *
