“Εγκαινίασαν” τα φρεσκοφτιαγμένα μονοπάτια στο δασάκι πολίτες και έμποροι για τη λαϊκή της Παρασκευής.
Εκεί, κλασικά δίπλα στο σχολείο, που πηγαινοέρχονται πεζοί οι μικροί μαθητές, είναι παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα των πολιτών που κάνουν τα ψώνια τους, πρόχειρα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κάποιων γονιών που φέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και φυσικά τα οχήματα των εμπόρων της λαϊκής, μεταξύ των οποίων και ολόκληρα φορτηγά.
Κερασάκι στην τούρτα, ένας οδηγός που ξεκίνησε τσακωμό με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γιατί δεν μπορούσε να κατέβει από το μονοπάτι στο δασάκι! Θεώρησε, λέει, ότι “ο δρόμος (τα μονοπάτια στο δασάκι δηλαδή) είναι για αυτοκίνητα, γιατί είχε κι άλλα εκεί πάνω.”
Αναρωτιέμαι αν εντός Αιτωλικού θεωρούνται τόσο μεγάλες οι αποστάσεις για τους πολίτες. Αν πχ είναι τόσο δύσκολο να παρκάρουν στο δημοτικό πάρκινγκ και να περπατήσουν μέχρι το δασάκι. 6 λεπτά με τα πόδια. 500 μέτρα. Χρονομετρημένο.
Αναρωτιέμαι αν σε άλλες λαϊκές, τα οχήματα των εμπόρων πρέπει να είναι “κολλητά” με τον πάγκο τους!
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για τους (παρ)εμπόρους, οι οποίοι χωρίς άδεια “αράζουν” το αυτοκίνητό τους έξω από το προαύλιο του σχολείου και διαλαλούν την πραμάτεια τους.
Αναρωτιέμαι τι ακριβώς ακούνε τα παιδιά την ώρα του μαθήματος, πόσοι εξωσχολικοί τους πιάνουν κουβέντα τις Παρασκευές, πόσους έχουν δει τα παιδιά να κάνουν την ανάγκη τους έξω από το προαύλιο.
Αναρωτιέμαι γιατί η θέση της περιμετρικής για τη διεξαγωγή της λαϊκής βρίσκει τόσο αντίθετους τους εμπόρους της λαϊκής. Το “θα τους τρώει το αγιάζι” που άκουσα πολλάκις σαν επιχείρημα, συγγνώμη αλλά δε με πείθει. Το σχολείο και η εύρυθμη λειτουργία του είναι προτεραιότητα.
Βέβαια, για το θέμα της λαϊκής και τη μεγάλη δυσκολία απομάκρυνσής της από το σχολείο και τους γύρω δρόμους, αλλά και για τη δυσκολία των Αιτωλικιωτών να πάνε περπατώντας μέχρι εκεί που θέλουν να πάνε, θα επανέλθω με άλλο άρθρο…
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
