Η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο που διαβάζετε είναι ένα… πιτόγυρο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Ήταν το πρώτο μου πιτόγυρο που είχε για ακόμα μια φορά «μία απ’ όλα με τζατζίκι» αλλά δεν είχε καθόλου πατάτες! Προφανώς και η πρώτη μου αντίδραση όταν παρέλαβα τις πίτες, τρεις (3) τον αριθμό παρακαλώ και τις ξετύλιξα από το αλουμινόχαρτο, ήταν να ξινίσω τα μούτρα μου και να… παρεξηγηθώ -στο μυαλό μου- με τον τύπο που «ΤΟΛΜΗΣΕ!!!» να πάρει αυτήν την πρωτοβουλία. «Ποιος σου ‘πε κύριε ότι θέλω την πίτα αδειανή από πατάτες;;;» Αλλά ο πιτοτυλιχτής είχε διπλό δίκιο και ακόμα μέχρι σήμερα τον θυμάμαι για το… καλό που μου ‘κανε.
Πρώτο δίκιο του πιτοτυλιχτή: Η πίτα που παρήγγειλα λεγόταν στον κατάλογο «Πίτα πολίτικη με γύρο χοιρινό» και σε μικρή παρένθεση τα κλασσικά, τομάτα, κρεμμύδι, κοκκ. σάλτσα(!) και τζατζίκι… Δεν έγραφε πουθενά πατάτες αλλά εγώ όταν πήρα τηλέφωνο είχα ήδη έτοιμο το στιχάκι στο μυαλό μου: «Τρεις πίτες με γύρο χοιρινό απ’ όλα με τζατζίκι» και μια… κοακόλα όπως λέμε στα γρήγορα.
Δεύτερο δίκιο του πιτοτυλιχτή: Στην ουσία δεν υπάρχει τέτοιο αλλά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι έτσι φτιαχνόταν η συγκεκριμένη πίτα με αυτόν τα είχα βάλει, οπότε μόλις έφαγα και έπαθα κοκομπλόκο -με την καλή έννοια- δεν μπορούσα παρά να τον αποθεώσω για κάτι που ούτε αυτό ήταν δική του ευθύνη. Απλά έτσι φτιαχνόταν αυτή η ρημάδα η πίτα. Χωρίς την κυριαρχία της πατάτας, ούτε την τάση της να επιβάλλεται στις υπόλοιπες γεύσεις χωρίς ωστόσο να είναι πιο νόστιμη ούτε από το κρεμμύδι ούτε και σε καμία περίπτωση από οποιοδήποτε κρέας βάλεις μέσα.
Και επειδή ακριβώς δεν το περίμενα αυτό που έγινε με την «ορφανή από πατάτες» πίτα, το εξέλαβα στην τελική ως μια πολύ ωραία έκπληξη. Αλήθεια! Ήταν ακριβώς αυτό, δηλαδή κάτι που σου συνέβη χωρίς να το ξέρεις και σου άρεσε τόσο πολύ που το θυμάσαι και θα το θυμάσαι για καιρό. Μπορεί και για πάντα. Να ‘ναι καλά αυτός ο πιτοτυλιχτής όπου και να βρίσκεται. Να αγιάσει το χέρι του!!
Η έκπληξη λοιπόν! Αυτό είναι και το ζουμί του κειμένου. Είναι κάτι που αρέσει σε πολλούς, σε επίσης πολλούς δεν αρέσει καθόλου και στους υπόλοιπους είναι αδιάφορη. Όπως επίσης η έκπληξη σαν κατάσταση ας πούμε μπορεί να είναι και αρνητική, όχι μόνο κουτιά με δώρα και τούρτες με κεράκια σε σπίτια και καφετέριες με το γνωστό αγγλόφωνο τραγούδι από όλους ή κλασσικά Αννούλα Βίσση και «Χρόνια πολλά μωρό μου για τα γενέθλιά σου». Δυστυχώς σε αυτή τη ζωή που έχουμε να ζήσουμε υπάρχει πάντα και η άσχημη πλευρά των εκπλήξεων. Άνθρωποι φεύγουν ξαφνικά και μένουν πίσω μόνο οι αναμνήσεις αυτό το ξέρουμε, πολλοί έχουν βιώσει το συναίσθημα της ξαφνικής απώλειας. Αβάσταχτη γιατί ακριβώς γίνεται εντελώς ξαφνικά, είναι πέρα από τις δυνάμεις σου.
Στην κοινωνία που ζούμε κυριαρχούν η ταχύτητα, η πρόσβαση στην τεχνολογία και η κυνικότητα. Όποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε ρυθμό και απαίτηση τότε πολύ απλά… δεν κάνει. Αν τώρα κανένας μπορέσει να ζήσει κάποιον εναλλακτικό τρόπο ζωής τότε μαγκιά του και καλή του ώρα. Η εξέλιξη της κοινωνίας είναι τέτοια που μας άλλαξε πολλά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας τόσο στον τρόπο σκέψης όσο και στον τρόπο που ζούμε, δουλεύουμε, κάνουμε σχέσεις. Το εντελώς απρόβλεπτο κανείς δεν το θέλει, τουλάχιστον όχι σαν κανόνα. Αλλά χωρίς αυτό δεν υπάρχει νοστιμάδα στη ζωή, πως να το κάνουμε; Χωρίς την έκπληξη βαριέμαι, χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κανένα έντονο συναίσθημα «απρόσμενης» ευχαρίστησης. Όσο μας αρέσει ο έλεγχος και η κυριαρχία άλλο τόσο μας ιντριγκάρει το απρόβλεπτο και η ανασφάλεια. Και τα τέσσερα αυτά στοιχεία αποτελούν κομμάτι του ανθρώπου, άλλα τα εξέλιξε για λόγους επιβίωσης και άλλα τα «έθαψε» για λόγους… εξέλιξης.
Για να καταλήξουμε σε κάτι κλείνω με αυτό. Σαν etoliko.gr κάναμε μια προσπάθεια να μαζευτούν πράγματα για να βοηθήσουμε τους πληγέντες της περιοχής του Δήμου Μουζακίου. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πάρα πολλούς συμπολίτες μας να ανταποκρίνονται άμεσα στο κάλεσμά μας. Και το ακόμα καλύτερο είναι ότι άνθρωποι μόνοι τους, από το υστέρημά τους που τόσο έχουν ανάγκη αυτή την εποχή, όμως έδειξαν ανθρωπιά και έκαναν ότι καλύτερο για τους συμπατριώτες μας που υποφέρουν.
Όμως υπάρχουν πάντα δύο όψεις. Δυστυχώς λοιπόν, ουδείς από τους τοπικούς φορείς(δήμος, εκκλησία κ.α.) ανταποκρίθηκε σε αυτό το κάλεσμα για βοήθεια. Το ξέρω ότι είναι δύσκολη η εποχή αλλά μου φαίνεται αδύνατο να μην μπορεί ο κάθε φορέας να στείλει πχ από ένα κιβώτιο μακαρόνια ή γάλατα ή οτιδήποτε χρειάζονται οι κάτοικοι του Δήμου Μουζακίου. Εξαιρούνται φυσικά η ομάδα Bootcamp, ο Σύλλογος Αρματωμένων Πανηγυριστών Αιτωλικού “Η Αγία Αγάθη” και ο Όμιλος Διαφύλαξης & Αναβίωσης της Ιστορίας του Αιτωλικού ”Οι Ταξιάρχες”, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμά μας και τους χιλιοευχαριστούμε θερμά!
Όταν είναι ανάγκη φαίνεται το μεγαλείο του καθενός. Στα εύκολα είμαστε όλοι «ώπα, ώπα!!!» και τραγούδια και πανηγυρτζήδες και έχουμε και άποψη για τα πάντα. Τώρα όμως που υπήρξε αυτή η δυσκολία για κάποιους συνανθρώπους μας, τώρα είναι που πρέπει (έπρεπε) να δείξουμε όλοι μαζί, σαν Αιτωλικό, τι «ψάρια πιάνουμε» και τι αξίζουμε σαν τόπος. Μακάρι να κάνω λάθος, να είστε σίγουροι ότι το εύχομαι αυτό γιατί εδώ ζω και -μάλλον- εδώ θα κάνω την οικογένειά μου. Καλή πρόοδο να έχουμε!
Μιχάλης Βελτσίστας
