Η πανδημία COVID-19 έχει αλλάξει εντελώς τις ζωές μας. Δεν ξέρω αν φοβόμαστε ή αν απλά συμμορφωνόμαστε με τα «υποχρεωτικά» για να μην αναγκαστούμε να πληρώσουμε πρόστιμο. Έχουμε αλλάξει όλοι μας τρόπο ζωής και η καθημερινότητά μας έχει επηρεαστεί αναμφισβήτητα. Η πανδημία έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε, μαθαίνουμε και αλληλεπιδρούμε, καθώς οι κοινωνικές αποστάσεις οδήγησαν σε μια πιο εικονική παρουσία, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.

Ειδικά για τη μικρή μας κοινωνία εδώ στο Αιτωλικό, είναι κάτι πρωτόγνωρο, καθώς σε αρκετούς ο ιός φαντάζει μακρινός, δεν έχει πλησιάσει την κοινότητά μας.

Πολλοί είναι «μπερδεμένοι», «χαμένοι στη μετάφραση» από τη μεταβαλλόμενη και συγκρουόμενη ροή πληροφοριών γύρω από τον ιό και την πανδημία από τα ΜΜΕ που τους τρομοκρατούν, ενώ αυτοί νιώθουν υγιέστατοι. Κάποιοι δε δέχονται καν την ύπαρξη του ιού, λατρεύουν να συζητάνε για θεωρίες συνωμοσίας ή για το «τέχνασμα» των επιστημόνων «να μας απομακρύνουν από την εκκλησία».

Εννοείται πως πρέπει να ακολουθούμε τα μέτρα, ακόμα κι αν δε συμφωνούμε. Δεν υπάρχει «αρνητής μάσκας» ή «δεν υπάρχει κορωνοϊός». Όσο κι αν μας φαίνονται υπερβολικά τα μέτρα, υπάρχουν. Όπως δεν επιτρέπεται να οδηγείς μηχανή χωρίς κράνος. Δεν υπάρχει «αρνητής κράνους».

Όμως, οι Αιτωλικιώτες, -σε γενικές γραμμές- πιστεύω ότι έχουν συμμορφωθεί. Βλέπω τους κλασικούς ντόπιους περιπατητές, γιαγιάδες και παππούδες, παιδιά με ποδήλατα, με τη μάσκα τους, κατά τον καθιερωμένο τους περίπατο γύρω γύρω από το νησί, ακόμα και σε σημεία που δεν υπάρχει κανείς άλλος.

Στα ψώνια τους είναι τυπικοί στην τήρηση των μέτρων -στα μέτρα του εφικτού- και ακόμα και τα παιδιά στα σχολεία έχουν προσαρμοστεί όσο μπορούν στη νέα καθημερινότητα.

Οι ντόπιοι, όμως, αγαπούν τη βόλτα τους στο νησί και το καφεδάκι τους. Θέλουν την παρεούλα τους, να πουν τα νέα τους, να πιάσουν κουβέντα για τα πολιτικά.  

Το Αιτωλικό με τις όμορφες παραλιακές καφετέριες, με τη γεμάτη πλατεία από παιδιά που παίζουν και γονείς που πίνουν τον καφέ τους, με τα γραφικά ουζερί και καφενεία στα στενάκια του έμεινε άδειο και αγωνιά για την επόμενη μέρα.

Πόσα delivery να κάνεις και πόσο καιρό να αντέξεις ανοιχτός χωρίς καθήμενους; Πόσους εργαζόμενους να απασχολήσεις και πώς να είσαι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις σου; Κι αυτό στην περίπτωση που δεν έχεις κλείσει ήδη -προσωρινά λόγω lockdown ή μόνιμα. Οι μαγαζάτορες αγωνίζονται και οι ντόπιοι στηρίζουν όσο μπορούν.

Δεν υπάρχει εναλλακτική, δυστυχώς, όταν αναστέλλεται επίσημα η λειτουργία της επιχείρησής σου μετά το lockdown. Όμως, η -τουλάχιστον- επαρκής οικονομική στήριξη από την κυβέρνηση θα μπορούσε να στηρίξει τουλάχιστον τον ιδιοκτήτη και την οικογένειά του για τα προς το ζην. Δεν αρκεί μόνο η «διευκόλυνση» να πάρεις δάνειο ή η «διευκόλυνση» στην αποπληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών σου και των δόσεων της εφορίας.

Από την άλλη, μην παραβλέπουμε την ψυχολογική στήριξη. Περνάμε μια περίοδο αβεβαιότητας, βιώνουμε ένα αίσθημα ότι είμαστε κολλημένοι στο παρόν, σε συνδυασμό με την αδυναμία να προγραμματίσουμε το μέλλον. Δε γνωρίζουμε πότε μπορούμε να δούμε τους αγαπημένους μας και πάλι, ή πότε μπορούμε να πάμε διακοπές με τα παιδιά μας. Κάποιοι δεν γνωρίζουν πότε -και αν- θα επιστρέψουν στη δουλειά. Εν μέσω αυτής της κρίσης, είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα μέλλον που μοιάζει διαφορετικό από το παρόν: άγχος, κατάθλιψη, φόβος απομόνωσης, ανησυχία για την οικονομική μας κατάσταση, μοναξιά, εθισμός στις οθόνες δεν είναι δύσκολο να κάνουν την εμφάνισή τους.

Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, να είμαστε πρακτικά δίπλα στο συνάνθρωπό μας. Όταν μπορούμε, να βγαίνουμε μια βόλτα έξω, να απολαμβάνουμε τουλάχιστον τη θέα της λιμνοθάλασσας, να περπατάμε λίγο, να ξεδίνουν και τα παιδιά μας. Δεν ξέρω πότε θα περάσει και αν θα βελτιωθεί η κατάσταση, όμως, θα μάθουμε να παλεύουμε, θα προσαρμοστούμε και (ελπίζουμε ότι) θα τα καταφέρουμε!

ΥΓ. Στείλε μας στο facebook ή στο email μας ([email protected]) πώς βιώνεις εσύ τη νέα πραγματικότητα και τι έχει αλλάξει στη ζωή σου.)

Καλή δύναμη.

Βάσω Ζ. Νικολογιάννη