Με αφορμή το άρθρο του etoliko.gr για την επανακυκλοφορία της τοπικής εφημερίδας “Γιοφύρια” θα ήθελα πολύ να πω δυο λόγια για τους “τοπικούς δημοσιογράφους”.

Σίγουρα δεν είναι όλοι όσοι γράφουν σε τοπικά ΜΜΕ επαγγελματίες δημοσιογράφοι και σίγουρα δεν έχουν όλοι την εμπειρία της προϋπηρεσίας στον τύπο ή σε άλλο ΜΜΕ. Σε κάποιες (αρκετές ίσως) περιπτώσεις, οι συντάκτες δεν είναι αμοιβόμενοι και γράφουν για την προσωπική τους ευχαρίστηση, για να μοιραστούν όσα νιώθουν και σκέφτονται, για να ενημερώσουν τους συμπολίτες τους.

Ειδικά για την πόλη του Αιτωλικού, θα μιλήσω για την προσωπική εμπειρία μου, που αφορά τη συμμετοχή μου στη συντακτική ομάδα των έντυπων “Γιοφυριών” (μέχρι πέρυσι) και του etoliko.gr (τον τελευταίο χρόνο). Και στις δύο περιπτώσεις, η ιδέα ξεκίνησε από μια ομάδα νέων που ήθελε να κάνει την αλλαγή στον τόπο της, να βάλει το λιθαράκι της να γίνει ο τόπος καλύτερος.

Το να γράφεις, βέβαια, τα νέα του τόπου, όταν μένεις εκεί και είσαι καθημερινά παρών, όταν γνωρίζεις όλες τις πτυχές των ιστοριών αλλά και της κοινότητας που ζεις, είναι σχετικά εύκολο. Οι τοπικοί αναγνώστες θα έχουν σημαντικό μέρος της κάλυψης και είναι ένας τρόπος οι ντόπιοι που πλέον μένουν μακριά να ενημερώνονται για τα τρέχοντα στην πατρίδα.

Την αλλαγή, όμως, στον τόπο πιστεύω ότι την κάνουν όσοι πάνε ένα βήμα παραπέρα.

Όσοι “σκάβουν πιο βαθιά” σε ένα πρόβλημα, προτείνουν μια λύση, μιλάνε για τα κακώς κείμενα. Το να γράψω την είδηση “το νερό του Αιτωλικού δεν πίνεται” ναι, θα ενημερώσει για το θέμα τους “μακρινούς”, αλλά στους Αιτωλικιώτες δε θα κάνει καμία διαφορά. Το να γράψω, όμως, ότι το νερό δεν πίνεται, ότι ο Δήμος θα μπορούσε να κάνει αυτές τις κινήσεις, ότι οι πολίτες θα μπορούσαν να το χειριστούν με τον τάδε τρόπο και ότι η άποψή μου είναι να γίνει αυτή η διαδικασία, τότε όχι μόνο θα ενημερώσω, αλλά ίσως να αφυπνίσω κιόλας και να ξεσηκώσω κάποιους ή ακόμα και να ευαισθητοποιήσω ή να πιέσω καταστάσεις. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, αυτό κάνει το κλικ για την αλλαγή.

Σε μια μικρή κοινωνία, που οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους, όμως, δεν είναι εύκολο να γράφεις την άποψή σου ελεύθερα και χωρίς να σε ενδιαφέρει τι θα σχολιαστεί. Θέλει πυγμή, θέλει να βάλεις το σύνολο της κοινωνίας πάνω από κάποιους που μπορεί και να σε βρίσουν ακόμα. Θέλει να ξεβολευτείς, να μη σε απασχολεί αν θα σε εξυπηρετήσει αύριο, μεθαύριο αυτός για τον οποίο έγραψες το κάτι παραπάνω.

Η ελευθερία του λόγου είναι ένα από τα βασικότερα όπλα που έχει ο άνθρωπος στα χέρια του για την πληροφόρηση και τη συμμετοχή του μέσα στην κοινωνία. Στόχος δεν πρέπει να είναι η ικανοποίηση των κυβερνώντων και των πιο δυνατών. Ούτε το να χαϊδεύουμε τα αυτιά κανενός. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτά που έχεις σκοπό να γράψεις, έχοντας όλους αυτούς στο νου σου, θα είναι ήδη λογοκριμένα.

Προσωπικά, συνεχίζω να γράφω κι ας μην είμαι σε όλους συμπαθής. Είναι ένα τίμημα που έχω αποδεχθεί.

Βάσω Ζ. Νικολογιάννη