Ευγένεια. Τύπος συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από πράξεις γενναιοδωρίας, σκέψης ή ανησυχίας για άλλους, χωρίς να υπάρχει προσδοκία για έπαινο ή ανταμοιβή.
Και θα αναφερθώ όχι μόνο στην ευγένειά μας γενικά προς τους άλλους. Αλλά και στην ευγένεια και σωστή συμπεριφορά των εργαζομένων προς τους πελάτες, των υπαλλήλων προς τους εξυπηρετούμενους.
Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι ένα σχόλιο που έγινε για το πόσο πραγματικά ευγενέστατοι και εξυπηρετικότατοι είναι όσοι εργάζονται στο ταχυδρομείο, στο κατάστημα ΕΛΤΑ, στο Αιτωλικό.Δεν είναι τυχαίο που όλοι στη συζήτηση συμφώνησαν. Οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με πάρα πολύ κόσμο καθημερινά και εξυπηρετούν, εκτός των άλλων, ηλικιωμένους, ανθρώπους που δεν έχουν στοιχειώδη μόρφωση, ρομά, παιδιά μικρότερης ηλικίας που δεν ξέρουν ακριβώς τι να ζητήσουν κλπ.
Δεν τους έχω δει καμία φορά να δυσανασχετούν, να “γυρίζουν τα μάτια τους” στο ταβάνι αγανακτισμένοι, να μιλάνε άσχημα. Θα εξηγήσουν την κατάσταση, θα βοηθήσουν όσο μπορούν και θα είναι ευγενέστατοι ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕΝΟ.
Η επισήμανση γίνεται γιατί ειλικρινά έχω γίνει μάρτυρας πολλών περιστατικών σε άλλες υπηρεσίες ή καταστήματα που οι υπάλληλοι “επιλέγουν την ευγένεια” μόνο στους φίλους και γνωστούς ή στους πιο καλοντυμένους και περιποιημένους που μπορεί να τους φαίνονται “σημαντικοί”.
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι θα εισπράξεις τη συμπεριφορά που θα δώσεις: αν είσαι ήρεμος, σωστός, δίκαιος και ευγενικός, θα έχεις αντίστοιχη αντιμετώπιση.Δεν είναι πάντα αυτός ο κανόνας, όμως, δυστυχώς.
Υπάρχουν φορές που ο εξυπηρετούμενος θα έχει την παραπάνω συμπεριφορά αλλά ο υπάλληλος δε θα “συγκινηθεί“. Φυσικά, ισχύει και το αντίθετο: ο υπάλληλος να είναι σωστός, αλλά ο πελάτης να είναι διαρκώς έτοιμος να κάνει τσακωμό, να γίνει αγενής, απαιτητικός.
Σίγουρα είναι στον άνθρωπο, προσωπικό μας χαρακτηριστικό. Και η ευγένεια και ο ζήλος στη δουλειά μας και η διάθεση να βοηθήσουμε. Αλλά ειδικά όταν δουλεύουμε με άλλα άτομα, ή όταν εξυπηρετούμε κόσμο, οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε με ευπρέπεια, με σεβασμό, ακεραιότητα και ανιδιοτέλεια.
Όποια κι αν είναι η θέση μας, σε κάθε επαφή μας πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας να συμπεριφερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν.
Πρέπει να κάνουμε ειλικρινή προσπάθεια να καταλάβουμε τον συμπολίτη μας, να έχουμε διάθεση να τον βοηθήσουμε ουσιαστικά και, φυσικά, να σεβόμαστε πάντα την κατάσταση αυτού που βρίσκεται απέναντί μας και να είμαστε διακριτικοί, αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, αν ανήκει σε ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, αν κάτι δεν το γνωρίζει καθόλου. Στο χέρι μας είναι. Και αυτό.
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
