Παρόλο που ο τίτλος δημιουργεί αρνητικό συνειρμό για όσα θα γραφτούν στο άρθρο αυτό, θα επικεντρωθώ ακριβώς στο αντίθετο. Στο καλό που έχουμε μέσα μας, στην έμπρακτη αγάπη για τον τόπο μας. Χριστούγεννα σήμερα, να μιλήσουμε για αγάπη!
Την περασμένη Κυριακή έγινε κάτι ξεχωριστό στο λιμανάκι του Αιτωλικού. Ο Λάμπρος Χαρέλος μαζί με το Στράτο Μπαρούχο βούτηξαν στα νερά της λιμνοθάλασσας και έβγαλαν πολλά σκουπίδια, ελαστικά αυτοκινήτων, ακόμα και ηλεκτρικές συσκευές!
Ανοίγω μια παρένθεση εδώ. Το μόνο σχόλιο που θα κάνω για τα σκουπίδια είναι ότι δεν τα πετάνε μόνο περαστικοί. Ούτε μόνο ρομά. Ούτε οι έμποροι της λαϊκής. Τα πετάνε συχνά και αυτοί που “βγάζουν το ψωμί τους” από τη λιμνοθάλασσα. Οι ψαράδες. Και κλείνει η παρένθεση.
Από τη μία πλευρά, λοιπόν, η ακατανόητη και απαράδεκτη “συνήθεια” κάποιων ντόπιων να πετάνε οτιδήποτε με άνεση στη λιμνοθάλασσα και από την άλλη πλευρά – ευτυχώς – μια νέα γενιά που νοιάζεται για το Αιτωλικό και παλεύει να το στηρίξει.
Αυτό είναι το σημείο που θέλω να σταθώ: το εθελοντικό πνεύμα των νέων. Είναι πολλοί οι Αιτωλικιώτες που θέλουν να βελτιώσουν την καθημερινότητα όλων μας, που νοιάζονται για τον τόπο τους, που αγαπούν το περιβάλλον, τη λιμνοθάλασσα που μας “κουβαλά” τόσα χρόνια.
Μπορεί να κουνάς το κεφάλι σου εσύ που δεν έχεις εμπιστοσύνη στους νέους, εσύ που “έχεις μάθει αλλιώς”, εσύ που “ξέρεις καλύτερα τον τόπο”.
Να ξέρεις, όμως, ότι είσαι τυχερός που τόσα νέα άτομα έχουν επιλέξει να μείνουν στο Αιτωλικό και να δουλέψουν εδώ. Και που πραγματικά νοιάζονται. Είσαι τυχερός που θα μείνει σε καλά χέρια ο τόπος. Κι ας μην τους το’χεις.
Η ιστορία με το λιμανάκι, λοιπόν, μπορεί να φανέρωσε τον κακό μας εαυτό, όλα τα άσχημα που προσπαθούμε να “κουκουλώσουμε”, όμως μας έδειξε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Θα είμαστε εμείς εδώ και θα παλεύουμε.
Καλές γιορτές σε όλους με υγεία!
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
