Κείμενο φιλοσοφικής προελεύσεως
Ας πούμε λοιπόν οτι έχουμε ένα μισό. Και από την άλλη μας λείπει το άλλο μισό. Για να φτιάξουμε ένα ολόκληρο τα χρειαζόμαστε και τα δύο. Δεν μας νοιάζει να είναι το ένα μισό πλασμένο για το άλλο μισό απλά με την ένωσή τους να κάνουμε ένα ολόκληρο.
Τώρα που έχουμε το ολόκληρο θέλουμε να το μεγαλώσουμε. Να φτιάξουμε ένα πιο ολόκληρο. Αν δηλαδή έχουμε ένα μικρό τετράγωνο τότε θέλουμε να το κάνουμε ένα μεσαίο τετράγωνο. Τουλάχιστον μεσαίο.
ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ”ΜΙΣΟΥ”…
Για να κάνουμε το μικρό τετράγωνο, μεσαίο, θα πρέπει τουλάχιστον το ένα από τα δύο μισά που ενώσαμε νωρίτερα να θέλει να αναπτυχθεί. Καθώς αυτό θα αναπτύσσεται –λογικά– θα παρασύρει και το άλλο μισό να το μιμηθεί.
Για να κάνουμε το μικρό τετράγωνο, μεσαίο, θα πρέπει τουλάχιστον το ένα από τα δύο μισά που ενώσαμε νωρίτερα να θέλει να αναπτυχθεί. Αυτό θα δώσει κίνητρο στο άλλο μισό να το μιμηθεί.
ΑΝ ΟΜΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ “ΜΙΣΑ”…
Για να κάνουμε το μεσαίο τετράγωνο, μεγαλύτερο (δηλαδή το πιο ολόκληρο, ακόμα πιο ολόκληρο), θα πρέπει και τα δύο μισά να θέλουν να αναπτυχθούν.
Για να κάνουμε το μεσαίο τετράγωνο, μεγαλύτερο, θα πρέπει και τα δύο μισά να βρουν το κίνητρο για να το κάνουν.
ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΝΑ “ΜΙΣΟ”…
Τότε το μικρό τετράγωνο, αφού γίνει μεσαίο, θα μεγαλώνει μονάχα από τη μία πλευρά –από το ένα μισό– με αποτέλεσμα να αλλάξει σχήμα και να γίνει ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Θα γίνει δηλαδή κάτι εντελώς διαφορετικό. Από την απόλυτη ισορροπία του τετράγωνου πηγαίνουμε στην διπλή ισορροπία του ορθογώνιου παραλληλόγραμμου.
Σε άλλη περίπτωση το μικρό τετράγωνο, αφού γίνει μεσαίο, θα μεγαλώνει μονάχα από τη μία πλευρά –από το ένα μισό– με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τέτοια δυσμορφία που θα οδηγήσει στην ολοκληρωτική κατάρρευση της ισορροπίας του τετράγωνου.
ΚΟΙΝΩΣ ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟ ΕΝΑ “ΜΙΣΟ” ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΑΝΙΣΣΟΡΟΠΙΑ
Αυτό που δεν ενδιαφέρει καθόλου ούτε το ένα μισό αλλά ούτε το άλλο είναι το “μπορώ“. Και τα δύο γνωρίζουν οτι τα πάντα μπορούν. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν από την αρχή είναι το “θέλω“. Εκεί υπάρχει το πρόβλημα συνήθως. Το κάθε μισό αυτού του κόσμου έχει μια “κακή” συνήθεια. Θέλει το δικό του ακόμα κι αν μπορεί εκείνο που θέλει το άλλο μισό. Μια λεπτή γραμμή που δύσκολα ξεπερνάει το κάθε μισό. Μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το “ξέρω” από το “δεν ξέρω“. Και που η λογική του μυαλού σε σπρώχνει προς εκείνο που ξέρεις και όχι εκείνο που νιώθεις οτι θέλεις να ξέρεις αφού στην πραγματικότητα δεν το ξέρεις καθόλου. Το άγνωστο “ξέρω“, αυτό δηλαδή που δεν γνωρίζω αλλά μπορώ να ξέρω…
Περισσότερη ανάλυση στο θέμα δεν θα γίνει ούτε καμία εξήγηση. Ο καθένας το μεταφράζει και το καταλαβαίνει όπως μπορεί και θέλει… (Ίσως ο τίτλος να βοηθήσει στην κατανόηση του κειμένου)
Μιχάλης Βελτσίστας
