Το πρώτο άρθρο της χρονιάς. Μια χρονιά που δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί. Μια χρονιά που ελπίζουμε τουλάχιστον να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Αν μάθαμε κάτι το 2020 είναι ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε από πριν τι θα γίνει, δεν μπορούμε να τα προγραμματίσουμε όλα. Ούτε να γκρινιάζουμε για την κατάσταση. Μπορούμε, όμως, να βρούμε τον τρόπο να προχωράμε. Να μάθουμε να παλεύουμε, να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες.
Στο βιβλίο του “Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”, ο Λεό Μπουκάλια γράφει: «…οι περισσότεροι ζούμε μια αυταπάτη.Ζούμε στο χτες, ανησυχούμε γι’ αυτό που έγινε χτες. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για το χτες και δεν έχεις ωριμάσει ακόμη, αν εξακολουθείς να κατηγορείς τους άλλους γι’ αυτό που έγινε χτες. Άφησε το χτες να φύγει μακριά γιατί, αν δεν το κάνεις αυτό, θα κρεμαστεί γύρω στο λαιμό σου και θα σε βουλιάξει.
Η ευτυχία έρχεται μόνο όταν σπρώχνουμε το μυαλό και την καρδιά μας όσο πιο μακριά μπορούν να φτάσουν…
Ο σκοπός της ζωής είναι να μετράς – να λογαριάζεσαι, να αντιπροσωπεύεις κάτι, να έχει κάποια σημασία το γεγονός ότι έζησες.
Γιορτάστε την ανθρωπιά σας.
Γιορτάστε την τρέλα σας.
Γιορτάστε την ανεπάρκειά σας.
Γιορτάστε τη μοναξιά σας.
Πάνω απ’ όλα γιορτάστε τον εαυτό σας.
Το ξέρω ότι υπάρχει ασχήμια. Υπάρχει όμως και ομορφιά. Κι όποιος σας πει το αντίθετο, λέει ψέματα.
Θα κοιτάζω τα λουλούδια.
Θα κοιτάζω τα πουλιά.
Θα κοιτάζω τα παιδιά.
Θα νιώθω το δροσερό αεράκι.
Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ό,τι κι αν συμβεί».
Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις. Ένα υπέροχο βιβλίο.
Να διαβάζετε, λοιπόν. Και να μαθαίνετε, να μη σταματάτε να ανθίζετε, να γίνεστε καλύτεροι.
Καλή χρονιά να έχουμε με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτές αγκαλιές!
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
