Ανέκδοτη ποίηση

1.

Έχει τριγύρω στόματα, να λεν’ και να μιλάνε
Μια το καλό του φέρνουνε και μια τονε γελάνε
Εκείνος ξέρει ποιος και τι, δεν είναι κάνας βλάκας
Μήτε χαζός και αγαθός, μα ούτε και μ@λ@κ@ς
Παίρνει αποφάσεις δύσκολες, σημαντικές για όλους
Έχει στη δούλεψη στρατό, αεροπορία, στόλους
Δικά του είναι τα βουνά, η γη και το φεγγάρι
Μα όταν έρθει η ώρα του, πληρώνει τον βαρκάρη
Από μικρός στα πούπουλα, τίποτα μη του λείψει
Ποτέ μην στενοχωρηθεί, να μην του έρθει θλίψη
Φίλους πολλούς δεν έκανε, ήταν εγκλωβισμένος
Ασφάλεια και προσοχή και περιορισμένος
Κι αν γίνει τελικά καλός και δίκαιος στην κρίση
Θα τόνε κρίνει η στιγμή, η μοίρα και η φύση
Μα αν γίνει τύραννος σκληρός, αν γίνει ένας ψεύτης
Ο κόσμος του θα τον μισεί κι αυτός θα είν’ ο φταίχτης
Έχει εχθρούς αμέτρητους, λιγότερους τους φίλους
Βλέπει παντού υποτακτικούς, φίδια πολλά και σκύλους
Όπου σερνάμενος αυτός, του ερπετού που μοιάζει
Κακία, ψέμα και χολή μα και διχόνοια βάζει
Μα όπου σκύλος είν’ αυτός, εκείνος που τον γλύφει
Να ζήσει την καλή ζωή, να αλλάξει πια την τύχη
Δίπλα του σίγουρα πολλές, θα παρελάσουν κόρες
Όμορφες, πλούσιες, μικρές, από τις άλλες χώρες
Γάμο υπέρλαμπρο θα δει, υπερβολή και χλίδα
Μα μόλις πάρει τη στροφή, να τη η μοιχαλίδα
Στο ψέμα έμαθε να ζει, μ’ αυτό και θα πεθάνει
Είτε από το κώνειο, είτε απ’ το δρεπάνι

2.

Στα χέρια του κρατά σταυρό, στα ρούχα του επίσης
Η πλάση Του Ενός αρκεί και όχι αυτή της φύσης
Άλλες φορές παράδειγμα, πιο άξιος απ’ όλους
Κι άλλες είναι χειρότερος κι από εκατό διαβόλους
Δίνει στον κόσμο συμβουλές, λόγια για το καλό του
Πως να ‘ναι άξιος, καλός, το πρέπει, το σωστό του
Ζητά συγχώρεση γι’ αυτόν και για το ποίμνιό του
Όχι για όλους τους πιστούς, ούτε για τον εχθρό του
Φτωχούς κι αδύναμους βοηθά, δίνει ψυχή και σώμα
Ρούχα, νερό και φαγητό αλλά και ένα στρώμα
Άλλες φορές όμως λαθεύει, άνθρωπος καθώς είναι
Και κάνει σφάλματα πολλά, όσο κακά κι αν είναι
Είναι σοφός και ήπιος, ήρεμος ανθρωπάκος
Παράδειγμα προς όλους μας, εκείνος είναι να τος
Άλλοτε εκπρόσωπος Θεού, σταυρού και εκκλησίας
Ο πρώτος όλων των πιστών, ο κύρης της λατρείας
Κι άλλοτε είναι Σατανάς, προδότης και ρουφιάνος
Ανήθικος όσο κανείς, μέγιστος τσαρλατάνος
Έχει μια δύσκολη δουλειά, λειτούργημα το είπαν
Ευθύνη του ο άνθρωπος και η ψυχή στο σύμπαν
Τα ρούχα του είν’ ακριβά, τα γούστα του ακόμη
Αμάξι γρήγορο οδηγεί, ηχεία πήρε Sony
Είναι κι αυτός αμαρτωλός, όπως και εμείς μαζί του
Δεν είναι πιο χειρότερος, αυτή είν’ η ζωή του
Κανένας πιο κατάλληλος, ελπίδα να μοιράσει
Αλλά και ο πιο δύσκολος, για κάποιον να του μοιάσει
Άνθρωπος είναι αδύναμος, με όπλο του την πίστη
Το θεϊκό να προσπαθεί μα σκούρα θα τα βρίσκει

Μιχάλης Βελτσίστας