Τα καταφέραμε, φτάσαμε στο εμείς! Για λίγο; Για μια μόνο φορά; Πάντως είδαμε πως μπορούμε να το κάνουμε! Θα μου πείτε πως μου ήρθε ο Μακρυγιάννης σχεδόν 200 χρόνια μετά! Θα σας πω..
Χθες το πρωί, λοιπόν, διαβάζοντας την ανακοίνωση του διευθυντή του 2ου Δημοτικού σχολείου που αφορούσε την κατάσταση της οικογένειας του Παναγιώτη, ένας κόμπος ήρθε κ έκατσε στο στομάχι μου.
Ενημέρωσα φίλους κ γνωστούς κ ευχήθηκα να πάνε όλα καλά με αυτή την κίνηση. Όσο περνούσε η μέρα έβλεπε συνεχώς δημοσιεύσεις της ίδιας ανάρτησης, από σάιτ, φίλους, γνωστούς, άγνωστους, φοιτητές, μαθητές, ηλικιωμένους, συλλόγους και κάπως ο «κόμπος» σαν να μίκραινε!
Έτσι, μέσα μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες δημιουργήθηκε μια συλλογικότητα από ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, που μέχρι χθες διαφωνούσαν για το αν υπάρχει ή όχι ιός, για το αν θα φορέσουν μάσκα, για το ποια ομάδα υποστηρίζουν κ.ο.κ .
Καμία, όμως, από αυτές τις διαφορές δεν αποτέλεσε εμπόδιο στο να συσπειρωθούν για ένα κοινό σκοπό! Καθένας το πήρε προσωπικά είτε κοινοποιώντας είτε συνεισφέροντας οικονομικά και το έκανε δική του ευθύνη.
Σήμερα το πρωί η ανακοίνωση του πατέρα του Παναγιώτη επιβεβαίωσε αυτό που από χθες άρχισε να τριγυρίζει στο κεφάλι μου.
Κοίτα μας, τα καταφέραμε, κοίτα μας όλοι μαζί κ όχι ο καθένας για την πάρτη του! Όλων η αγάπη και οι ευχές θα φέρουν τον Παναγιώτη πίσω στο σπίτι του υγιέστατο!
Αφού, λοιπόν, έγινε μια φορά σίγουρα μπορούμε να το ξανακάνουμε. Δεν χρειάζεται η αφορμή να είναι η ανάγκη κάποιου, τώρα που μάθαμε από τα δύσκολα ας το κάνουμε και στα εύκολα, αφορμή να γίνει το καλύτερο του τόπου ή το καλύτερο για τον γείτονα! Ας το πάρουμε προσωπικά σαν να είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη κι αν αυτό το κάνει ο καθένας τότε θα ξαναδούμε το εγώ να γίνεται εμείς!
Υ.Γ. Για να μην παίρνω και τα «εύσημα», ο Μακρυγιάννης κ ο Καζαντζάκης τα είπαν πολύ πριν από μένα, εγώ απλά είπα να τους συνασπίσω σε αυτό το κείμενο.
Σοφία Τσίντζου
