Αν ήταν να κάνουμε κάτι θα το είχαμε κάνει! Αν ήταν να μας “ενοχλήσει” η κατάντια μας τότε θα το είχε κάνει! Αν θέλαμε κάτι διαφορετικό για τη ζωή μας θα το είχαμε ζητήσει! Από τη στιγμή λοιπόν που δεν κάνουμε οτι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας τότε δεν χρειάζεται να πούμε και να γράψουμε περισσότερα. Ζούμε οτι μας αξίζει, διαλέγουμε αυτό που μας αξίζει και όχι αυτό που μας ταιριάζει, φωνάζουμε από τα σπίτια μας για όλο αυτό το καρναβάλι που συνεχίζεται κανονικά και με το νόμο! Από το σπίτι όσο και να φωνάξεις κανένας δεν θα σε ακούσει, ίσα ίσα που θα κουράσεις αυτούς που ζούνε μέσα σε αυτό. Όπως επίσης όσα και να συζητήσεις με τους γύρω σου και όσες λύσεις να βρείτε για το μαύρο μας το χάλι, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα αν όλα τα “σωστά” που λέτε δεν γίνουν πράξη με κάποιον τρόπο. Η δημοκρατία έχει συγκεκριμένους τρόπους για να μπορέσεις να κάνεις τα λόγια πράξη, είτε την ακολουθάς είτε κάνεις κάτι άλλο. Τόσο απλά, τόσο κατανοητά…
Ξεκίνησα το κείμενο με αυτόν τον τρόπο για να προχωρήσω στο θέμα αυτής της εβδομάδας που είναι η ψυχολογία του ατόμου και της μάζας. Δεν είμαι ούτε ειδικός, ούτε έχω κανένα πτυχίο ψυχολογίας, ούτε κοινωνιολογίας. Απλά με το δικό μου το μυαλό, τη δική μου λογική και τα δικά μου μάτια προσπαθώ να κατανοήσω κάποιες καταστάσεις που βιώνω και να προλάβω -αν είναι δυνατόν και αν είμαι τυχερός- αυτό που έρχεται. Ο νέος τρόπος ζωής βρίσκεται ήδη στην εφαρμογή του, χωρίς να ερωτηθούμε υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε τρόπο διασκέδασης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας κ.ο.κ. Επαναλαμβάνω χωρίς κανένας από μας να το επιλέξει έχει αλλάξει εντελώς την καθημερινότητά του και γενικότερα τη ζωή του, τα θέλω και τα πρέπει του. Κανένας δεν διαμαρτύρεται, όλοι στο έλεος των “ειδικών” οι οποίοι απέναντί τους αντιμετωπίζουν δημοσιογράφους με προσημειωμένες ερωτήσεις, λένε το “ποίημα” που οφείλουν να πουν και προχωράμε όλοι τη ζωή μας χωρίς να ακουστεί “κιχ”.
Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να περάσουμε καλά εκτός σπιτιού ψάχνουμε και βρίσκουμε τρόπους για να συμβεί αυτό το πράγμα εντός. Προσπαθούμε -όχι όλοι φυσικά- να ψυχαγωγηθούμε με οτιδήποτε άλλο εκτός από την τηλεόραση. Φυσικά η ψυχαγωγία από ηλικία σε ηλικία διαφέρει όπως και από πλευράς οικογενειακής κατάστασης. Ο εργένης μπορεί να βρει κάτι να κάνει και να περάσει τον χρόνο του όπως αυτός επιθυμεί γιατί πολύ απλά δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Ένας οικογενειάρχης όμως πρέπει να βρει τρόπο να ψυχαγωγήσει τα παιδιά του μέσα στο σπίτι, όπως επίσης να περάσει καλά με τη γυναίκα του μέσα στο σπίτι και όλοι μαζί να βρούνε μια “χρυσή” τομή για να μπορέσουν να… αντέξουν ο ένας τις παραξενιές του άλλου ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ!! Γιατί αν νιώθεις “σκασμένος” και θες να πας μια βόλτα να ηρεμήσεις, τώρα με τον covid απαγορεύεται οπότε πρέπει να χαλαρώσεις στον ίδιο χώρο με αυτόν που σε τσίτωσε αρχικά. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα παιδιά, έχω ζήσει και μόνος μου και με την οικογένειά μου και απλά δεν μπορεί να γίνει αυτό.
Στην περίπτωση του εργένη δεν έχω να πω και πολλά γιατί όπως προανέφερα, είναι μόνος του και μπορεί να κάνει οτι του κατέβει στο κεφάλι. Καλό ή κακό δεν έχει σημασία γιατί δεν επηρεάζει κανέναν άλλο εκτός από τον ίδιο. Θα αναφερθώ λοιπόν σε αυτούς που ζούνε πολλοί μέσα σε ένα σπίτι, είτε οικογένεια είτε φοιτητές είτε ένα ζευγάρι. Εγώ είμαι παιδί της τεχνολογίας και ποτέ δεν το έκρυψα αυτό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό του ασχολούμαι με τα video games και τις παιχνιδοκονσόλες, είναι ο τρόπος που επέλεξα για να ψυχαγωγούμαι και ελπίζω μέχρι να πεθάνω να μπορώ να παίζω οτι μου αρέσει. Αλλά έρχεται κάποια στιγμή που ο ένας γίνεται δύο και ο αριθμός σιγά σιγά αυξάνεται οπότε πρέπει να αλλάξεις συνήθειες σε κάποια πράγματα για να μπορέσουν να συμμετέχουν όλοι. Είσαι στο σπίτι σου, είσαι σε έναν χώρο διαφορετικό από τις καφετέριες και τα μπαρ που έχεις συνηθίσει να περνάς καλά με τους φίλους σου. Το να πάρει ο καθένας το κινητό του και να κάτσει σε μια γωνιά μέχρι να περάσει η ώρα και να αποχαιρετηθούμε, αυτό είναι το πιο εύκολο και συνήθως συμβαίνει ασυναίσθητα. Όπως και το να βάλεις μια ταινία για να δείτε στην τηλεόραση, ούτε αυτό είναι ενδεδειγμένος τρόπος διασκέδασης, τουλάχιστον όχι τώρα που υπάρχουν περιορισμοί σχετικά με την ώρα και την κυκλοφορία. Άσε που ο καθένας θέλει να παρακολουθήσει αυτό που του αρέσει οπότε η επιλογή της ταινίας εμπεριέχει το ρίσκο να χαλάσει η “ζαχαρένια” κανενός και να κάθεστε σκυθρωποί ο ένας δίπλα στον άλλο.
Η λύση που εγώ ακολούθησα και συνεχίζω να κάνω όλες αυτές τις μέρες της δεύτερης φάσης της καραντίνας, είναι τα κλασικά και αγαπημένα αλλά πλέον ξεχασμένα επιτραπέζια παιχνίδια! Η γενιά μου σίγουρα λάτρεψε τη Monopoly, το Taboo, το Uno, το Trivial και ένα κάρο πετυχημένους τίτλους παιχνιδιών. Αφού λοιπόν μας ξανακλείσανε στα σπίτια μας και με δεδομένο οτι στη δεύτερη καραντίνα η βαρεμάρα του περιορισμού χτύπησε “κόκκινο” από την πρώτη κιόλας βδομάδα, έπρεπε να βρω μια λύση. Καλό το playstation αλλά είπαμε και πιο πάνω… Δεν είναι η λύση για όλες τις περιπτώσεις, άντε να εξυπηρετηθούν δύο άτομα ταυτόχρονα αλλά μέχρι εκεί. Οπότε ένα βράδυ που καθόμουν με τη γυναίκα στο σπίτι και χαζεύαμε(πιο ενδεδειγμένο από το “παρακολουθούσαμε”) στην τηλεόραση, θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και θυμήθηκα οτι υπήρχαν δυο-τρία επιτραπέζια παιχνίδια σε ένα ράφι στην ντουλάπα του αριστερού δωματίου του σπιτιού. Μπορεί εκείνο το βράδυ να μην παίξαμε με κάποιο από τα παιχνίδια γιατί δεν μας άρεσε κανένα αλλά χωρίς να απογοητευτούμε… μπουκάραμε στο ίντερνετ και αρχίσαμε να ψάχνουμε.
Το αποτέλεσμα είναι να βρούμε δύο καινούργια (στα δικά μου τα μάτια γιατί έχουν κάμποσα χρόνια που έχουν κυκλοφορήσει) και να τα παραγγείλουμε με το κοστολόγιο να μην ξεπερνά συνολικά τα σαράντα ευρώ μαζί με τα μεταφορικά. Πάνω στην τρέλα μου την επόμενη μέρα παρήγγειλα και άλλο ένα παιχνίδι, λίγο μεγάλο και με πολλά κομμάτια μέσα (κάρτες, φιγούρες, χάρτες κ.α.) και η εξέλιξη της όλης φάσης βασισμένη στο τελευταίο παιχνίδι που αγόρασα (“Κυκλάδες” το λένε) είναι η αφορμή για το κείμενο σήμερα. Μπορεί αρχικά να αγόρασα τις “Κυκλάδες” για να έχω κάτι να παίζω με τη Σωτηρία αλλά καταλήξαμε μετά από λίγο καιρό να βρισκόμαστε τις Κυριακές με άλλα τρία άτομα και να πίνουμε καφεδάκι, να μαγειρεύουμε και να τρώμε αλλά και να παίζουμε επιτραπέζια. Η κυριακάτικη μάζωξη λοιπόν έγινε μέρος της ρουτίνας εν μέσω καραντίνας την ώρα που πριν τον covid, τα ίδια άτομα που παίζουμε τώρα επιτραπέζια βρισκόμασταν ΟΛΟΙ μαζί σπάνια και πάντοτε εκτός σπιτιού κυρίως για φαγητό. Αυτό ήταν ένα συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μόλις τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, να μη σώσω αν λέω ψέματα!
Η ψυχολογία λοιπόν του καθενός επηρεάζεται από τον ίδιο σε πρώτη φάση και ύστερα από τα άτομα που είναι δίπλα του. Στην περίπτωση της μάζας την ψυχολογία την καθορίζει και πάλι η μάζα όπως είδαμε και με το επιτραπέζιο πιο πριν. Ήμασταν δύο (εγώ και η Σωτηρία) που μας αρέσει να παίζουμε επιτραπέζια για να περάσουμε την ώρα μας μέσα στην καραντίνα και καταλήξαμε να γίνουμε πέντε που κάνουμε το ίδιο πράγμα με την ίδια ευχαρίστηση. Αν όμως συνέχιζα να παίζω playstation τότε μόνος μου θα χαιρόμουν, μόνος μου θα βαριόμουν, άντε μερικές φορές να είχα κι άλλο ένα άτομο παρέα που να μπορεί να παίξει και αυτός.
Αν δεν φτιάξεις την ψυχολογία σου τότε πως θα μπορέσεις να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα; Αν τελικά δεν ΘΕΛΕΙΣ να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα τότε τι σκοπεύεις να κάνεις; Μπορείς να ζήσεις μακριά από όλο αυτό που μας σερβίρουν και καταβροχθίζουμε με τόση λαιμαργία;
Απάντηση: ΔΕΝ… ΤΙΠΟΤΑ… ΜΑΚΑΡΙ…
(Ως χαμαιλέων προσαρμόζεις τα θέλω σου με αυτά της Γης αλλιώς γίνεσαι ξένος, ένας εξωγήινος και ζεις το παραμύθι σου) -στιγμιαίο-
Μιχάλης Βελτσίστας
