Πως σκέφτομαι εγώ την εξέλιξη σύμφωνα πάντα με τα χαρακτηριστικά που έχει ο σημερινός άνθρωπος; Εσένα που διαβάζεις μπορεί να μη σε νοιάζει αυτό το πράγμα αλλά εμένα που θα γράψω το παρακάτω κείμενο με ενδιαφέρει και μάλιστα πολύ. Γιατί με θλίβει αυτό που συμπεραίνω. Γιατί με στενοχωρεί να βλέπω την πλειοψηφία της κοινωνίας να ζει μέσα σε μια ψευδαίσθηση εξέλιξης και ανάπτυξης. Ή αν δεν με στενοχωρεί και τόσο πολύ, σίγουρα με κάνει να μην αισθάνομαι όμορφα γιατί αν σε ενδιαφέρει το καλό σου τότε οφείλεις να νοιάζεσαι για το καλό και των υπόλοιπων. Οπότε επιστρέφουμε στο πως σκέφτομαι την εξέλιξη εγώ και μόνο εγώ, ούτε η βιολογία, ούτε η ανθρωπολογία ούτε κανένας άλλος. Τουλάχιστον κανένας που να ξέρω…
Ας πάμε στο στάδιο του πρωτόγονου που μπήκε για πρώτη φορά στη σπηλιά για να προστατευτεί από τα καιρικά φαινόμενα και από τα άγρια ζώα. Σύμφωνα με τον σημερινό άνθρωπο και τη συμπεριφορά του ως εξελιγμένο ζώο, ο πρόγονός μας έβαλε μέσα στη σπηλιά τους δικούς του ανθρώπους και τους “ξένους” είτε τους απαγόρευσε να μπουν μέσα με κάποιον τρόπο -υποθέτω βίαιο- είτε τους ζήτησε κάτι ως αντάλλαγμα για να τους επιτρέψει την πρόσβαση. Όταν το ζήτημα είναι η άμεση επιβίωσή σου τότε δεν υπάρχει χώρος για συμπόνια και λύπηση ούτε μπορείς να τους “σώσεις” όλους. Επιλέγεις τι θα κάνεις είτε με το ένστικτο είτε μετά από χρήση της λογικής που διαθέτεις η οποία μπορεί να είναι σωστή ή όχι αναλόγως με το βαθμό αντίληψης που έχει ο καθένας. Δεν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο μια κατάσταση, ένα συναίσθημα, μια αδικία, ένα κομπλιμέντο κ.ο.κ.
Και ο τύπος που βρήκε τη σπηλιά έπρεπε να εξασφαλίσει και το φαγητό για τον ίδιο και για τους δικούς του ανθρώπους. Το πιο εύκολο πράγμα να φας τότε πρέπει να ήταν οι διάφοροι καρποί, είτε μικροί σαν βατόμουρα είτε μεγαλύτεροι όπως μπανάνες, καρύδες κ.α. Γενικότερα οι πρασινάδες και τα λαχανικά ήταν η πιο προσβάσιμη τροφή αφού δεν είχες ανάγκη ούτε από κάποιο όπλο για να σκοτώσεις την τροφή σου ούτε φυσικά για να προστατευτείς από τα… φυτά. Εκείνος ο πρώτος άνθρωπος που θέλησε να γευτεί το πεντανόστιμο κρέας, εκείνος ήταν που βρήκε το θάνατο από το ελάφι, τον τάρανδο, την άλκη, το βουβάλι και όλα τα μεγάλα φυτοφάγα που μπορούσε να κυνηγήσει. Και για να μείνουμε κοντά στην εποχή εκείνη να βάλουμε στο μενού και το μαμούθ τον πρόγονο του σημερινού ελέφαντα. Γιατί μπορεί να μην έχουν νύχια και δόντια μυτερά αυτά τα ζώα αλλά έχουν κέρατα, μεγάλο μέγεθος και πολύ, πάρα πολύ ωμή δύναμη, είναι φτιαγμένα από τη φύση τους να είναι δυνατότερα και γρηγορότερα από τον άνθρωπο.
Επομένως ο άνθρωπος έψαξε κάποιον τρόπο για να μπορεί να πιάσει και να σκοτώσει αυτά τα μεγάλα φυτοφάγα ζώα. Σκέφτηκε, συνεργάστηκε με το είδος του όπως κάνουν οι θηρευτές (λιοντάρια, ύαινες, αγριόσκυλα κ.α.) για να πιάσει την τροφή του και το βασικότερο: έφτιαξε όπλα για να κυνηγήσει και να προστατευθεί από όλα αυτά τα κέρατα, τις οπλές, τους χαυλιόδοντες. Το ίδιο ακριβώς χρειάστηκε να κάνει και με τα σαρκοφάγα όπως η τίγρης, η αρκούδα, οι κροκόδειλοι στις λίμνες και τα ποτάμια κ.α. Ο πρωτόγονος λοιπόν, κατάλαβε μετά από κάμποσες ανθρώπινες απώλειες οτι χρειάζεται όπλα, σχέδιο και ποσότητα ανθρώπων για να καταφέρει να προστατευθεί από τα μεγάλα άγρια θηρία της σαβάνας, των δασών, των λιμνών, της ζούγκλας. Όχι επειδή τα άγρια ζώα κυνηγούσαν τους ανθρώπους, αλλά επειδή και οι δύο -τα σαρκοφάγα και οι πρόγονοί μας- είχαν τον ίδιο στόχο για φαγητό.
Η εξέλιξη λοιπόν σε όλα τα παραπάνω ήρθε μέσα από έναν και μόνο λόγο. Την ανάγκη για επιβίωση απέναντι στον καιρό και τα ζώα. Την ανάγκη για εξασφάλιση ανώτερης ποιοτικά τροφής, όπως είναι το κρέας σε σχέση με τα χορτάρια. Η ανάγκη για το οτιδήποτε είναι αυτή που… υποχρεώνει τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει το μυαλό και τη λογική του. Τώρα μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε και τόσο γιατί όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω, όλοι εσείς -κι εγώ μαζί- που διαβάζετε αυτό το κείμενο τα θεωρείτε αυτονόητα. Επομένως νιώθουμε κιόλας οτι είναι δικαίωμά μας η τροφή, το νερό και η στέγη, οτι έχουμε φτάσει σήμερα σε ένα τέτοιο σημείο που ο κάθε άνθρωπος από τα 8 δισεκατομμύρια που ζούμε πάνω στη Γη θα πρέπει αυτούς τους τρεις βιοτικούς παράγοντες να τους έχει εξασφαλίσει.
Ποια είναι όμως η αλήθεια που ξέρουμε; Έχουν πρόσβαση όλοι σε πόσιμο νερό; Όχι φυσικά αφού ούτε εμείς οι ίδιοι στο Αιτωλικό, στην Ελλάδα του 2021, δεν έχουμε αλλά και ούτε είμαστε άξιοι να εξασφαλίσουμε καθαρό νερό. Έχουν όλοι οι άνθρωποι στη Γη πρόσβαση σε τροφή; Σίγουρα όχι, αλλά ο λόγος δεν είναι οτι δεν φτάνει το φαγητό -πάντα με το δικό μου το μυαλό- αφού έχουμε βρει χίλιους δυο τρόπους να παράγουμε γρήγορα και εύκολα τροφή όπως έγινε κάποτε με την δημιουργία του σημερινού καλαμποκιού. Ο πραγματικός λόγος είναι οτι φαντάζει εντελώς διαφορετικό να είσαι φτωχός στην επαρχία, σε ένα χωριό, σε ένα μέρος που είσαι εσύ και άλλα δύο σπίτια και άλλο πράγμα να είσαι φτωχός σε μια μεγάλη πόλη, που από τη στιγμή που θα σε πετάξουν από το σπίτι σου με έξωση αυτομάτως θα γίνεις και εσύ ακόμα ένα νούμερο στη λίστα με τους άστεγους της ανάλογης κρατικής υπηρεσίας.
Η αλήθεια είναι οτι θέλω να γράψω κι άλλα, όμως όχι τώρα. Για να μην χάσουμε το “δέντρο” του παραπάνω κειμένου, ας κλείσουμε κάπου εδώ με τούτο. Η αφορμή για το θέμα μας είναι η… Σοφία Μπεκατώρου και όχι όλα όσα είπε, άλλωστε κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι πραγματικά έγινε εκτός από την ίδια και τον “θύτη“. Ο πραγματικός λόγος που με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο για να (απο)δείξω οτι το ανθρώπινο είδος δεν εξελίχτηκε ποτέ όσο έπρεπε σχετικά με το πνεύμα του και όχι με τη σάρκα. Και αυτό γιατί όταν έχεις ένα περαστικό βιασμού, γιατί αυτό είναι γεγονός σύμφωνα με τον νόμο και τις κλήσεις του εισαγγελέα της υπόθεσης, τότε δεν χωράνε ούτε εξυπνάδες αλλά ούτε και βλάχικη αμφισβήτηση. Τώρα θα μου πεις: Και τι είναι η βλάχικη αμφισβήτηση ρε Βελτσίστα; Και απαντάω εγώ: Η βλάχικη αμφισβήτηση είναι αυτό που εγώ μαρτύρησα μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μου, σε μία συζήτηση που έγινε στο μαγαζί μου σχετικά με το θέμα της Μπεκατώρου και γενικότερα με αυτές τις περιπτώσεις (δηλαδή όταν η γυναίκα είναι το θύμα). “Και γιατί δεν είπε όχι;” μία βλαχιά…. “Και γιατί βγήκε και το είπε τώρα“, άλλη βλαχιά… “Και γιατί ντύνονται με τέτοια ρούχα που προκαλούν τον άντρα“, τρίτη βλαχιά…
Δεν θα απαντήσω στις βλαχιές γιατί δεν είναι η δουλειά μου, τουλάχιστον όχι σε αυτό το κείμενο. Η “κακή” νοοτροπία και η “αρρωστημένη” σκέψη είναι προβλήματα ανθρώπινα, προσωπικά του καθενός και γενικότερα της κοινωνίας. Το ακόμα χειρότερο είναι οτι οι παραπάνω “βλαχιές” που σας έγραψα ειπώθηκαν από άντρες που είναι όλοι τους πάνω από τα πενήντα και έναν συνομήλικό μου. Οπότε αυτές οι “βλαχιές” δεν είναι… αμάρτημα μόνο των παλαιότερων αλλά και των σημερινών αντρών, επομένως η δικαιολογία περί του “χάσματος των γενεών” πάει περίπατο. Η πρωτόγονη αντίδραση πολλών ανθρώπων σχετικά με τέτοια -πολύ- σοβαρά ζητήματα δεν αφήνει περιθώρια για καμία εξέλιξη.
Και ο λόγος είναι οτι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους. Αλλά θα πρέπει να γίνει συνολικά και όχι ειδικά ούτε με… μπόνους επίτευξης στόχων. Κοινώς, ή το ‘χουμε μέσα μας ή όχι…
Μιχάλης Βελτσίστας
