Αν και μερικές φορές μπορεί να βγάλω τα μάτια μου, σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και σημασίας. Είναι κάτι που απασχόλησε, απασχολεί και θα συνεχίσει να μας απασχολεί και να μας κάνει να αισθανόμαστε λιγάκι καλύτερα για τον τόπο και τους συμπολίτες μας. Όχι φυσικά όλους, αν είναι ποτέ δυνατόν, αλλά μια μικρή και άξια μερίδα ανθρώπων που αγαπάνε το Αιτωλικό και τις όμορφες “γωνιές” του.
Νομίζω οτι λίγο πολύ έχετε καταλάβει οτι αναφέρομαι στο λιμανάκι και στην εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει από συγκεκριμένους Αιτωλικιώτες αρχικά με την καθαριότητα του χώρου, στη συνέχεια με την εγκατάσταση διάφορων υδρόβιων πτηνών όπως και με το καταφύγιό τους και φυσικά με το στήσιμο του ξύλινου φράκτη δίπλα από το μονοπάτι. Νομίζω οτι στα τριανταένα -και κάτι ψιλά- χρόνια που ζω είναι μακράν της επόμενης η καλύτερη κίνηση/πράξη/πρωτοβουλία/δράση που έχω δει από πολίτες του Αιτωλικού. Και σε συνδυασμό με την αναβάθμιση και την ανάπλαση όλης εκείνης της περιοχής από τη δημοτική αρχή, το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι να ξαναζωντανέψει ένα “νεκρό” κομμάτι του νησιού όπως ήταν μέχρι πριν από λίγους μήνες το λιμανάκι.
Και αυτό είναι το σημαντικότερο για περιοχές με τόση φυσική ομορφιά όπως είναι το Αιτωλικό. Ωραίο και άξιο το καινούργιο πράγμα αλλά η βελτίωση και η ανάδειξη του παλιού έχει και αυτό τη δική του χάρη. Γιατί με όλα όσα έγιναν στην περιοχή από το Κατράκειο μέχρι το λύκειο Αιτωλικού, αυτομάτως ο κάθε Αιτωλικιώτης -και όχι μόνο- που δεν ανήκει στη μερίδα όλων εκείνων που θέλουν συνέχεια καφετέρια και ποτάρες, βρήκε επιτέλους το αποκούμπι του χωρίς να είναι αναγκασμένος να κάθεται μόνο στα παγκάκια της περιμετρικής. Όπως επίσης πολλές οικογένειες μπορούν να καθίσουν σε ένα από τα τραπέζια που είναι στο δασάκι απέναντι από το λιμανάκι και να απολαύσουν το μεσημεριανό τους εκτός σπιτιού, χωρίς να χρειαστεί να μπουν στο αυτοκίνητο και να πάνε σε ένα άλλο δάσος κάπου μακριά.
Όπως αντιλαμβάνεστε χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα ακριβώς γιατί αυτοί από τους οποίους περιμένουμε να τα κάνουν δεν είναι ούτε ικανοί ούτε άξιοι. Και το βασικότερο… Δεν τους νοιάζει καθόλου ούτε η βελτίωση του τόπου συνολικά ούτε τίποτα και η απόδειξη βρίσκεται χαμένη κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το σήμερα. Η σωστή λειτουργία ενός τόπου είναι ευθύνη αυτών που κατοικούν και αυτών που διοικούν την περιοχή. Η βασική διαφορά είναι οτι οι διοικούντες έχουν πολύ περισσότερα μέσα από τον απλό πολίτη και αν το θελήσουν μπορούν να κάνουν εκπληκτικά πράγματα ειδικά σε μια περιοχή τόσο ιδιαίτερη περιβαλλοντολογικά όπως είναι ο δικός μας.
Όμως επειδή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις όπως μίλησα για τα θετικά οφείλω να κάνω και μερικές επισημάνσεις, όχι για αυτό που έγινε όσο για τον τρόπο που έγινε. Το ξέρω οτι όταν γίνεται ένα εθελοντικό έργο που προσφέρει στο τόπο συνολικά τότε όλοι στηρίζουν και αγκαλιάζουν την προσπάθεια. Και στην τελική έτσι πρέπει να γίνει γιατί αν περιμένουμε να ανάψει το “πράσινο” φως ο εκάστοτε υπεύθυνος τότε ζήτω που καήκαμε! Αλλά δυστυχώς -ή ευτυχώς- υπάρχουν κάποιες διαδικασίες που πρέπει να προηγηθούν μέχρι να επιτραπεί μία ιδιωτική παρέμβαση σε δημόσιο χώρο. Και αυτό δεν το λέω για να “ενοχλήσω” τα παιδιά και την προσπάθεια που έκαναν αλλά για να προλάβω τους πονηράκηδες και τους σκατόβλαχους.
Όπου πονηράκηδες και σκατόβλαχοι είναι όλοι αυτοί που καπηλεύονται συγκεκριμένες καταστάσεις για ιδιωτικό όφελος, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκαναν τα παιδιά στο λιμανάκι. Το μόνο που θέλω να επισημάνω λοιπόν είναι οτι επειδή ζούμε σε έναν τόπο που η ράτσα των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν είναι ιδιαίτερη/προβληματική/απίστευτη με την καλή και την κακή έννοια, έχετε στο νου σας το ενδεχόμενο να εμφανιστεί κάποιος πχ στην παραλία της Αστροβίτσας και αφού καθαρίσει τον χώρο, βάλει μετά ομπρέλες που τις έφτιαξε ή αγόρασε ο ίδιος και στο τέλος κάνει και κάτι άλλο με το οποίο δεν συμφωνεί πολύς κόσμος. Κι όταν του πουν “με ποιο δικαίωμα έκανες αυτό που έκανες σε δημόσιο χώρο;” τότε εκείνος θα απαντήσει : “Και οι άλλοι στο λιμανάκι το ίδιο δεν έκαναν;“… Γιατί το μυαλό του πονηρίδη και του σκατόβλαχου δεν είναι άξιο να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να κάνει κάποιος κάτι για τους υπόλοιπους και τον τόπο του και όχι μόνο για τον εαυτό του. Αυτά για τους “έξυπνους“…
Το ξέρω οτι δεν είναι πολύ πιθανό αλλά μην μου πείτε οτι θα σας προξενήσει και μεγάλη εντύπωση αν συμβεί. Όταν “υπάρχει προηγούμενο” τότε πολλά μπορούν να συμβούν, ο άνθρωπος είναι ένα ζώο τετραπέρατο και πολύ, πάρα πολύ δημιουργικό. Πάρτε για παράδειγμα την απομάκρυνση του Ντόναλντ Τραμπ -νόμιμα και σύμφωνα με μία τροπολογία του αμερικάνικου συντάγματος που αναφέρει οτι αν ένας πρόεδρος των ΗΠΑ κριθεί από τη Γερουσία ανίκανος να κυβερνήσει τότε μπορεί να απομακρυνθεί από τη θέση του- και την εκλογή του Τζο Μπάιντεν. Αυτή η περίπτωση δημιουργεί πια ένα “προηγούμενο” που δίνει στην ουσία το δικαίωμα στον αμερικάνικο λαό και στη Γερουσία(ή για να είμαστε ακριβείς, στο “σύστημα“) να απομακρύνει από τη θέση του όποιον πρόεδρο τους “ξινίσει” ή δεν πράττει σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Ένα από τα ευτράπελα της δημοκρατίας των ανθρώπων…
Αυτό που έγινε είναι κάτι το απίθανο, μια πράξη ανιδιοτέλειας και παράδειγμα προς μίμηση. Η δημιουργία αυτού του υπέροχου καταφύγιου είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε, μέσα από μια πράξη και όχι από λόγια, οτι το καλύτερο μπορεί να γίνει από μας τους ίδιους. Μακάρι αυτό που έκαναν τα παιδιά να είναι η αρχή της αλλαγής στην καταστροφική κουλτούρα που έχει διαλύσει τον τόπο μας, να γίνει το έναυσμα κι άλλων τέτοιων κινητοποιήσεων που έχουν ως μοναδικό στόχο το καλό και την ανάδειξη του τόπου.
Μιχάλης Βελτσίστας
