Όταν γράφεις σε μια σταθερή βάση, για παράδειγμα ένα εβδομαδιαίο κείμενο όπως κάνουμε εδώ στο etoliko.gr, τότε θα υπάρξουν και μέρες που δεν θα έχεις έμπνευση και σου φαίνεται “βουνό” να ολοκληρώσεις έστω δύο προτάσεις. Δεν είναι απίθανο γιατί σε έναν τόπο όπως ο δικός μας, που τα προβλήματα είναι μπόλικα και χρόνια, αν είναι κάθε φορά να γράφω για… μαυρίλα και στενοχώρια τότε και στερεύει η δεξαμενή ιδεών αλλά παράλληλα γίνομαι και μίρλας και γραφικός. Οπότε σήμερα επειδή δεν έχω ιδέα τι να γράψω, θα κάνω γενικές ερωτήσεις και θα προσπαθήσω να δώσω τις απαντήσεις όπως ακριβώς σκέφτομαι εγώ και όχι επειδή γνωρίζω τι να απαντήσω…
Ερώτηση: Μετά από ένα χρόνο… παρέα με τον covid-19, τι νομίζετε οτι έχει αλλάξει γύρω σας;
Απάντηση: Τα πάντα και τίποτα μαζί! Ο κόσμος υποχρεώθηκε να κλειστεί στο σπίτι του, τα μαγαζιά παραμένουν κλειστά και όσα είναι ανοιχτά είναι ερημωμένα. Η κατάθλιψη έχει χτυπήσει “κόκκινο“, ναρκωτικά και ψυχοφάρμακα αύξησαν κατακόρυφα την κατανάλωσή τους και οι πολιτικοί ειρωνεύονται τον κόσμο και κάνουν οτι τους γουστάρει χωρίς να λογοδοτούν για τίποτα και σε κανένα. Οπότε πιστεύω οτι άλλαξε -αναγκαστικά- το life style του κοσμάκη αλλά η λαίλαπα και η βρωμιά της κοινωνίας παραμένει στα ίδια ή και σε χειρότερα επίπεδα.
Ερώτηση: Οι συμπολίτες σου συνεχίζουν να ακολουθούν τις εντολές των ειδικών σχετικά με τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας (μάσκα, αποστάσεις, αποστολή μνμ για έξοδο από το σπίτι κ.α.);
Απάντηση: Στο πρώτο κύμα της πανδημίας τολμώ να πω οτι το νησί μου υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση. Παντού έβλεπες μάσκες, αποστάσεις στα μαγαζιά που ήταν ανοιχτά και γενικότερα άπαντες άκουγαν και τηρούσαν όλα όσα έλεγαν οι ειδικοί σαν φυλαχτό. Και όσο προχωρούσε η άνοιξη και καλυτέρευε ο καιρός τότε η μόνη διαφορά ήταν οτι πάρα πολύς κόσμος έβγαινε για περπάτημα γύρω από το νησί, πάντοτε όμως με αποστάσεις, μάσκα και λίγα άτομα στην παρέα.
Στο δεύτερο κύμα της πανδημίας τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Οι μάσκες παρέμειναν σε τακτική χρήση από το σύνολο των νησιωτών, όμως αυτή τη φορά η υπομονή του κόσμου έχει στερέψει και οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν από το άγονο καλοκαίρι και τα παρελκόμενα του πρώτου κύματος είχαν γιγαντωθεί. Η κίνηση των αυτοκινήτων στον κεντρικό δρόμο του νησιού αυξήθηκε, ειδικά τις πρωινές ώρες, αλλά χωρίς αντίκρισμα για τα μαγαζιά εκτός των φαρμακείων και των δύο ΑΤΜ που υπάρχουν στο Αιτωλικό. Ο κόσμος έχει απογοητευτεί και συνεχίζει μια ρουτίνα που δεν του αρέσει και τώρα πια δεν έχει κανένα νόημα, ειδικά για περιοχές όπως η δική μας που τα κρούσματα είναι τόσο λίγα που αγγίζουν τη σφαίρα της φαντασίας για το αν υπάρχουν ή όχι.
Ερώτηση: Τι βαθμό βάζεις στις αρχές του τόπου(δήμος, αστυνομία, εκκλησία) σχετικά με τη δράση τους το διάστημα της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων που έχει επιβάλει η κυβέρνηση;
Απάντηση: Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Επειδή η περιοχή του Αιτωλικού δεν είναι ούτε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, είναι απολύτως λογικό να μην έχουμε παντού περιπολικά και αστυνομικούς. Αλλά για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας η πραγματικότητα είναι οτι γενικότερα δεν έχουμε αστυνόμευση και αν έγιναν έλεγχοι για μάσκες και sms αυτό συνέβη μόνο συγκεκριμένες μέρες και μόνο όταν βρισκόταν στην περιοχή υψηλόβαθμος αστυνομικός από την Πάτρα ή τα Γιάννενα για άλλη υπόθεση. Τότε είναι που “έπρεπε” να δείξουν καλό πρόσωπο οι αστυνομικοί του Αιτωλικού και μόνο τότε έκαναν -εν μέρει- τη δουλειά τους.
Τώρα όσο αφορά την εκκλησία ας μη γελιόμαστε. Είναι κοινό μυστικό οτι και στους δύο κεντρικούς ναούς του Αιτωλικού, είτε σε κηδείες είτε σε μέρες σημαντικές για την ορθοδοξία, οι… πιστοί έμπαιναν από την πίσω πόρτα και μέσα στις εκκλησίες υπήρχε πολύ περισσότερος κόσμος από αυτό που προβλεπόταν. Φυσικά το παραπάνω πρόβλημα δεν είναι αποκλειστική ευθύνη της εκκλησίας γιατί φταίνε και όλοι όσοι αψήφησαν την υγεία των συμπολιτών τους και συμμετείχαν στα διάφορα μυστήρια και λειτουργίες των ναών. Και να αναφέρω σε αυτό το σημείο την εμετική απόφαση της αρχιεπισκοπής Αιτωλίας και Ακαρνανίας να σταματήσει να δίνει φαγητό σε όσους έδινε(τουλάχιστον στο πρώτο κύμα της πανδημίας) επειδή υπήρχε ο φόβος μετάδοσης του ιού στα άτομα που σερβίρουν το συσσίτιο. Δηλαδή προτίμησαν να εγκαταλείψουν όσους έχουν ανάγκη στη δυσκολότερη στιγμή και δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να βρουν έναν ενναλακτικό τρόπο για τη σίτιση των άπορων. Και όλα αυτά από την αρχή της χριστιανοσύνης στο νομό μας…
Σχετικά με τον δήμο δεν έχω να πω και πολλά. Η τωρινή δημοτική αρχή είναι ήδη ανεπαρκής σε χίλια δυο πράγματα, ήταν απολύτως λογικό λοιπόν να μην κάνει τίποτα το ιδιαίτερο την εποχή του covid-19. Ανύπαρκτοι στην κοινωνία, δεν έχουν καμία επαφή με τους δημότες που τους ψήφισαν και συνεχίζουν τη ζωή τους μακριά από όλους και από όλα. Αυτό μόνο…
Ερώτηση: Ένας από τους τομείς που δοκιμάζεται την περίοδο της πανδημίας είναι φυσικά και η οικονομία. Το Αιτωλικό σε ποιο επίπεδο βρίσκεται στο συγκεκριμένο θέμα;
Απάντηση: Κοίταξε να δεις τι συμβαίνει. Το νησί μου είναι ένα μέρος που βρίσκεται σε ύφεση όσον αφορά την οικονομία. Ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα που πραγματικά πολύς κόσμος προτιμά να μην ξαναγυρίσει στη δουλειά του και να συνεχίσει να ζει με αυτά -τα λίγα- που δίνει το κράτος για την πανδημία. Αλλά επειδή πέρασε ο καιρός και οι υποχρεώσεις συνεχίζουν να υπάρχουν κανονικά και με το νόμο, ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να πιέζεται και να ασφυκτιά οικονομικά. Περισσότερες ώρες στο σπίτι θα πει κατανάλωση περισσότερου ρεύματος, περισσότερου φαγητού, παραπάνω ώρες στον υπολογιστή και την τηλεόραση οπότε προβλήματα με τα μάτια που θα χρειαστούν επίσκεψη στον οφθαλμίατρο και αν είναι άσχημα τα πράγματα τότε θα χρειαστείς και γυαλιά! Φτηνό παράδειγμα αυτό που σας έδωσα αλλά η ουσία είναι τα ακόμα περισσότερα έξοδα… Η οικονομία διαλύεται και μαζί με αυτή διαλύονται και ανθρώπινες ζωές, αλλιώτικα στις πόλεις και διαφορετικά στην επαρχία.
Ερώτηση: Ποια πιστεύεις οτι θα είναι η επόμενη μέρα για το Αιτωλικό όταν τελειώσει η πανδημία και επιστρέψουμε στην “κανονικότητα“;
Απάντηση: Δύσκολη πολύ φίλε μου. Οι περισσότεροι -χωρίς ίχνος υπερβολής- (θα) είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας. Τα νοίκια δεν μπορούν να πληρωθούν τώρα, φαντάσου μετά την πανδημία. Θες να πούμε για την εστίαση; Θα υπάρξει ξανά ελεύθερη πρόσβαση σε όλους όπως ήταν πριν τον covid-19; Οι μαγαζάτορες θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλο το μαγαζί ή θα πρέπει να δουλέψουν με συγκεκριμένο αριθμό πελατών; Υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε χίλιες δυο και άμα θες μπορώ να σου τα πω και αισιόδοξα τα μαντάτα, αν φυσικά σε νοιάζει να ακούσεις αυτό που θες και όχι αυτό που λέω. Και στην τελική ποιος ορίζει την “κανονικότητα“; Ακούω ατάκες του τύπου “η ζωή μας πριν τον covid και η ζωή μετά” και μου ‘ρχεται αναγούλα. Να πω οτι πέθαναν εκατό εκατομμύρια άνθρωποι, τότε ρε φίλε να δεχτώ οτι άλλαξαν πολλά και πρέπει να αναπροσαρμοστούμε στα καινούργια δεδομένα, αλλά με τόσο χαμηλή θνησιμότητα του ιού τι στο καλό να αλλάξει δηλαδή;
Άλλη λοιπόν η “κανονικότητα” του 1990 και του 2004 και άλλη του 2012 και του 2021. Δεν ζούμε όλη στην ίδια πραγματικότητα, μπορεί να κατοικούμε στη Γη(ή στο… Αιτωλικό πιο συγκεκριμένα) αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι ζούμε και στον ίδιο κόσμο. Αλλιώς θέλω να ζήσω εγώ αλλιώς θέλει ο απέναντι, δεν έχουμε τις ίδιες επιθυμίες ούτε τους ίδιους στόχους. Μα για ποια “κανονικότητα” μιλάμε όταν υπάρχει νέος κόσμος, άνθρωποι τριάντα χρονών και μικρότεροι, οι οποίοι είναι ταγμένοι στα κόμματα, στον αντίλογο και την κόντρα; Αν είναι δυνατόν μετά από τόσα και τόσα παθήματα να συνεχίζεται αυτός ο φαύλος κύκλος που αποδεικνύει περίτρανα οτι δεν πήραμε απολύτως κανένα μάθημα.
Ερώτηση: Κάτι τελευταίο. Τελικά υπάρχει “φως στο τούνελ“;
Απάντηση: Αν και δεν είναι της δικής μου λογικής, αυτή τη φορά θέλω να κλείσω με κάτι αισιόδοξο. Και μόνο το γεγονός οτι ο κόσμος του Αιτωλικού συζητά, στηρίζει, περηφανεύεται, για αυτήν την εκπληκτική δουλειά που έκαναν τα παιδιά στο λιμανάκι, αυτό από μόνο του είναι η μεγαλύτερη ελπίδα για να πάμε ένα βήμα παρακάτω και να κάνουμε πιο όμορφο τον κόσμο και παράλληλα την ίδια τη ζωή μας.
Μιχάλης Βελτσίστας
