Έχω ξαναγράψει άρθρο με αυτό τον τίτλο, όταν έγραφα για την εφημερίδα “Τα γιοφύρια”, αλλά – δυστυχώς – παραμένει πάντα επίκαιρος.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, όπως γράψαμε και στο etoliko.gr, την περασμένη Πέμπτη 13/2, εργασίες κλαδέματος στο δασάκι Αιτωλικού.
Ήρθε ο φορτωτής και ίσως να “τους πήρε και λίγο παραπάνω” στο κλάδεμα ο εργολάβος και έγινε πανικός. Βούηξαν τα social media και τα αρνητικά σχόλια έπεφταν βροχή.
Δε θα σταθώ στο αν έπρεπε ή όχι να κοπούν και πόσο πολύ έπρεπε να κοπούν, γιατί ούτε γεωπόνος είμαι ούτε έχω κάποια παρόμοια εξειδίκευση. Επίσης, δε γνωρίζω ούτε πόσα χρήματα θα πάρει ο εργολάβος, ούτε τι ακριβώς συμφωνία έκανε ο εργολάβος με το Δήμο σχετικά με την ξυλεία που θα προκύψει, ούτε τίποτα σχετικό. (Θα σημειώσω, όμως, όντας “γειτόνισσα” στο δασάκι ότι δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσήλθαν -ιδιώτες εννοώ- και φόρτωσαν καρότσες με ξύλα από το χώρο).
Αλλά αναρωτιέμαι όλοι εσείς που σπεύσατε να κρίνετε το “απαράδεκτο θέαμα” και “την καταστροφή του αλσυλλίου της περιοχής” πόσες γνώσεις και τι πληροφόρηση έχετε επί των παραπάνω;
Και ας υποθέσουμε ότι μόνο εγώ δε γνωρίζω κι όλοι γνωρίζετε ακριβώς τι έχει συμβεί, για ποιο λόγο να γράφονται δημόσια τέτοια σχόλια;
Γιατί δεν μπορεί κάποιος να σχολιάσει πολιτισμένα και τεκμηριωμένα χωρίς να βρίσει και χωρίς να προβεί σε χαρακτηρισμούς για τους άλλους;
Γιατί να είναι αυτή η εικόνα του Αιτωλικού προς τα έξω; Αλλά και για εμάς τους ίδιους… Γιατί να γκρινάζουμε, γιατί να κάνουμε πόλεμο, γιατί να μη βοηθάμε στη λύση;
Όλοι στηρίξαμε την εθελοντική ομάδα στο λιμανάκι.
Γιατί να μην ακολουθήσουμε όλοι το παράδειγμα της συλλογικότητας, της εποικοδομητικής κριτικής, του διαλόγου;
Ο διάλογος είναι μια ευκαιρία για εκμάθηση και προσωπική βελτίωση, δημιουργεί θετικά συναισθήματα, αυξάνει το αίσθημα αυτοαξίας και την αυτοεκτίμηση.
Ο διάλογος δεν είναι απλά για έκθεση και προβολή των προσωπικών μας απόψεων και θέσεων.
Την προηγούμενη φορά που μιλούσα για τη “νοοτροπία”στα “Γιοφύρια” αναφερόμουν σε εκείνες τις μακροσκελείς αναλύσεις στα social media σχετικά με το τότε χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας και τις μεγάλες συζητήσεις για «αιτωλικιώτικη νοοτροπία» και «μιζέρια».
Έγραφα, τότε, ότι το Αιτωλικό μπορεί να πνίγεται στα προβλήματά του, συχνά να πελαγώνει και, ακόμα πιο συχνά, να μην μπορεί να τα διαχειριστεί. Ότι το Αιτωλικό είναι μικρό, αλλά, αλήθεια, νιώθει μεγάλο.
Και ναι, συχνά η νοοτροπία του το κρατάει πίσω. Παλεύει ανάμεσα σε συναισθήματα «πικρίας» που δεν μπορεί να βρει την παλιότερη αίγλη του, που δεν μπορεί να ξεφύγει από κομματικές/πολιτικές διαμάχες (ποιος υποστηρίζει τον καλύτερο δήμαρχο κλπ), που νιώθει «ριγμένο», αδικημένο.
Αυτή η νοοτροπία, όμως, ας μη γελιόμαστε, δεν είναι αιτωλικιώτικη: είναι ανθρώπινη. Ο Αιτωλικιώτης ίσως νιώθει αδικημένος από το γείτονά του, ίσως νιώθει «ριγμένος» από το Μεσολογγίτη, ο Μεσολογγίτης από τον Αγρινιώτη κ.ο.κ. Ακόμα και το ένα παιδί μας νιώθει ότι το αδικούμε έναντι του άλλου ή μια μαμά νιώθει ότι ο δάσκαλος αδικεί το παιδί της σε σχέση με το συμμαθητή του. Αυτό εννοώ. Νομίζω κάπου καταλήγουμε τώρα. Ας μην είμαστε, λοιπόν, ισοπεδωτικοί.
O γνωστός ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης (Παιδοψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, Διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, συγγραφέας του «Η αδικία που πληγώνει» Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ) λέει πως «όταν οι άνθρωποι δεν είναι θετικοί απέναντι στους άλλους ανθρώπους, απέναντι στην ζωή, τότε η συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους δημιουργεί προστριβές, παρεξηγήσεις και εκεί είναι που ο άλλος μπαίνει αμυνόμενος και όταν μπαίνει αμυνόμενος απέναντι στο κακό που μπορεί να του συμβεί, απέναντι στους άλλους, τότε δεν παίρνει είδηση ότι μπαίνει σε μία πολεμική.»
Το Αιτωλικό, αναμφισβήτητα, θέλει να δείξει την αξία του και κάποιες φορές δεν ξέρει πώς. Δεν το κάνει πάντα σωστά. Όμως, αυτή η αξία όντως υπάρχει. Και υπάρχουμε κι εμείς οι νέοι που επιλέξαμε να μείνουμε εδώ και να μεγαλώσουμε εδώ τις οικογένειές μας, να εργαστούμε εδώ, να ανοίξουμε νέες δουλειές, να βάλουμε το λιθαράκι μας, την πινελιά μας να κάνουμε τον τόπο μας καλύτερο.
Σε εμάς όλους και στον όμορφο τόπο μας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να δείξουμε ότι έχουμε και την καλή θέληση και τη διάθεση να συνεργαστούμε, να πάμε όλη την περιοχή μας μπροστά, να την κάνουμε καλύτερη. Μια δεύτερη ευκαιρία να αποδείξουμε την αξία μας.
Ας το σκεφτούμε λίγο παραπάνω το σχόλιο που θα κάνουμε ή που θα αναρτήσουμε. Να γνωρίζουμε τι λέμε, αλλά να το λέμε και με ωραίο τρόπο, να κάνουμε τους άλλους να μας ακούσουν, όχι να μας επιτεθούν. Αυτός δεν είναι και ο σκοπός μας στο κάτω κάτω;
*καλοπροαίρετη παράφραση του «είναι η οικονομία, ηλίθιε» του Μπιλ Κλίντον το 1992
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
