Θα ξεφύγω εντελώς από όλα αυτά που γράφω και δημοσιεύω τον τελευταίο καιρό.
Αλλά αυτό για το οποίο θα γράψω δεν είναι καθόλου άσχετο με όλα τα υπόλοιπα άρθρα.
Αυτό για το οποίο θα γράψω είναι το “ζουμί” της υπόθεσης.
Αυτό για το οποίο θα γράψω είναι αυτό που μας κινεί το μυαλό, ένας βασικός λόγος που μας κάνει αυτούς που είμαστε.
Η εκπαίδευση.
Τόσο απλό και τόσο δύσκολο.
Η εκπαίδευση πρέπει να ξεκινά από μικρή ηλικία με σκοπό να εφοδιάσει τους ανθρώπους με τις βασικές δεξιότητες (ανάγνωση, γραφή, αριθμητική κλπ), να τους κάνει να αποκτήσουν κριτική σκέψη.
Έχει βασικό σκοπό το σχηματισμό του χαρακτήρα των παιδιών, την κοινωνικοποίησή τους, την ανάπτυξη της ευφυΐας τους, τον εφοδιασμό των νέων με γνώσεις και δεξιότητες ανάλογα με τις ικανότητές τους, ώστε να κερδίσουν τα απαραίτητα για τη ζωή τους, την προσπάθεια να γίνουν οι νέοι ικανοί να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, την ανάπτυξη ηθικής συνείδησης και ήθους.
Οι σκοποί είναι αδύνατο να επιτευχθούν αν τα παιδιά δε νιώσουν αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς ανταγωνισμούς και κοινωνικές διακρίσεις.
Με τα χρόνια θεωρούσα ότι η κατάσταση θα βελτιώνεται.
Ότι τα σχολεία θα φτάσουν σε ένα σημείο που όντως θα κάνουν την “αλλαγή”, θα κάνουν το “κλικ” στην κοινωνία.
Θεωρούσα ότι ο κόσμος θα ανοίγει περισσότερο την αγκαλιά του και το μυαλό του.
Θεωρούσα ότι οι “μεγάλοι” θα αφήσουμε τα παιδιά να μας δείξουν το δρόμο.
Θεωρούσα ότι αυτός ο κόσμος θα είναι για όλους όμορφος.
Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε.
Δεν ξέρω και πότε και αν θα γίνει.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουμε για χρόνια να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας.
Όμως, ευτυχώς υπάρχουν αχτίδες που μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε.
Να συνεχίσουμε εμείς οι ονειροπόλοι(;) οι αφελείς(;) οι ρομαντικοί(;) οι χαζοί(;) να αγωνιζόμαστε να φέρουμε τα πάνω κάτω.
Να συνεχίσουμε να παλεύουμε για να χτίσουμε μια γερή βάση, ένα δυνατό κορμό που θα “κουβαλάει” δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, αποδοχή της διαφορετικότητας, συμπαράσταση, στήριξη.
Και ευτυχώς έχω πολλές αχτίδες στο μυαλό μου τώρα που γράφω.
Δασκάλες που δε διαχωρίζουν τα παιδιά ανάλογα με την οικογένεια από την οποία προέρχονται, δασκάλους που θα δώσουν δύναμη στα παιδιά να προχωρήσουν, καθηγητές που δε θα διστάσουν να βγουν εκτός ύλης για να βάλουν ένα λιθαράκι στο μέλλον των μαθητών τους.
Διάβασα πρόσφατα για μια δασκάλα (Β’ δημοτικού) και ένα “πείραμα” που κάνει στην τάξη: Όταν ξεκινά το μάθημα ζητά από κάθε παιδί να πει τα νέα του.
Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο.
Πολλά παιδιά δεν ήξεραν τι να πουν, κάποια δεν μιλούσαν καθόλου και κάποια άλλα μιλούσαν πολύ. Συχνά το ένα μιλούσε πάνω στο άλλο και γινόταν χαμός στην τάξη.
Αυτή, όμως, συνέχισε, δεν το έβαλε κάτω.
Συνεχίζει με την ίδια πρακτική κάθε μέρα και κάποιες φορές “τρώει” σχεδόν ολόκληρη την πρώτη ώρα.
Φυσικά, δε συμφωνούν όλοι. Κάποιοι γονείς απορούν με την πρακτική, ενώ κάποιοι δυσανασχετούν γιατί “χάνεται μάθημα” και το “παιδί τους θα μείνει αγράμματο”.
Όσο περνά ο καιρός, όμως, φαίνεται ένα διαφορετικό αποτέλεσμα τη συγκεκριμένη ώρα μέσα στην τάξη.
Τα “νέα” γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντα, η σύνταξη των παιδιών βελτιώνεται και το λεξιλόγιό τους εμπλουτίζεται.
Αυτό παρατηρείται σε όλα τα παιδιά, σύμφωνα με τη δασκάλα.
Η πιο βασική αλλαγή, όμως, είναι αυτή στη συμπεριφορά τους.
Τα παιδιά ανυπομονούν να μιλήσουν, συμμετέχουν στη συζήτηση, νιώθουν πιο άνετα να εκτεθούν σε ακροατήριο ακόμα και με δυσάρεστα νέα.
Είναι φοβερό να βλέπεις μια κοινότητα 8χρονων να κάνει μια δομημένη παιδική συζήτηση!
Έτσι, αγαπητοί μου, διαμορφώνονται σιγά σιγά οι σκεπτόμενοι άνθρωποι του αύριο, με καλλιεργημένη παιδεία, τόσο στο θέμα των γνώσεών τους αλλά περισσότερο στο θέμα της συναναστροφής και διάδρασής τους με τους διπλανούς τους.
Να στηρίζουμε τους φωτεινούς και ξεχωριστούς δασκάλους.
Να μη στεκόμαστε στη γωνία να τους “χαρακτηρίσουμε”.
Να είμαστε δίπλα τους στο έργο τους.
Να τους λέμε και τα καλά που σκεφτόμαστε γι’ αυτούς (όχι μόνο τα αρνητικά…)
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
