Αρχίζω και καταλαβαίνω τη μάνα μου όταν ρώταγε μετά το μεσημεριανό ή προς το απόγευμα: “Τι φαγητό θέλετε να φτιάξω αύριο;” και το πόσα προβλήματα μπορούσε να λύσει η απάντηση σε ένα τόσο απλό ερώτημα. Αν και συνήθως αυτό που… επιστρέφει στη μάνα είναι ένα απροσδιόριστο “Φτιάξε οτι θέλεις“, το οποίο εμπεριέχει πολλούς κινδύνους και μπορεί να “χαλάσει” το μεσημεριανό της επόμενης μέρας. Όχι μόνο το φαγητό αλλά και τις σχέσεις -έστω και προσωρινά- ανάμεσα σε κείνους που ετοιμάζονται να φάνε γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Κάπως έτσι νιώθω σιγά σιγά με τα κείμενα της Τετάρτης εδώ στο etoliko.gr, με τη διαφορά οτι αυτό που γράφω το διαβάζουν περισσότεροι από εκείνους που χωράνε σε ένα τραπέζι αλλά δεν χρειάζεται να ρωτήσω κανέναν για το τι να γράψω. Και αυτό είναι το πρόβλημα…
Τι άλλο να γράψω δηλαδή για τα προβλήματα του Αιτωλικού; Αν πάρετε τα κείμενά μου στα οποία έχω αναφερθεί στον τόπο μας και στα θέματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε για να τον κάνουμε καλύτερο, τότε εύκολα θα καταλάβετε οτι το πρώτο πρόβλημα του Αιτωλικού, στα δικά μου μάτια φυσικά, είμαστε εμείς που κατοικούμε σε αυτόν τον τόπο. Η ξεχαρβαλωμένη ηθική πυξίδα του καθένα από μας (για να μην αρχίσουμε τα “κατηγορώ“) και η… ατομική ανευθυνότητα είναι τα μεγαλύτερα “αγκάθια” του νησιού μας. Φταίμε και πριν και κατά τη διάρκεια και σίγουρα θα φταίμε και μετά το τέλος της καραντίνας και του βιολογικού… διαλλείματος στο οποίο μας υποχρέωσε ο covid-19. Ο Καραπάνος ήταν αποτέλεσμα δικό μας, ο Λύρος τώρα είναι και αυτός δικό μας “δημιούργημα“, δεν μπορείς να τους προσάψεις περισσότερες ευθύνες από αυτές που χρεώνεις στον εαυτό σου. Προφανώς και αυτοί που εκτίθενται είναι αυτομάτως οι αποδέκτες των… ευχολόγιων του κάθε πικραμένου και μη, αυτοί είναι τα πρόσωπα που ψάχνεις να χρεώσεις τη σαλάτα που έφτιαξες με την ψήφο σου.
Τι άλλο να γράψω όντως για τον δήμαρχο και την κομπανία του; Και… τυχερός είναι που το etoliko.gr άνοιξε το καλοκαίρι του 20′ και… πρόλαβε να κάτσει ένα χρόνο χωρίς να ιδρώσει το αυτί του από κανέναν. Πριν καν ψηφίσουμε τον τωρινό μας δήμαρχο γνωρίζαμε τι θα ακολουθήσει αλλά βλέπεις ήταν νωπά ακόμα τα σκ@τ@ του προηγούμενου. Στην ουσία ο Λύρος βγήκε γιατί δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή. Και το οτι ο ίδιος δεν ήταν η καλύτερη επιλογή, πέραν από τα έργα (τα ποια;), το αποδεικνύουν και οι πράξεις εκείνων που τον υποστήριξαν στο ψηφοδέλτιο και μετά από ενάμιση χρόνο τον έχουν ήδη εγκαταλείψει. Και όπως είπαν σχεδόν όλοι τους, στις προσωπικές τους ανακοινώσεις, ο βασικός λόγος που έφυγαν μακριά από τον Λύρο ήταν επειδή δεν τους άκουγε και τους κοντράριζε κάθε πρόταση λες και ήταν αντίπαλοι.
Τι άλλο να γράψω περί φιλοσοφίας; Ναι, το ξέρω και γω οτι δεν έχω καλύψει ούτε στο ελάχιστο όλα εκείνα τα θέματα πάνω στα οποία μπορεί ο καθένας μας να συζητήσει και να φτάσει σε κάποιο συμπέρασμα. Αλλά από ένα σημείο και μετά για να μπορέσεις να ασχοληθείς με ένα θέμα θα πρέπει να υπάρχουν και τα ανάλογα ερεθίσματα. Η συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους είναι ακόμα ένας πόρος για να μπορέσεις να “τραφείς” και να φιλοσοφήσεις. Μετά από τόσες μέρες καραντίνας και με το σύνολο της κοινωνίας να απέχει από τις δουλειές της υποχρεωτικά και με κυβερνητική εντολή άκουσον άκουσον, η συναναστροφή μου γίνεται πάνω κάτω με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα. Λες και ζω σε μία περιοχή που υπάρχουμε καμιά πενηνταριά άτομα όλα κι όλα και γυρνοβολάμε όλη τη μέρα μέχρι να πέσει ο ήλιος και να χωθούμε και πάλι στα σπίτια μας. Η μέρα της μαρμότας από πέρυσι τον Μάρτιο…
Τι άλλο να γράψω για την καραντίνα; Μπήκα μέσα στα αρχεία του Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) και στα αντίστοιχα του ΕΟΔΥ για να αναλύσουμε μαζί το θέμα της χρήσης της μάσκας από υγιή άτομα. Κάναμε την πρόβλεψη της επόμενης μέρας που θα ξημερώσει όταν δεν θα υπάρχει πια ο covid 19 και αυτό που είδαμε δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ενθαρρυντικό. Σχολιάσαμε την προσβολή της νοημοσύνης μας από το σύνολο της ελληνικής πολιτικής σκηνής σχετικά με τον Κουφοντίνα και τις πορείες εν μέσω καραντίνας όπως και για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και για τη συγκέντρωση εν μέσω καραντίνας. Την ίδια ώρα οι δύο εκκλησίες στο Αιτωλικό μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και συνεχίζουν τη λειτουργία τους χωρίς περιορισμούς, ενώ “μάτια” είδαν τον ίδιο τον δήμαρχο την προηγούμενη βδομάδα να φεύγει από σπίτι στο Αιτωλικό μετά τις 12 το βράδυ.
Τι άλλο να γράφω δηλαδή; Αυτή είναι η πραγματικότητα… Τόσο δύσκολη είναι τελικά η απάντηση στην ερώτηση: “Τι φαγητό να φτιάξω αύριο” που έλεγε η μάνα μου…
Μιχάλης Βελτσίστας
