Μεγαλώσαμε στην οδό Μεσολογγίου. Εκεί γύρω στο 1983-1990. Η οδός Μεσολογγίου στο Αιτωλικό είναι η οδός που ξεκινά απέναντι από τον παιδικό σταθμό και περνάει μπροστά από τον παλιό ΟΤΕ και τον κήπο των ηρώων.
Βγαίναμε από το σπίτι και πηγαίναμε για παιχνίδι στα “ηρώα”. Θυμάμαι παίρναμε τα κλαδιά από τους φοίνικες που είχαν πέσει κάτω και σκουπίζαμε τις πευκοβελόνες από το μνημείο. Ήταν υποτίθεται το σπίτι μας και παίζαμε “οικογένεια”.
Θυμάμαι, είχε πάρα πολλά μυρμήγκια – ή τουλάχιστον έκαναν σε εμάς ιδιαίτερη εντύπωση- που πηγαινοέφερναν σπόρους από το μνημείο στις φωλιές τους στο έδαφος. Πρέπει να περνούσαμε πολλή ώρα κοιτώντας τα.
Το μνημείο βρίσκεται στο κέντρο του πάρκου. Πάρκο το λέγαμε θυμάμαι εγώ και η αδερφή μου. Με την πρώτη ευκαιρία θέλαμε να φύγουμε από το σπίτι και να πάμε εκεί. Και ήταν κι άλλα παιδιά από τη γειτονιά. Τότε η πλατεία ήταν μακριά για να πάμε μόνοι μας και το πάρκο έκρυβε τόσες ιδέες για παιχνίδι. Συχνά βρίσκαμε και μικρά πουλάκια που έπεφταν από τα δέντρα του και πασχίζαμε να βρούμε τη φωλιά για να τα επιστρέψουμε υποτίθεται.
Περνώντας τα χρόνια και μένοντας πάντα εκεί γύρω, σχεδόν μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο, διασχίζαμε το πάρκο για να κόψουμε δρόμο, καθόμασταν στα παγκάκια του και αναπολούσαμε τις στιγμές που είχαμε περάσει εκεί.
Κάποια στιγμή στις τέσσερις σιδερένιες του πόρτες μπήκε λουκέτο. Δεν έψαξα ποτέ το γιατί. Κι ακόμα δεν γνωρίζω για ποιο λόγο μπορεί να απαγορεύθηκε η πρόσβαση στον κήπο των ηρώων του Αιτωλικού.
Απλά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που έλεγα όλη την ιστορία στα παιδιά μου – κι έχουν δει αμέτρητες παιδικές φωτογραφίες μου εκεί μέσα – ότι θα ήταν ωραία να μπορούσαμε να καθόμαστε με τα παιδιά μας εκεί στα παγκάκια, να κάνουν ποδήλατο, να τρέχουν χωρίς τον κίνδυνο των αυτοκινήτων και να μην πηγαίνουμε εκεί μόνο όταν γίνεται κατάθεση στεφάνων.
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
