Το ποδόσφαιρο είναι μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας. Υπάρχουν οι ισχυροί που αποτελούν τη μειοψηφία και κάνουν το κουμάντο στο άθλημα και όλοι οι υπόλοιποι που ζουν με το όνειρο της κατάκτησης ενός τίτλου, να καταφέρουν να νιώσουν την ηδονή της μιας νύχτας, εκείνης που κατάφεραν και έγιναν πρωταθλητές, που πέτυχαν το πιο όμορφο γκολ μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς, ακόμα και εκείνοι που κατάφεραν και έκαναν τη μεγάλη μεταγραφή, που υπέγραψαν το ακριβό συμβόλαιο…
Το καλό με το ποδόσφαιρο είναι οτι όλοι μπορούν να το καταλάβουν, όλοι ξέρουν πως παίζεται. Έντεκα από τη μία και έντεκα από την άλλη, ένας τύπος με σφυρίχτρα ανάμεσά τους και μία μπάλα ολοστρόγγυλη που την κλωτσάνε προς τα εκείνο το πράγμα με τα τρία λευκά δοκάρια και τα δίχτυα από πίσω. Τέρμα το λέμε εδώ στην Ελλάδα… Κάθε άνθρωπος πάνω στη Γη έχει δικαίωμα και μπορεί, όχι μόνο να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά να μεγαλουργήσει πάνω σε αυτό και να εξασφαλίσει δόξα, χρήματα, κυριολεκτικά τα πάντα! Είναι μέσο παγκοσμιοποίησης, σίγουρα πιο αγνό από την τηλεόραση και το διαδίκτυο για παράδειγμα.
Επίσης το ποδόσφαιρο έχει συνδέσμους και οργανώσεις που προστατεύουν τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών όπως και αντίστοιχες που προστατεύουν τα συμφέροντα των ομάδων. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες τόσο γύρω από το ίδιο το άθλημα όσο και γύρω από τις εμπορικές συναλλαγές των ομάδων, των ποδοσφαιριστών και χίλια δυο πράγματα. Συμβόλαια υπογράφονται, δικηγόροι εμπλέκονται στις συμφωνίες ενώ έχουμε και τους ατζέντηδες που “εκπροσωπούν” τους παίκτες.
Το πιο σημαντικό κομμάτι του ποδοσφαίρου είναι οι οπαδοί του αθλήματος. Αυτοί γεμίζουν τα γήπεδα, αυτοί κάνουν “θεό” τον παίκτη που τους αρέσει περισσότερο και καταδικάζουν εκείνον που δεν τους γεμίζει το μάτι. Οι οπαδοί δίνουν την πραγματική δύναμη στις ομάδες, αυτοί είναι φυσικά που… φουσκώνουν τα νούμερα των μεταδόσεων σε ραδιόφωνο, τηλεόραση και διαδίκτυο. Ο κόσμος του ποδόσφαιρου εκτός των υπόλοιπων είναι και χρηματοδότης του ίδιου του αθλήματος. Αγοράζει εισιτήρια, αγοράζει εμφανίσεις της ομάδας, αγοράζει μπρελόκ, μπάλες, κασκόλ, γάντια και ένα κάρο αντικείμενα, πραγματικά η λίστα είναι πολύ μεγάλη.
Ο λαός του ποδόσφαιρου όμως κάνει και κάτι άλλο. Στοιχηματίζει για τη νίκη ή την ήττα ή την ισοπαλία της ομάδας που υποστηρίζει. Ή και κάποιας ξένης ή ακόμα και εκείνης που λατρεύει να μισεί περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Ο οπαδός επιθυμεί και το θέαμα και την ουσία και να κερδίσει το δελτίο στο στοίχημα. Κάτι σαν το triple double στο μπάσκετ για τους πιο μυημένους. Για να μπορέσει να ικανοποιηθεί στο 100% πρέπει να υπάρξει αυτή η… Αγία Τριάδα, κάτι που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την αρχική -και πλέον ρομαντική- υπόσταση του αθλήματος.
Το ρομαντικό στο ποδόσφαιρο έχει να κάνει με το πρώτο σκέλος του κειμένου. Έχει να κάνει με τις αλάνες, με τις πλατείες, με τη λάσπη, το χώμα, τα τσιγκάκια, τα τσιμέντα, τα πάρκα, τις παρέες που χωρίζονται σε δύο ομάδες για να παίξουν μπάλα, τον μοναχικό τύπο που βαράει σουτάκια στον τοίχο ή κάνει τσαλιμάκια, τον “περίεργο” που κυνηγάει τα πιτσιρίκια επειδή του έσπασαν κατά λάθος το παράθυρο ή εκείνον που δουλεύει πολύ πρωί και του χαλάνε τον ύπνο.
Η αφορμή για το παραπάνω κείμενο είναι η επικείμενη δημιουργία της ευρωπαϊκής Σούπερ Λιγκ, μία νέα διοργάνωση που δημιουργήθηκε από τις ισχυρότερες και πιο πλούσιες ομάδες του πλανήτη. Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Σίτι, Άρσεναλ, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Τότεναμ, Γιουβέντους, Ίντερ, Μίλαν είναι τα ιδρυτικά στελέχη της καινούργιας διοργάνωσης και πίσω από όλο αυτό το εγχείρημα βρίσκεται ο αμερικανικός τραπεζικός κολοσσός, η JPMorgan… Η απληστία σε όλο της το μεγαλείο και αυτό τόνισαν, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, προπονητές, παράγοντες, ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσμο, κυρίως όμως από την Ευρώπη.
Αλλά αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη για να αποτρέψουν αυτή την -κατά γενική ομολογία- αηδία, είμαστε εμείς, ο κόσμος που αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Τα συνθήματα, οι χορογραφίες, οι ιαχές στα γκολ και στις ντρίμπλες και οι αποδοκιμασίες στην αδικία, στους διαιτητές, στην αντίπαλη ομάδα. Πάρτε παράδειγμα από τους εαυτούς σας: Σίγουρα έχετε δει μπάλα στην τηλεόραση το διάστημα της πανδημίας και των άδειων γηπέδων. Το συναίσθημα στη γκολάρα που βάζει ο παίκτης της ομάδας σου στο εντός έδρας ντέρμπι… Υπάρχει η ικανοποίηση, ο ενθουσιασμός αλλά… Κάτι λείπει…
Λείπει εκείνος ο “ηλεκτρισμός” που διαπερνάει όλο το κορμί σου όταν ουρλιάζεις στο γκολ και βλέπεις άλλους 30-50-90 χιλιάδες να χοροπηδάνε, να αγκαλιάζονται, να κλαίνε, να γελάνε και να ουρλιάζουν όπως κι εσύ!!! Αυτή η συναισθηματική σύνδεση που υπάρχει ακόμα κι αν είσαι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και παρακολουθείς το παιχνίδι από την τηλεόραση. Και είμαι απόλυτα σίγουρος οτι για το ποδόσφαιρο ο κόσμος θα τα καταφέρει και θα σταματήσει την ιδιωτικοποίηση του αγαπημένου του αθλήματος. Ναι, στο θέμα του ποδοσφαίρου θα τα καταφέρουμε και θα το κρατήσουμε ελεύθερο για όλους.
Στη ζωή μας όμως; Γιατί να μην το κάνουμε και στον σημαντικότερο αγώνα απ’ όλους; Γιατί όχι; Άλλωστε: “Το ποδόσφαιρο είναι μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας“.
Μιχάλης Βελτσίστας
