Η αρχή του παρόντος

Πρόλογος

Μια εποχή πολύ παλιά, ξεχασμένη από τον χρόνο και από τους ανθρώπους, ζούσαν σπουδαίοι πολεμιστές που όταν πέρασε ο καιρός τους από τη Γη έγιναν θεοί και μπήκαν στη σφαίρα της μυθολογίας. Οι αντίπαλοί τους ήταν όλα εκείνα τα γιγαντιαία πλάσματα που κατοικούσαν στον πλανήτη πολύ πριν εκείνοι εμφανιστούν ως ταξιδευτές του χρόνου και του σύμπαντος. Οι αρχαίοι αυτοί πολεμιστές, με τις μάχες που έδωσαν απέναντι στα τέρατα, κατάφεραν να προετοιμάσουν το έδαφος για την πρόοδο της ζωής στη Γη και για το ξεκίνημα του γαλαξιακού ταξιδιού του “μπλε πλανήτη” ανά τους αιώνες.

Ο Άλφα Δέος

Οι πολεμιστές κατοικούσαν στην ξηρά, στο μικρό αυτό κομμάτι που γύρω γύρω ήταν κλεισμένο από ατέλειωτους ωκεανούς γεμάτους τεράστια θαλάσσια πλάσματα. Ο αρχηγός τους ήταν ο Άλφα Δέος και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούσαν πάντοτε το πρόσταγμά του. Ήταν τέτοια η επιρροή που είχε στους άλλους μαχητές, που αν ο ίδιος το επιθυμούσε θα έδιναν χωρίς κανένα δισταγμό ακόμα και την ίδια τους της ζωή. Το σπίτι τους ήταν ένα πανύψηλο βουνό, περιμετρικά του οποίου είχαν τοποθετηθεί μερικές εκατοντάδες μεγάλοι και μυτεροί βράχοι ώστε να μην είναι εύκολη η πρόσβαση για τους εχθρούς, για όσους τουλάχιστον δεν μπορούσαν να πετάξουν. Στην κορυφή του βουνού υπήρχε ένα παράξενο κουτί, σφαιρικού σχήματος, το οποίο φυλούσε νύχτα και μέρα ένα πολύ περίεργο πλάσμα που έμοιαζε με φίδι, είχε κεφάλι σαν λιοντάρι και δυο κέρατα πάνω από τα μάτια.

Αυτό το πλάσμα ονομάζονταν “Λιόκερος” και ήταν το πρώτο και το μοναδικό τέρας που είχε υποτάξει ο Άλφα Δέος κατά την εμφάνισή του στη Γη. Αφού πολέμησε μαζί του για τριάντα ολόκληρες μέρες έχοντας δημιουργήσει ουκ ολίγους κρατήρες πάνω στη λιγοστή ξηρά, κατάφερε να του κλείσει το στόμα με ένα σχοινί που είχε φτιάξει από λάβα και πάγο. Το αποτέλεσμα της ένωσης αυτών των εντελώς αντίθετων στοιχείων μαζί με λίγη από την ενέργεια του Άλφα, ήταν ένα τόσο σκληρό υλικό που κανένας ποτέ δεν κατάφερε να το σπάσει. Αφού ακινητοποίησε τον “Λιόκερο“, του άνοιξε το κρανίο και του έβαλε στον εγκέφαλο λίγη από τη δική του ενέργεια και έτσι κατάφερε να τον ελέγχει σαν να ήταν το κατοικίδιό του.

Ο Άλλος

Ο υπαρχηγός του Άλφα ήταν ο Άλλος. Ήταν ένας μαχητής σχεδόν ισάξιος με τον αρχηγό των πολεμιστών, έξυπνος όσο κανένας και ατρόμητος στη μάχη. Από την ώρα που αυτός και η φυλή του ήρθαν στη Γη, δουλειά του ήταν να περιφρουρεί την άκρη της στεριάς και να πολεμά όσα θαλάσσια πλάσματα προσπαθούσαν να βγουν έξω. Μνημειώδης είναι η μάχη του με το “Υδάτινο Ερπετό“, ένα τεράστιο φίδι που αναδύθηκε από τα βάθη των ωκεανών και είχε μήκος όσο η μισή έκταση της στεριάς του πλανήτη. Από το στόμα του ξερνούσε ένα καυτό, μαύρο υγρό που έλιωνε οτι έβρισκε στο διάβα του και προσπαθούσε σαν λυσσασμένο να σκοτώσει μ’ αυτό τον αντίπαλό του.

Αλλά ο Άλλος ήταν πολύ γρήγορος και το μεγάλο ερπετό δεν μπορούσε να τον πλησιάσει για να τον πετύχει με το θανάσιμο υγρό του. Έτσι άρχισε να τον κυνηγάει έξω στη στεριά και μόλις βγήκε ολόκληρο πάνω στη Γη, τότε ήταν που έπεσε στην παγίδα του πολεμιστή. Τον ακολούθησε μέχρι μια σπηλιά και μπήκε μέσα για να τον φάει. Όμως ο υπαρχηγός των μαχητών είχε προνοήσει και είχε σκάψει μια μικρή τρύπα στην άλλη άκρη και περίμενε υπομονετικά να φτάσει κοντά του το τέρας, ώστε να σφηνώσει στο μικρό άνοιγμα και να το σκοτώσει. Το “Υδάτινο Ερπετό” επιτέθηκε, ο Άλλος πήδηξε έξω από τη σπηλιά και για καλή του τύχη, ενώ το κεφάλι του τέρατος χώρεσε και βγήκε από την τρύπα, το κορμί του εγκλωβίστηκε στα βράχια και από το ταρακούνημα γκρέμισε όλο το σπήλαιο πάνω του.

Ο Άλλος έκοψε το κεφάλι του “Υδάτινου Ερπετού” και από τα οστά του, έφτιαξε μια πανοπλία τόσο σκληρή που τίποτα δεν μπορούσε να τη διαπεράσει και αφού πήρε τα δόντια του τέρατος, τα ένωσε και δημιούργησε ένα τεράστιο και δηλητηριώδες δόρυ. Έτσι κατάφερε και έσωσε το σπίτι των πολεμιστών ενώ με το πέρασμα των αιώνων έγινε ο φόβος και ο τρόμος των θαλάσσιων πλασμάτων που απειλούσαν τη στεριά. Μέχρι “Εκείνη Τη Μέρα” κανένα πλάσμα δεν κατάφερε να πατήσει το πόδι του στον κόσμο των σπουδαίων μαχητών…

“Εκείνη Τη Μέρα”

Ήταν ένα πρωινό τόσο όμορφο όσο όλα εκείνα που βλέπει κανείς όταν ζει στη Γη και ο ουρανός είναι ξάστερος. “Το Καυτό Αστέρι” είχε κάνει την εμφάνισή του και οι πολεμιστές ξεκινούσαν τις υποχρεώσεις τους για τη μέρα, ο Άλφα Δέος ανέβηκε στην κορυφή του βουνού για να κοιτάξει μέχρι την άλλη άκρη του ορίζοντα για τυχόν κινδύνους ενώ ο Άλλος πήρε τη θέση του στην ακροθαλασσιά. Τα νερά των ωκεανών ήταν γαλήνια όπως και τους προηγούμενους τέσσερις αιώνες, κανένα θαλάσσιο τέρας δεν είχε δώσει σημείο ζωής, καμία επίθεση δεν είχε γίνει. Ο υπαρχηγός του Άλφα ξεκίνησε το καθημερινό του τρέξιμο δίπλα στη θάλασσα, μέχρι να γυρίσει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Αυτή ήταν η δουλειά του Άλλου τόσα και τόσα χρόνια και για να μη βαριέται, πολλές φορές έβαζε στοίχημα με τους άλλους πολεμιστές για το πόσες φορές μπορούσε να κάνει το γύρο της στεριάς μέσα σε μία μέρα.

Μερικοί είπαν για επτά… Άλλοι για δέκα και μάλιστα χωρίς καν να ιδρώσει… Φήμες στον κόσμο του μύθου και των θεϊκών πλασμάτων…

Ο Άλφα Δέος έκλεισε τα μάτια του και συγκεντρώθηκε για να ακούσει καλύτερα. Κάτι δεν του άρεσε στον αέρα, υπήρχε ένας πολύ ήπιος αλλά παράξενος ήχος, ο αρχηγός των πολεμιστών προσπάθησε να σκεφτεί τι ήταν αλλά δεν μπορούσε ούτε καν να μαντέψει. Και αυτό ήταν που τον ενοχλούσε περισσότερο… Διέταξε τους πάντες να σιωπήσουν και κράτησε την αναπνοή του, δεν ήθελε να ακούγεται το παραμικρό. Ξαφνικά ξεφύσηξε κι ύστερα χαμογέλασε πλατιά! “Τι είναι Άλφα;“, ρώτησε ο Άλλος φτάνοντας δίπλα από τον αρχηγό του και αφού είχε ολοκληρώσει ήδη τον τρίτο γύρο της περιπόλου του. “Τίποτα το σπουδαίο μαχητή“, του απάντησε και συνέχισε: “Ένας “Κερατόπυρος” έρχεται προς τα δω και αν δεν με γελούν τ΄ αυτιά μου, πρέπει να είναι λίγο θυμωμένος“.

Μερικούς αιώνες πριν

Αυτό το ιπτάμενο τέρας ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είχαν αντιμετωπίσει ποτέ οι πολεμιστές και οι μνήμες από την πρώτη τους συνάντηση με το συγκεκριμένο είδος ήταν ακόμη νωπές και επώδυνες. Κάμποσες εκατοντάδες χρόνια πριν, τη στιγμή που ο Άλλος ήταν απασχολημένος με το κυνήγι μερικών, μεσαίου μεγέθους, ηλεκτροφόρων πλοκαμοφόρων, ο Άλφα Δέος είδε για πρώτη φορά έναν “Κερατόπυρο“. Ήταν τεράστιος και όσο πλησίαζε έκρυβε τον ορίζοντα από τα μάτια του αρχηγού των πολεμιστών. Τα φτερά του ήταν σκληρά σαν ατσάλι και έσκιζαν τον αέρα κάνοντας έναν τόσο ανατριχιαστικό θόρυβο που προκαλούσε τρόμο σε πολλούς από τους μαχητές. Το κεφάλι και το σώμα του έμοιαζαν με της κόμπρας και είχε μια μαύρη γλώσσα που έσταζε καυτό δηλητήριο. Πάνω από το στόμα του είχε δυο σουβλερά κέρατα και όπως έμαθαν με οδυνηρό τρόπο οι πολεμιστές, όταν εξοργίζονταν ξερνούσε φωτιά καταστρέφοντας τα πάντα γύρω του.

Ο Άλφα Δέος πάγωσε για μια στιγμή κι ύστερα ένωσε τις χούφτες του, πλησίασε το στόμα του και σφύριξε τόσο δυνατά, που τον άκουσε μέχρι και ο Άλλος που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Έτσι ξεκίνησε η μαζική επίθεση των πολεμιστών στον “Κερατόπυρο“. Οι πρώτοι που έπεσαν πάνω στο τέρας δεν κατάφεραν ούτε να το ακουμπήσουν πριν αρχίσουν να ουρλιάζουν από τους πόνους της φλόγας που κατέτρωγε τις σάρκες τους. Ο αρχηγός στάθηκε στο πιο ψηλό σημείο της Γης και άρχισε να του πετάει μεγάλους βράχους για να του τραβήξει την προσοχή όσο θα προετοιμάζονταν ο Άλλος και οι υπόλοιποι για να το αποτελειώσουν. Το ιπτάμενο ερπετό εγκλώβισε τον Άλφα με τις φλόγες που άναψε γύρω του και χίμηξε για να τον καρφώσει με τα κέρατά του. Όμως με ένα νεύμα του, διέταξε πολλούς από τους πολεμιστές να πέσουν πάνω στο τέρας και να το ρίξουν στις φλόγες, ώστε να κερδίσει ο ίδιος λίγο χρόνο και να γλιτώσει από το θεριό.

Η θυσία των μαχητών όμως δεν ήταν μάταιη και αυτό γιατί ο “Κερατόπυρος“, χτύπησε το κεφάλι του καθώς έπεσε στο έδαφος και έμεινε ακίνητος, ζαλισμένος, εύκολος στόχος για τον Άλφα και τον υπαρχηγό του. Ο Άλφα Δέος έδεσε τα φτερά του κτήνους με το πανίσχυρο σχοινί του και ο Άλλος το κάρφωσε στο κεφάλι με το δηλητηριώδες δόρυ του και το σκότωσε. Πολλοί πολεμιστές χάθηκαν εκείνη τη μέρα, ακόμα και ο αρχηγός της φυλής κινδύνεψε να αφανιστεί απ’ αυτό το παράξενο και τρομακτικό τέρας.

Ξανά “Εκείνη Τη Μέρα”

Έδωσε τις απαραίτητες εντολές στους πολεμιστές και ανέβηκε στην κορυφή του βουνού. Το ιπτάμενο τέρας πλησίασε αρκετά μέχρι που έφτυσε μια μπάλα φωτιάς προς τον Άλφα. Εκείνος κρύφτηκε πίσω από το βουνό και μόλις πέρασε ο κίνδυνος ξαναπήγε πάνω. Αυτή τη φορά το φτερωτό ερπετό είχε φτάσει σε απόσταση μικρότερη των εκατό μέτρων, όταν ο Άλφα Δέος έκανε το άλμα στο κενό δελεάζοντας το θηρίο να τον ακολουθήσει. Ένα αόρατο δίχτυ περίμενε μερικές εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα, εκεί προσγειώθηκε ο αρχηγός και αμέσως οι πολεμιστές τον τράβηξαν μέσα στο βουνό. Το τέρας προσπέρασε με τρομακτική ταχύτητα το σημείο και αλαφιασμένο προσπάθησε να σταματήσει, πριν καταλήξει καρφωμένο στα σουβλερά βράχια που ήταν τοποθετημένα από κάτω. Οι πολεμιστές είχαν μάθει από το παρελθόν και ήταν έτοιμοι αυτή τη φορά.

Ο Άλλος είχε ήδη πηδήξει στο κενό και κρατούσε γερά, με τα δυο του χέρια τεντωμένο, το μακρύ και φαρμακερό του δόρυ σημαδεύοντας το ιπτάμενο ερπετό. Ο “Κερατόπυρος” δεν κατάφερε τίποτε άλλο από το να γυρίσει και να δεχτεί το χτύπημα του υπαρχηγού των πολεμιστών στο στομάχι κι ύστερα να πέσει με την πλάτη στις μυτερές πέτρες που περίμεναν καρτερικά στο έδαφος. Όμως η απουσία του Άλλου από την ακροθαλασσιά, έστω και γι’ αυτές τις λίγες ώρες, ήταν τόσο σημαντική γι’ αυτό που ακολούθησε και έφερε “Εκείνη Τη Μέρα“.

Τα νερά των ωκεανών απομακρύνθηκαν από τη στεριά και συγκεντρώθηκαν μέσα σε μια τεράστια τρύπα στο βαθύτερο σημείο του πλανήτη κι έτσι απλά, εξαφανίστηκε το νερό από τη Γη! Μόλις ο Άλλος αντιλήφθηκε το κοσμοϊστορικό γεγονός ξεκίνησε να τρέχει με όλη του τη δύναμη προς την κατεύθυνση που πήρε η θάλασσα. Ο Άλφα Δέος έδωσε εντολή σε όλους τους υπόλοιπους μαχητές να πάρουν θέσεις άμυνας και να προετοιμαστούν για μια πολύ σκληρή σύγκρουση. Ακόμα ούτε ο ίδιος γνώριζε τι πρόκειται να συμβεί αλλά ήθελε να έχει τους άντρες του σε εγρήγορση, ποιος ξέρει πόσα τέρατα θα εμφανίζονταν στον ορίζοντα.

Από την άλλη ο υπαρχηγός του Άλφα είδε από μακριά την τεράστια τρύπα και έκοψε ταχύτητα, σχεδόν άρχισε να περπατάει χαλαρά. Ήταν επιφυλακτικός γιατί δεν ήξερε τι θα αντίκρυζε όταν θα κοίταζε μέσα, ενώ τον έτρωγε η περιέργεια να δει που στο καλό πήγε όλο το νερό. Λίγα μέτρα πριν φτάσει, ξεκίνησε ένας φοβερός σεισμός που έκανε τον Άλλο να χάσει την ισορροπία του και να σωριαστεί φαρδύς πλατύς στο σημείο που λίγη ώρα πριν βρισκόταν ο βυθός της θάλασσας. Μόλις σταμάτησε το τρομερό ταρακούνημα, τότε ήταν που τα πράγματα έγιναν τελείως αλλόκοτα. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε από την τεράστια τρύπα και ξαφνικά όλο το νερό που είχε μπει μέσα άρχισε να πετάγεται ψηλά στον ουρανό και να τον γεμίζει απ’ άκρη σ’ άκρη λες και κάποια παράξενη δύναμη το κρατούσε στον αέρα.

Ο Άλφα Δέος κοίταξε προς τα πάνω. Δεν είδε τον ουρανό ούτε μπορούσε να διακρίνει το “Καυτό Αστέρι” στον ορίζοντα. Όλα είχαν σκοτεινιάσει και το μόνο που έβλεπε ήταν εκείνα τα ηλεκτροφόρα πλάσματα που ζούσαν στο νερό. “Ώστε ήρθε η ώρα; Έφτασε επιτέλους Εκείνη Η Μέρα!!!”, φώναξε και γέλασε με την ψυχή του. Κι ύστερα το βλέμμα του έπεσε χαμηλά και είδε από μακριά μια φιγούρα να τρέχει σαν κάποιος ή κάτι να την κυνηγάει. Ήταν ο Άλλος και από πίσω του ερχόταν το τέλος του κόσμου…

Ένα ατέλειωτο και τεράστιο μαύρο σύννεφο, γεμάτο αστραπές και κάτι πελώρια, αμέτρητα πλοκάμια ήταν αυτό το οποίο ακολουθούσε τον Άλλο. Ξαφνικά ένα από τα πλοκάμια άρπαξε τον υπαρχηγό των πολεμιστών από τα πόδια και μέσα σε δευτερόλεπτα τον τράβηξε μέσα στο σύννεφο και τον εξαφάνισε για πάντα. Την ίδια στιγμή αμέτρητα θαλάσσια πλάσματα, κάθε μεγέθους, άρχισαν να βγαίνουν από τον υδάτινο ουρανό και να κατευθύνονται προς τον Άλφα. Εκείνος έδωσε την τελευταία του εντολή στους πολεμιστές του και πήγε να περιμένει το Τέλος δίπλα στον “Λιόκερο” και στο παράξενο σφαιρικό κουτί.

Όλοι οι μαχητές άρχισαν να πετάνε βράχια και ακόντια στο τέρας που έμοιαζε με σύννεφο αλλά τίποτα δεν φαινόταν οτι μπορούσε να το βλάψει. Ένας ένας οι σπουδαίοι αυτοί πολεμιστές χάθηκαν μέσα στο αστραπόβροντο που τους γράπωσε με τα πλοκάμια του και τους τύλιξε στο μαύρο του σκοτάδι. Ο αρχηγός τους, ο Άλφα Δέος, έμεινε μόνος του στην κορυφή του κόσμου να περιμένει τις ορδές των τεράτων να πλησιάσουν. Ο “Λιόκερος” χίμηξε στον χαμό και ο αφέντης του δεν τον ξανάδε πια. Και εκεί που η στεριά είχε γεμίσει πια από κάθε λογής τέρας, είτε ιπτάμενο είτε θαλάσσιο, ο υδάτινος ουρανός σκίστηκε στα δύο και έκανε την εμφάνισή του το μεγαλύτερο πλάσμα που είδε ποτέ στη ζωή του ο Άλφα. “Εσένα περίμενα. Έλα λοιπόν! Έλα κοντά μου!“, φώναξε και η φωνή του ήταν τόσο δυνατή που ακούστηκε σε όλον τον πλανήτη.

Το τεράστιο τέρας άνοιξε το στόμα του και ετοιμάστηκε να καταπιεί όλο το βουνό μαζί με τον Άλφα. Τότε εκείνος πήρε το σφαιρικό κουτί στα χέρια του, το σήκωσε ψηλά και το πέταξε με δύναμη στο έδαφος. Μία λάμψη κάλυψε τα πάντα την ώρα που η θάλασσα έπεσε από τον ουρανό και όλα μπήκαν και πάλι στη θέση τους. Η Γη σκίστηκε σε πολλά κομμάτια και απλώθηκε πάνω στη θάλασσα ενώ όλα τα τέρατα σκοτώθηκαν ακαριαία. Όταν η σκόνη της βιβλικής καταστροφής έκατσε και καθάρισε το τοπίο, ο πλανήτης είχε πάρει το σχήμα που γνωρίζουμε όλοι σήμερα.

(Η παραπάνω ιστορία είναι φανταστική. Όλα τα ονόματα και οι τοποθεσίες που αναφέρονται σε αυτή είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)

ΖΕΥΣ