Με αφορμή το κείμενο του Σπύρου τη Δευτέρα(10/5) σχετικά με την ανομία στο Αιτωλικό, το αν αυτή υπάρχει κι αν φυσικά έχουμε επιλεκτική ή και καθόλου χρήση του νόμου, ανάλογα με το ποιος είσαι σε τούτο τον τόπο, σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι παρόμοιο. Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι αλλά επειδή έχει ήδη γίνει μια αλλαγή που δεν ταιριάζει σε ένα μέρος σαν το Αιτωλικό, έναν τόπο που ο ένας γνωρίζει τον άλλο και οι μισοί σε φωνάζουν “ξάδερφε”…
‘Οσο περνάει ο καιρός και υπάρχει μια άσχημη κατάσταση η οποία δεν αλλάζει καθόλου τότε αυτό σημαίνει οτι λιγοστεύουν οι επιλογές που έχεις για να τη διορθώσεις. Γιατί αυτή αρχίζει και ριζώνει και φτάνει τόσο βαθιά στη συνείδηση του κάθε ένα που τη βιώνει, που στο τέλος γίνεται ένα με τον ίδιο και δεν μπορεί παρά να πορευτεί μαζί της και να προσαρμοστεί… Ή να κάνει το ακριβώς αντίθετο!! Να την πιάσει γερά με τα δυο του χέρια και να την τραβήξει με τόση δύναμη ώστε να μην μείνει τίποτα και να “φυτέψει” κάτι καινούργιο στη θέση της, κάτι καλύτερο! Αυτό θα ήταν το ιδανικό και θα μπορούσε να γίνει και στην περίπτωσή μας αν είχαμε την παραμικρή βοήθεια από τον δήμο και την αστυνομία.
Όπου κωφεύει ο νόμος κωφεύει και η δικαιοσύνη. Δεν έγινα αστυνομικός για να κάνω τη δουλειά του, ούτε εισαγγελέας για να καταδικάζω τον κάθε παραβάτη. Εγώ σπούδασα αθλητικός συντάκτης και κάνω κάποια άλλη δουλειά, ο άλλος γεωπόνος και δουλεύει κάτι διαφορετικό και ο καθένας μας κάπως έτσι τα ‘χει φέρει βόλτα μέχρι σήμερα. Αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση δεν σταμάτησα τη δημοσιογραφία για να έρθω να κάνω τον μπάτσο στο Αιτωλικό και μάλιστα να μην πληρώνομαι κιόλας, έτσι για να το ελαφρύνουμε κάπως το κλίμα.
Συνήθως δικαιολογώ αυτό που συμβαίνει επειδή όντως υπάρχει έλλειψη προσωπικού και “ελευθερίας κινήσεων” στους αστυνομικούς του τμήματος του Αιτωλικού, αλλά εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό. Κι ας ούρλιαζε ο άλλος την Παρασκευή(07/05) στον ασύρματο “ΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ!!! ΕΧΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΔΩ!!!“… Κι ας έβλεπα το άγχος και τον εκνευρισμό στις κινήσεις του όταν πήρε την απάντηση που ΔΕΝ ήθελε ν’ ακούσει από την άλλη μεριά της γραμμής. Γιατί δυστυχώς αυτή είναι η δουλειά του… Αν είμαι εγώ, ένας αστυνομικός και ένας παλαβός με όπλο κάπου που δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά, τότε ο αστυνομικός, δυστυχώς, οφείλει να καθίσει μπροστά μου σαν ασπίδα και να φάει τη σφαίρα. Αυτή είναι η δουλειά του… Προστατεύει τον πολίτη και τον νόμο, αυτό πρέπει να κάνει…
Η μη… δράση της αστυνομικής δράσης στο Αιτωλικό έχει καταφέρει να κάνει τον τόπο μας “παράδεισο” για κάθε παραβάτη. Πρεζόνια βολτάρουν δεξιά κι αριστερά, είτε ντόπια είτε από άλλες περιοχές, κλεφτρόνια τα ίδια, από σοκάκι σε σοκάκι, παράθυρο με το παράθυρο που θα πάει, ένα θα’ ναι ανοιχτό. Οι παράνομοι μαγαζάτορες τον καιρό της πανδημίας(ξέρουν αυτοί ποιοι είναι) που στο τέλος έγιναν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Κουρτίνες, κλειστά φώτα και από την πίσω πόρτα άμα λάχει! Α λα εκκλησία τα Χριστούγεννα γιατί το Πάσχα ξεφύγαμε εντελώς!! Οι… covidιασμένοι συμπολίτες μας που κυκλοφορούσαν ανενόχλητοι ανάμεσά μας. Τα ίδια με τους ιερείς και τους λοιπούς παρατρεχάμενους. Ακόμα και αυτοί που αρνούνται να φορέσουν τη ρουφιάνα τη μάσκα, ακόμα και αυτούς κάποιος θα πρέπει να τους ελέγξει. Τι στο διάολο κάνουν τόσο καιρό οι αστυνομικοί στο Αιτωλικό; Ας μου δώσει κάποιος την απάντηση γιατί εγώ δεν βγάζω άκρη…
Και δυστυχώς, η μη δράση της αστυνομίας μας οδηγεί σε περιστατικά όπως εκείνο της Παρασκευής(07/05) που σας ανέλυσε με τον δικό του τρόπο ο Σπύρος τη Δευτέρα(10/05). Ο πελάτης ήταν παράνομος και επικίνδυνος -αφού δεν φορούσε μάσκα-, ο μαγαζάτορας έκανε τη δουλειά του με την απαραίτητη σύσταση για τη μάσκα. Μέχρι εκεί, αυτή είναι η μοναδική υποχρέωση για όλους όσους έχουν μαγαζιά, δεν “πρέπει” να αρχίσουμε να κρατάμε γκλοπ και μαδέρια. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου, δεν έχω εκπαιδευτεί για να… βάζω στη θέση του τον κάθε παλαβό αυτής της κοινωνίας. Όχι, αυτό είναι περισσότερο αστυνομική δουλειά και λιγότερο δημοτική…
Φυσικά εκτός από την “ανοχή” της αστυνομίας έχουμε και τις “ευλογίες” του δήμου και του κράτους. Όταν εμένα με περιμένεις στη γωνία για ΚΤΕΟ, ασφάλεια, εφορία και όλα αυτά τα… όπλα που παρατάσσει η εκάστοτε κυβέρνηση απέναντι στους πολίτες της. Όταν στην ίδια περίπτωση, ΕΙΔΙΚΑ στην περιοχή του Αιτωλικού και ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ με τους Ρομά, ο αστυνομικός τους βλέπει απλά να βολτάρουν και δεν τους ελέγχει για το οτιδήποτε, τότε τι θες να γίνει; Τα ίδια με τις κλοπές και τα ναρκωτικά, όποιος κι αν κάνει το έγκλημα, για να ξέρουμε τι λέμε. Έτσι ο παραβάτης μπολιάζεται με τη νοοτροπία του “ό,τι και να κάνω δεν με αγγίζει τίποτα” και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος γιατί γεμίζει με αυτοπεποίθηση και συνεχίζει με ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Κλασική περίπτωση συνήθειας και για τους θύτες και για τα θύματα…
Για την εκάστοτε δημοτική αρχή και το αλισβερίσι με τους Ρομά, τουλάχιστον στον δικό μας τόπο, τι θέλετε να γράψω; Από μικρό παιδί θυμάμαι, στα σκαλοπάτια του Δημαρχείου μας, τον υποψήφιο τότε, Ε.Κ. , να μοιράζει δεκαχίλιαρα σε καμιά 20ριά από δαύτους. Μπορεί να το ‘κανε και με Αιτωλικιώτες, δεν έχω άποψη, αναφέρω κάτι το οποίο μαρτύρησα με τα ίδια μου τα μάτια και βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Απροκάλυπτα, χωρίς καμία ντροπή και το ακόμα χειρότερο; Οι Αιτωλικιώτες γνώριζαν αλλά δεν τους ένοιαζε τότε. Στο πιο πρόσφατο κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους νικητές των τελευταίων δημοτικών εκλογών, να γίνονται “ένα σώμα, μια φωνή” με μερικούς Ρομά. Και όχι, γενικά, δεν είναι κακό να γίνει αυτό το πράγμα, αλλά για όσους ζουν στο Αιτωλικό τότε ναι, αυτό είναι πάρα πολύ κακό.
Μετά τα τελευταία δέκα χρόνια και όσα έχουν γίνει, όταν ο υποψήφιος δήμαρχος -όπως και πολλοί προκάτοχοί του- συνεχίζει να προσεγγίζει τους Ρομά για να τον ψηφίσουν, με όποιον τρόπο, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο ήδη. Και αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, είναι ο σημερινός Αιτωλικιώτης να μην ξέρει από που θα του ‘ρθει, κυριολεκτικά! Τον κλέβουν, κάνει μήνυση, κανένα αποτέλεσμα (ζωντανό παράδειγμα εγώ)… Του επιτίθενται στο ίδιο του το μαγαζί, κάνει προσωπική μήνυση στον επιτιθέμενο, κανένα αποτέλεσμα(ζωντανό παράδειγμα εγώ)…
Αυτά τα δύο παραδείγματα που σας έγραψα από δικές μου εμπειρίες, είναι σχεδόν τα ίδια που θα βρείτε σε πολλούς Αιτωλικιώτες, είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, ακόμα και στις δύο! Κοινός παρονομαστής αυτών των περιστατικών είναι η ατιμωρησία! Δεν με νοιάζει ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, αν είναι αστυνομικό ή πολιτικό ή δεν ξέρω και γω τι άλλο θέμα, αλλά σίγουρα δεν γίνεται να φταίω πάλι εγώ, εσύ και ο παραδίπλα!
Δυο πράγματα είναι σίγουρα! Το ένα είναι αυτό που έγραψε και ο Σπύρος(10/05) στο κείμενό του, οτι η δράση φέρνει την αντίδραση. Το άλλο είναι εκείνο που συμβαίνει όταν αυτός που πρέπει να σε προστατέψει είναι μόνιμα “απών“. Ανασφάλεια, αναρχία, ανομία…
Μιχάλης Βελτσίστας
