κείμενο φιλοσοφικής προέλευσης
Η ζωή συνεχίζεται γιατί δεν έχει τι άλλο να κάνει. Εσύ έχεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα αλλά η ζωή σου ποτέ δεν σου φτάνει. Γι’ αυτό η “ζωή που δεν έζησες” είναι πάντοτε καλύτερη από αυτή που ζεις. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι είναι λίγη, ούτε ανάξια, ούτε περιττή. Είναι αυτή που είναι γιατί το διάλεξες εσύ πρωτίστως. Είναι αυτή που είναι γιατί έτσι τα ‘φερε ο χρόνος. Είναι αυτή που είναι γιατί “οτι γράφει δεν ξεγράφει” και είναι μία και μοναδική. Σε κάθε περίπτωση η ζωή σου πρέπει να είναι πρώτα δική σου…
Όταν έπρεπε να πάρεις μια κρίσιμη απόφαση, κάτι σημαντικό για το μέλλον σου, για την οικογένειά σου, για τη γυναίκα σου. Υπάρχει φυσικά και η πιθανότητα να μην πάρεις καμία και να αφήσεις το “παιχνίδι” στους άλλους. Να είσαι “οτι θέλει, όποιος θέλει” για τους δικούς σου και να μη χαλάς τη ζαχαρένια σου με… κουραστικές συζητήσεις και εντάσεις. Υπάρχουν και αυτοί οι τύποι εκεί έξω…
Όταν έπρεπε να πάρεις μια κρίσιμη απόφαση, κάτι σημαντικό για το μέλλον σου, για την οικογένειά σου, για τη γυναίκα σου. Ξέρεις, δεν είσαι υποχρεωμένος να τους κάνεις όλους χαρούμενους. Ούτε φυσικά να είσαι συνέχεια αρνητικός. Υπάρχει πάντοτε μέση λύση αν θέλεις να τη βρεις και αν είσαι διαθέσιμος να κάνεις πότε μία πίσω και πότε μία μπροστά. Δίνεις κάτι για να πάρεις κάτι, το πιο κλασικό αλισβερίσι στην ανθρώπινη ιστορία.
Όταν έπρεπε να πάρεις μια κρίσιμη απόφαση, κάτι σημαντικό για το μέλλον σου, για την οικογένειά σου, για τη γυναίκα σου. Είναι περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι, τα πιο πολύπλοκα απ’ όλα που ζουν πάνω στη Γη. Εκείνος που κάνει την υποχώρηση και δεν το θέλει. Αλλά δεν το λέει κιόλας. Οπότε, με την πάροδο του χρόνου, μαζεύονται όλες αυτές οι “μη ηθελημένες” υποχωρήσεις και στο τέλος τη λύση δίνει -συνήθως- ένας δικηγόρος. Είτε στις ακραίες περιπτώσεις είτε στις πιο ήπιες.
Όταν έπρεπε να πάρεις μια κρίσιμη απόφαση, κάτι σημαντικό για το μέλλον σου, για την οικογένειά σου, για τη γυναίκα σου. Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι με συγκεκριμένες αντιλήψεις και “πιστεύω” για τον κόσμο γύρω τους, για τους ανθρώπους, για τη φύση, τη θρησκεία, την πολιτική κ.ο.κ. Αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Τη συνήθεια και τον τρόπο ζωής της πλειοψηφίας των ανθρώπων που κατοικούν στην ίδια χώρα με αυτούς. Όλες αυτές οι συνήθειες που έρχονται κόντρα με την ιδεολογία σου, που σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά μόνος κι έρμος, εσύ και το μυαλό σου. Όλοι έχουμε την οικογένειά μας για αποκούμπι. Τα αδέρφια μας, τους γονείς μας, τους συντρόφους μας και τα παιδιά μας. Η “μοναξιά του μυαλού σου” γίνεται απείρως μεγαλύτερη όταν βλέπεις “τοίχο” ακόμα κι εκεί που δεν θα έπρεπε υπάρχει.
Τα αποτελέσματα της απόφασης που πήρες τελικά, όσο σημαντική ή όχι κι αν είναι, θα τα δεις είτε άμεσα είτε αργότερα, κάποια στιγμή στο μέλλον. Αυτό που οφείλεις, όμως, να γνωρίζεις είναι οτι από ένα σημείο και μετά, πρέπει να “πεθάνεις” με την απόφαση που πήρες. Γιατί οι υπόλοιποι γύρω σου έχουν σχηματίσει μια στάνταρ άποψη για σένα μετά από κείνη την επιλογή που έκανες, Άρα, αν αντιδράσεις ετεροχρονισμένα τότε μόνο παράξενος και κακός μπορείς να χαρακτηριστείς. Και καλά θα σου πουν φίλε μου, οι δεύτερες ευκαιρίες δεν είναι για όλες τις καταστάσεις.
Αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι οτι εκείνη η απόφαση ήταν αποκλειστικά δική σου και μόνο δική σου επιλογή. Ότι κι αν σου είπε η μάνα σου, ο πατέρας σου, η γυναίκα σου, οτι και να άκουσες πριν πάρεις εκείνη την κρίσιμη απόφαση, να θυμάσαι οτι πάντοτε εσύ το διάλεξες. Με το θάρρος της γνώμης σου, με τα δικά σου λόγια και το δικό σου μυαλό, είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος γι’ αυτό που λες με το στόμα και κάνεις με τα χέρια. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάσαι, να το “καταπιείς” και να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Το καλό με τη φιλοσοφία είναι οτι μπορείς να πεις και να γράψεις ένα κάρο μ@λ@κίες και να μην νιώσεις ούτε στο ελάχιστο μ@λ@κ@ς. Και όχι, δεν προσβάλλω αυτά που γράφω σε καμία περίπτωση, απλά θέλω να πω οτι όταν φιλοσοφείς βλέπεις πράγματα που αν δεν το κανες δεν θα μπορούσες να τα δεις. Ίσως και να προλάβεις κάποιες καταστάσεις που θα έρθουν πριν ακόμα εκείνες το κάνουν. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις, τουλάχιστον όχι αν δεν το φιλοσοφήσεις.
Μιχάλης Βελτσίστας
