Τον τελευταίο χρόνο παινέψαμε και ξαναπαινέψαμε τη δουλειά που έγινε στο δασάκι και σε όλη την περιοχή γύρω από το λιμανάκι.
Φτιάχτηκαν μονοπάτια, φυτεύτηκαν δεξιά και αριστερά στα μονοπάτια θάμνοι και τοποθετήθηκαν αυτά τα υπέροχα και πολύ εξυπηρετικά, η αλήθεια είναι, τραπεζάκια «πικ νικ».
Στο λιμανάκι, μαζί με τα νέα γεφυράκια και τα μονοπάτια «αναδύθηκε» μια μοναδική τοποθεσία, που βρήκε και υποστηρικτές-εθελοντές κάποιους κατοίκους της πόλης και τελικά αναδείχθηκε σε καταφύγιο πτηνών, πανέμορφο και ιδιαίτερο, αλλά και προορισμό για τις βόλτες ντόπιων και περαστικών την περίοδο της καραντίνας (και των κλειστών καφετεριών).
Αυτό που αναρωτιέμαι σήμερα με το άρθρο αυτό είναι γιατί πρέπει να υπάρχουν εθελοντές για να διατηρηθεί ένα μέρος περιποιημένο και προσβάσιμο στον κόσμο.
Γιατί πρέπει να δημιουργείται κάτι και μετά να αφήνεται στην τύχη του;
Γιατί να φυτευτούν θάμνοι στα μονοπάτια στο δασάκι αν έχουν ποτιστεί μόνο δυο φορές από τη μέρα φύτευσής τους;
Γιατί να αφήνονται τα αγριόχορτα να φτάσουν στο ύψος του τραπεζιού;
Γιατί να χρειάζεται ο εθελοντής για να περιποιηθεί το μέρος;
Γιατί να χρειάζεται ο εθελοντής για να μαζέψει χρήματα ώστε να γίνουν απαιτούμενες εργασίες;
Να τον επαινούμε τον εθελοντή και να τον θαυμάζουμε. Να ακολουθούμε όλοι το παράδειγμά του. Αλλά ο εθελοντής δεν μπορεί να αναλάβει όλη τη δουλειά του Δήμου. Σίγουρα το έχει σκεφτεί.
Προσωπικά, έχω ρίξει νερό σε μερικά θαμνάκια στην αρχή τους που τα έβλεπα να μαραζώνουν.
Μήπως να πάρω και το χλοοκοπτικό να αναλάβω δράση;
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
