Με αφορμή το άνοιγμα των θεάτρων σε ανοικτούς χώρους στην Ελλάδα από την Παρασκευή 28 Μαΐου γράφεται αυτό το κείμενο.

Όταν άκουσα ότι θα ανοίξουν τα θέατρα, το μυαλό μου πήγε στο μικρό ανοικτό θέατρο της πόλης μας. Γιατί σε αυτό; Επειδή, για περίπου δεκατρία χρόνια μας κρατάει συντροφιά τα καλοκαίρια με τις παραστάσεις του. Επειδή, για περίπου δεκατρία καλοκαίρια μεταμορφώνεται σε χώρο πολιτισμού και ελπίδας για την πόλη μας. Επειδή, συνάνθρωποί μας έχουν χαρίσει αξέχαστες στιγμές γέλιου και συγκίνησης στην κοινωνία μας. Επειδή, επειδή, επειδή… είναι τόσα πολλά τα «επειδή» που μπορεί να βρει ο καθένας μας που πήγαινε να παρακολουθήσει παραστάσεις ή συμμετείχε σε παραστάσεις.

Εντάξει δεν είναι και το Αρχαίο Θέατρο Οινιαδών να διοργανώνει «μεγάλες» παραστάσεις με ακριβές παραγωγές και τα δημοφιλή ονόματα. Δεν είναι όμως και ένας κλειστός, αχρείαστος, μη λειτουργήσιμος χώρος που μια φορά στο τόσο τον χρησιμοποιεί  η πόλη μας, κάθε άλλο μάλιστα.

Είναι ένας χώρος θεάτρου, χορού, μουσικής, τραγουδιού, επίδειξης και εκθέσεων της πόλης μας. Είναι ένα χώρος που κάθε καλοκαίρι παίρνει σάρκα και οστά από τους Αιτωλικιώτες. Είναι ένας χώρος έκφρασης και δημιουργίας για τους πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους μας. Είναι ένα, από τους λίγους, χώρους, της πόλης μας, που έχει συγκεντρώσει, όχι μια φορά, εφτακόσια, οκτακόσια, ακόμα και χίλια άτομα για παραστάσεις που έδωσαν συμπολίτες μας.

Αλλά είναι και ένας χώρος ψιλοεγκαταλελειμμένος. Κάθε καλοκαίρι οι σύλλογοι της πόλης κάνουν εκκλήσεις στην εκάστοτε δημοτική αρχή να το συντηρήσει, αντικαθιστώντας τις σπασμένες σανίδες, να το καθαρίσει, να επισκευάσει τα ηλεκτρικά και υδραυλικά του και πάει λέγοντας. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε τις περσινές εικόνες εγκατάλειψης του θεάτρου και το ξέσπασμα του συμπολίτη μας Μιχάλη Κότσαρη.

Λοιπόν, θεωρώ, ότι έχει έρθει η ώρα το θέατρο που έφεραν οι πατεράδες μας, ακριβώς όπως το λέω, από το Μεσολόγγι να αντικατασταθεί με ένα μικρό, ασφαλές και σύγχρονο θέατρο. Ένα θέατρο να μην φοβάσαι να πατήσεις στα σκαλοπάτια και στις θέσεις μήπως σπάσει καμία σανίδα, ένα θέατρο που δεν θα θέλει αντικατάσταση σανίδων κάθε χρόνο, ένα θέατρο που να έχει αξιοπρεπείς τουαλέτες, ένα θέατρο που δεν θα «κρέμονται» τα ηλεκτρολογικά του, ένα θέατρο που δεν θα στάζουν οι στέγες από τα αποθηκάκια, ένα θέατρο με ορθά υδραυλικά, ένα θέατρο χωρίς τα κακώς κείμενα του τωρινού, ένα θέατρο ισάξιο των παραστάσεων / εκδηλώσεων / εκθέσεων των συμπολιτών μας.

Και θέλει αντικατάσταση, επειδή το Ανοικτό Θεατράκι Αιτωλικού είναι «χώρος “ενεργού” πολιτιστικού γίγνεσθαι».

Για να σας προλάβω και για μην ξεκινήσετε τώρα τα «που θα βρεθούν τα χρήματα;», «δεν έχει χρήματα ο δήμος», «υπάρχουν άλλες προτεραιότητες» και σχετικά σας λέω μόνο το εξής. Στις 12 Φεβρουαρίου η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας ανακοίνωσε «σαράντα τέσσερα έργα με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, τη δημιουργία βιώσιμων εστιών ανάπτυξης σε όλες τις περιοχές και φυσικά, τις πραγματικές ανάγκες των Δήμων». Σε αυτά τα έργα ο Δήμος Ι.Π. Μεσολογγίου εντάχθηκε ΜΟΝΟ για προμήθεια και τοποθέτηση ραφιών στο μουσείου του Λόρδου Βύρωνα, αξίας 24.800€. Ο Δήμος Αγρινίου εντάχθηκε για κατασκευή δυο γηπέδων ποδοσφαίρου άξιας 1.560.000€. Ο Δήμος Βόνιτσας για κατασκευή καταφύγιου τουριστών σκαφών, αθλητικού κέντρου και άλλα έργα αξίας 4.444.300€.

Έτσι, μέσα στα έργα που ανακοίνωσε η περιφέρεια το Φεβρουάριο, άνετα, θα μπορούσε να ενταχθεί η κατασκευή νέου Ανοικτού Θεάτρου Αιτωλικού ή κι άλλα έργα από όλες τις δημοτικές ενότητες του δήμου μας και να μην μείνουμε μόνο στα ράφια, τα οποία μπορεί να είναι απαραίτητα αλλά θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε περισσότερα. Αυτή τη στιγμή έρχονται στο μυαλό μου πέντε – έξι έργα «βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών, βιώσιμων εστιών ανάπτυξης και φυσικά επίλυσης των πραγματικών αναγκών» του Αιτωλικού. Σε εσάς δεν έρχεται κανένα για το μέρος που ζείτε;

Επιπλέον μετά την ανάπλαση της νότιας πλευράς του νησιού μας, που ο κόσμος αγκάλιασε και αποδέχθηκε σαν πραγματικό έργο βελτίωσης της καθημερινότητάς του και της ζωής του, είδε τις δυνατότητες της πόλης, μέσω αναπλάσεων, για την επόμενη μέρα. Μια μέρα που θα ξεφύγει από το «μια χαρά είναι το Αιτωλικό», «δεν χρειάζεται τίποτα άλλο το Αιτωλικό» και «το Αιτωλικό είναι στα καλύτερά του» και θα κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα.

Και το Θεατράκι του Αιτωλικού είναι σε τέτοια θέση που επιβάλλεται να αναβαθμιστεί μαζί με το Κατράκειο, το Δασάκι (δεν είναι έργο οι δυο γραμμές που τραβήχτηκαν και το κόκκινο χώμα της ανάπλασης που ρίχτηκε), το Μανέζ της Επίδειξης Αλόγων, το Μπασκετάκι, η Παραλία Άγαλμα, τα Σχολεία, η παλιά Παιδική Χαρά ώστε να κουμπώσουν με την ανάπλαση του Λιμανιού – Καταφυγίου Υδροβίων Πτηνών και να μην μείνουν πίσω.

Έργα, λοιπόν, κύριοι και όχι φωτογραφίες και επικοινωνιακά παιχνίδια.

Υ.Γ.: Για τα «έργα» που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής στο Αιτωλικό θα ασχοληθώ μια άλλη Δευτέρα.

Σπυρίδων Δ. Σταράμος