Ο Μάης του 2021 ήταν ένας πολύ παράξενος μήνας, ένας μήνας που δεν είχαμε ξαναζήσει, τουλάχιστον όσο αφορά τις “εικόνες” που μας έδωσε. Δεν είναι οτι γίναμε σοφότεροι, όχι σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να το πούμε αυτό το πράγμα, άλλωστε η ίδια η στάση ζωής μας αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Φοβισμένοι, κρυμμένοι, πανικόβλητοι…
Μόνο ο παραπάνω χαρακτηρισμός μπορεί να δώσει το… στίγμα της κατάστασης που επικρατεί στο Αιτωλικό από την αρχή του Μάη μέχρι τώρα που μας άφησε. Από τις 3 του μήνα και τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου και μέχρι σήμερα (02/06), η εικόνα από την πλατεία των Ταξιαρχών, το στενό του Μπάμπη και του Μέρμηγκα και φτάνοντας στην πλατεία, δεν αλλάζει, παραμένει αναλλοίωτη λες και ο χρόνος πάγωσε στ’ αλήθεια! Ένα άτομο στον έναν, δύο στον άλλο, κανένα στο επόμενο κατάστημα και πάει λέγοντας.
Δεν είναι ώρα να ξαναψάξουμε για ευθύνες, ποιος έφταιξε που μείναμε… μονάχοι κι έρμοι, λιγοστοί πια να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και τούμπαλιν. Όλοι μαζί, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, όλοι μας φταίμε και τώρα “λουζόμαστε” την αποτυχία μας. Δυστυχώς, με θλίβει που το γράφω, αλλά μας αξίζει… Ούτε αυτό θα το κουβεντιάσουμε, το έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα, όποιος θέλει μπορεί να τα βρει και να τα διαβάσει, κάντε ένα κόπο κι εσείς ντε!!
Το κείμενο αυτό είναι πιο πολύ μια υπενθύμιση σε όλα όσα ζήσαμε στο μήνα που πέρασε, έναν Μάη τόσο άσχημο που θα κάνουμε χρόνια να τον ξεχάσουμε εκτός κι αν… Εκτός κι αν υπάρξει συνέχεια στην κατάντια. Οψόμεθα λοιπόν!
Δεν τα θυμάμαι με χρονική σειρά οπότε συμπαθάτε με εσείς οι αυστηροί! Ας αρχίσω από το πιο πρόσφατο. Φλεβάρης του 20′ ήταν όταν πρωτοείδαμε φέρετρα κλεισμένα με νάιλον λόγω covid-19. Πριν από δυο βδομάδες είδαμε το πρώτο στο Αιτωλικό. Τελικά μετά από λίγο είδαμε και δεύτερο κι ελπίζω να μείνουμε εκεί. Γιατί τελικά η δύναμη της εικόνας είναι μεγάλο πράγμα και όπως φαίνεται ξεκάθαρα και στην περίπτωσή μας, ο φόβος των πολλών ήρθε ύστερα από την “κακή εικόνα” των λίγων.
Όπου “κακή εικόνα” βάλτε Ρομά να γυρνοβολάνε παντού χωρίς μάσκα, άνθρωποι που οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους είναι άρρωστοι και κυκλοφορούν κανονικά και με το νόμο. Πριν ο κόσμος δεν έδινε προσοχή σε αυτά, τώρα όμως δίνει γιατί είδε και με τα μάτια του αυτά που συνέβαιναν τόσο καιρό στις άλλες περιοχές.
Μέσα σε όλα αυτά δείτε και το περιστατικό που έγινε στο μαγαζί του Σπύρου. Τι θέλω να πω; Ποια είναι η “εικόνα” που αφήνει αυτό το γεγονός που έγινε ακόμα ένα κομμάτι μιας ατέλειωτης αλυσίδας αδικιών; Όταν ο άλλος σε γράφει στα παλιά του τα παπούτσια, επειδή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ κάνεις ΚΑΙ τη δουλειά της αστυνομίας και των λοιπών υπηρεσιών, τότε με τι ψυχολογία να κυκλοφορήσει στο νησί κάποιος που θέλει να προσέχει για την ασφάλειά του και των δικών του ανθρώπων; Γιατί να είσαι μόνο εσύ ο συνεπής όταν όλοι γύρω σου είναι σταρχιδιστές, ακολουθώντας το παράδειγμα αυτών που έπρεπε να κάνουν το σωστό; Οπότε τώρα που “έσφιξαν τα γάλατα“, ο νοικοκύρης και ο προσεκτικός αποφάσισε να κλειστεί στο σπίτι για να αποφύγει το… χάλι της ανευθυνότητας των άλλων.
Και βλέπεις μια πλατεία με εικόνα οξείας κατάθλιψης, Επτά μαγαζιά, από το φαγάδικο του Σουλέ μέχρι τον Μποτσιβάλη και δεν μαζεύουν ούτε 50 άτομα όλοι μαζί. Η δε παραλία; Τι να πας το πρωί, τι το μεσημέρι, τι να πας λίγο πιο αργά, η εικόνα είναι η ίδια όλη τη μέρα. Καθίσματα χωρίς κάτοχο, τραπέζια δίχως ποτήρια και καφέδες, σερβιτόροι που κοιτάζουν πότε τη θάλασσα, πότε το ηλιοβασίλεμα, πότε ο ένας τον άλλο. Κανένα άλλο μέρος σε όλη την Ελλάδα, που να έχει θάλασσα και μαγαζιά δίπλα σε αυτή, δεν είναι τόσο άδειο όπως το Αιτωλικό. Και αυτό δεν μπορεί, κάτι πρέπει να σημαίνει.
Επίσης, καλό θα είναι να αναφέρουμε και ένα πρόσφατο περιστατικό που έγινε στο λιμανάκι. Όπως μου είπε άνθρωπος που περνάει την ώρα του εκεί, ήταν στην άκρη της θάλασσας μερικά πιτσιρίκια κι όταν μαζεύτηκαν γύρω τους κάμποσα από τα πουλιά, άρχισαν να τους πετάνε πέτρες. Όλα εκτός από δύο που έκαναν παρατήρηση στους φίλους τους και αυτή χωρίς πολύ πάθος υπό τον φόβο των… αριθμών. Η μειοψηφία έκανε το σωστό, η πλειοψηφία όχι. Βάλτε το αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα και θα δείτε πολλές ομοιότητες με αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας.
Ας κάνουμε μια μικρή σούμα να δούμε τι ψάρια πιάσαμε. Ο δήμος είναι απών, η αστυνομία απούσα, η εκκλησία όχι στήριγμα αλλά βαρίδι στις ανάγκες του τόπου με απόδειξη γι’ αυτό σχεδόν όλο το διάστημα της πανδημίας, από την αρχή μέχρι σήμερα. Ε, εδώ που τα λέμε, δεν έμεινε και κανένας για να “διοικήσει” το Αιτωλικό εκτός από μας τους ίδιους. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει οπότε (παρά)μένουμε σε αδιέξοδο… Εκτός κι αν έχει καμιά καλή ιδέα κάποιος και θέλει να τη μοιραστεί με τους υπόλοιπους, αυτό θα ήταν καλοδεχούμενο.
Και επειδή τιμάω το λόγο μου και δεν κρύβομαι, όπως έχω αποδείξει πολλάκις και έχετε διαβάσει με τα ίδια σας τα μάτια, θα κλείσω με αυτό: Κανένας δεν είναι πάνω από την πόλη και τους πολίτες αυτής, ούτε καν ο “εκπρόσωπος” του Θεού. Όταν πρέπει να είσαι παράδειγμα προς μίμηση και τη δύσκολη στιγμή, εκεί που σε βλέπει όλο το πανελλήνιο και οι συντοπίτες σου, λες ψέματα και ανακρίβειες, δείχνεις με το δάχτυλο τους εξ Αθηνών ορμώμενους συμπολίτες σου(!!!) τότε κάνε στην άκρη και παραιτήσου από τη θέση σου. Οι Ταξιάρχες μπορούν και καλύτερα κατά την άποψή μου…
Και να κλείσω με μία συμβουλή προς τους ιερείς που αψήφησαν το καλό της κοινωνίας: ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!!! Για να μιλήσω και στη γλώσσα σας…
Για του λόγου το αληθές ορίστε και το βίντεο
Μιχάλης Βελτσίστας
