Όταν πήγαινα σχολείο θυμάμαι οτι τρία ήταν τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο. Στο δημοτικό ήταν η γλώσσα, η έκθεση και το απαράμιλλο “Εμείς και ο κόσμος“. Αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο συμπάθησα ιδιαίτερα τα αρχαία ελληνικά, τα λατινικά και την έκθεση. Κοινός παρονομαστής των σχολικών μου χρόνων, όπως καταλαβαίνετε κι εσείς, ήταν η έκθεση.
Σπούδασα δημοσιογραφία με ειδίκευση στο αθλητικό κομμάτι του επαγγέλματος. Την περισσότερη ώρα στα δυο χρόνια της σχολής, όσες φορές έκανα τον κόπο να πάω από τον Κεραμικό στην Καλλιθέα, δεν κάναμε τίποτε άλλο απ’ το να συζητάμε και να γράφουμε. Άλλοτε είχαμε συγκεκριμένη θεματολογία, επίκαιρη και όχι, άλλοτε γράφαμε ελεύθερο θέμα.
Τελείωσα τη σχολή και πήγα φαντάρος. Παύση γραφής για εννιά μήνες μέχρι να απολυθώ απ’ το στρατό. Νοέμβρη “ξανάγινα” πολίτης και δυο βδομάδες αργότερα έπιασα την πρώτη μου δουλειά σαν δημοσιογράφος. Εργάστηκα σε… μεγάλο μαγαζί στο ξεκίνημά μου (Sportday στα καλά της ακόμα) και στη συνέχεια πήγα εκεί ακριβώς που ήθελα να πάω. Ρεπορτάζ και αρθρογραφία για τον Ολυμπιακό και μόνο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Η κρίση έκανε την κατάσταση όπως την έκανε και τα χρήματα στις δουλειές δυσεύρετα. Φυσικά δεν θα μπορούσε να γλιτώσει και η δημοσιογραφία από αυτήν την κατρακύλα και δυστυχώς για μένα, όλο αυτό το χάλι άρχισε όταν… άρχισα κι εγώ. Ούτε που πάει στο μυαλό σας πόσοι δημοσιογράφοι δουλεύουν απλήρωτοι και πόσο καιρό, δεν είναι τόσο “φανταχτερή” δουλειά όπως μπορεί να πιστεύει ο καθένας και εννοείται οτι δεν υπάρχει ωράριο. Αλλά δεν μας αφορά αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όχι στο κείμενο που διαβάζετε.
Πριν από έξι χρόνια επέστρεψα και πάλι στο Αιτωλικό. Ξεκίνησα να γράφω σκόρπιες ιδέες και προσωπικές μου απόψεις και όλα τα αποθήκευα στο λάπτοπ που είχα. Αλλά λίγους μήνες μετά μπήκαν κλέφτες στο σπίτι και το ρήμαξαν με αποτέλεσμα να χάσω και αυτά που έγραφα. Ασχολήθηκα ξανά με το γράψιμο τον τελευταίο χρόνο που δημιουργήθηκε το etoliko.gr. Αυτό το… ξύπνημα της αγάπης μου προς την έκθεση ιδεών και απόψεων με οδήγησε εκτός των άλλων και στο ξεκίνημα ενός βιβλίου, κάτι που δεν είναι της παρούσης, μπορεί στο μέλλον, μπορεί και ποτέ…
Το νόημα του κειμένου αυτού είναι οτι όσο αφορά εμένα και μόνο εμένα, λατρεύω να καταθέτω με ένα απλό στυλό (τώρα πια με υπολογιστή) τις ιδέες και τις απόψεις μου. Από τότε που έμαθα να γράφω και να μιλάω χρησιμοποίησα το μολύβι και το χαρτί για να εκφραστώ, ειδικότερα για πράγματα που δύσκολα τα λέει το στόμα. Ρομάντζο, ποίηση, γράμματα σε συγγενείς και φίλους, κάποτε και στον Άγιο Βασίλη.
Δεν φοβήθηκα ποτέ να εκτεθώ γράφοντας δημόσια και βάζοντας πάντοτε το ονοματεπώνυμό μου στο τέλος του κειμένου. Όπως και δεν στενοχωρήθηκα ποτέ από τις “λίγες” αντιδράσεις που υπήρξαν σε κάποια άρθρα μου και τότε στην Αθήνα και τώρα στο Αιτωλικό.
Σίγουρα όμως έγινα σοφότερος! Αυτά που άκουσα και διάβασα στην πρωτεύουσα ήταν πολύ λιγότερα και μικρότερης… έντασης από τα ντόπια. Να φανταστείτε οτι το πιο ακραίο που έγινε στην Αθήνα ήταν όταν οπαδοί του Ολυμπιακού από πολύ γνωστό σύνδεσμο των Πετραλώνων, ρώτησαν δικό μας παιδί από τον Κολωνό για την περιοχή στην οποία μένω και που ήταν το σπίτι μου. Ήθελαν να με τραμπουκίσουν επειδή έκρινα μια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ήθελε ο πρόεδρος και οι παρατρεχάμενοί του.
Στο Αιτωλικό όμως και στο etoliko.gr τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ζω εδώ και οτι λέω και γράφω είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει. Παρένθεση εδώ: Πάντοτε με τη δική μου ματιά, τη δική μου άποψη καταθέτω εδώ πέρα όχι τη δική σας ούτε κανενός άλλου. Αυτό πρέπει να καταλάβει ο αναγνώστης για να μπορέσει να διαβάσει ένα κείμενο χωρίς “ταμπέλες” και να κατανοήσει τι λέει ο αρθρογράφος. Κλείνει η παρένθεση.
Σίγουρα πολλοί δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου και καλά θα κάνουν γιατί έχουν την άποψή τους. Όμως είναι διαφορετικό να διαφωνείς και να εκφράζεις κάτι άλλο που πιστεύεις και διαφορετικό να διαφωνείς και να ασκείς μόνο κακοπροαίρετη κριτική χωρίς να παρουσιάζεις τη δική σου εκδοχή. Το τελευταίο είναι κάτι με το οποίο μαθαίνει να ζει εκείνος που δεν φοβάται να εκτεθεί. Οι εξυπνάδες δεν μας βελτιώνουν, οι ιδέες και οι προτάσεις μπορούν
Υ.Γ.1 Όταν ο συμπολίτης μας είχε έρθει στο μαγαζί μου ενώπιον του πατέρα μου, του αδερφού μου και του ξαδέρφου μου για να μου ζητήσει να “κατεβάσω” ένα κείμενο, τότε κατάλαβα οτι όντως έχουμε μεγάλο πρόβλημα σε βασικούς τομείς. Δεν υπάρχει θέμα ελευθερίας του λόγου αλλά θέμα αντίληψης και κουλτούρας. Και αυτό δεν είναι τοπικό πρόβλημα αλλά εθνικό…
Υ.Γ.2 Για να μπορείς να κρίνεις κάποιον γι’ αυτά που γράφει, οφείλεις να γνωρίζεις αυτό στο οποίο αναφέρεται. Και πρέπει να ζεις στο Αιτωλικό ΤΩΡΑ που μιλάμε για να έχεις άποψη γι’ αυτό που συμβαίνει στον τόπο αυτή τη στιγμή. Από μακριά όσο και να νοιάζεσαι δεν μπορείς να νιώσεις το πρόβλημα στο πετσί σου.
Υ.Γ.3 Υπάρχουν νόμοι που αναφέρονται στα πνευματικά δικαιώματα. Καλό θα ήταν, ειδικά αν είσαι και εκπρόσωπος του νόμου, να γνωρίζεις αυτό το οποίο “υπηρετείς”. Και υπάρχουν τρόποι επικοινωνίας με το etoliko.gr, δεν είναι ανάγκη να ρωτάς δεξιά κι αριστερά.
Μιχάλης Βελτσίστας
