Μικρά-μικρά, ντόπια αλλά και ελληνικά…
Πόσο εύκολο τελικά είναι να δώσεις το “καλό παράδειγμα“; Εντάξει, σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, δεν υπάρχει αυτή η ηθική υποχρέωση, τουλάχιστον όχι σε απόλυτο βαθμό. Μπορείς να επιλέξεις να ζεις για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και μόνο, δεν είναι κακό αυτό το πράγμα. Αλλά όταν έχεις κάποιο αξίωμα, όταν δηλαδή είσαι ή αστυνομικός ή δήμαρχος ή παπάς τότε αλλάζει το πράγμα. Μπορεί να είσαι σκάρτος σαν άνθρωπος, δεν μπορώ να το κρίνω αυτό το πράγμα ούτε και κανείς άλλος.
Αλλά όταν εκπροσωπείς κάτι τόσο σημαντικό όπως είναι ο νόμος, οι συμπολίτες σου και η θρησκεία του λαού σου -και όχι μόνο του δικού σου-, τότε οφείλεις να γίνεις αυτό το “καλό παράδειγμα“. Αφορμή για την παράγραφο αυτή ήταν το παρακάτω: Τη Δευτέρα(28/06) έτυχε να… συναντηθώ, στην οδό Κουρκουμέλη (η οποία ξεκινάει από το ξενοδοχείο και καταλήγει ανάμεσα από τον παιδικό σταθμό και τις κούνιες απέναντί του), με έναν παπά του νησιού μας. Εγώ οδηγούσα κανονικά στο δρόμο μου, νόμιμος και με το κράνος μου. Ο παπάς ερχόταν ανάποδα στο μονόδρομο και δεν φορούσε τη ζώνη του.
Το ξέρω οτι δεν έκανε και κανένα τραγικό έγκλημα ο άνθρωπος. Το ξέρω οτι έχουμε χίλια δυο χειρότερα παραδείγματα από αυτό για το συγκεκριμένο επάγγελμα. Όμως οφείλει, από την πιο μικρή πράξη μέχρι τη μεγαλύτερη, να δώσει αυτό το περιβόητο “καλό παράδειγμα“. Είναι τέτοια η επιρροή του και η θέση η οποία κατέχει που πρέπει να το κάνει, αλλιώς τι σόι απαιτήσεις μπορεί να έχει από το ποίμνιό του; Αυτό ισχύει για τον κάθε ιερέα φυσικά, είτε διοικεί τη μητρόπολη είτε ένα ξωκκλήσι σε μια γωνιά του χάρτη.
Η ελληνική δικαιοσύνη υποφέρει από αναξιοπιστία. Όπως και από έλλειψη εμπιστοσύνης του ίδιου του Έλληνα προς τα όργανα που εφαρμόζουν τον νόμο. Αστυνομία, δικηγόροι, εισαγγελείς και κάθε ένας εμπλεκόμενος με το χώρο της νομικής. Υπάρχει ρε παιδί μου μια κάποια καχυποψία για το αν όντως η… δουλειά γίνεται με δικαιοσύνη και αν αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, είτε είναι κάποιος διάσημος με μεγάλη οικονομική επιφάνεια είτε όχι. Όπως -και αυτό για μένα είναι σημαντικότερο- αμφισβητείται η ίδια η ικανότητα της ελληνικής δικαιοσύνης να εφαρμόσει απλά τον νόμο.
Απλά να τον εφαρμόσει, να πιάσει για παράδειγμα έναν κλέφτη και να τον μπουζουριάσει. Δύο παραδείγματα, ένα τοπικό κι ένα εθνικό. Στα δικά μας, αλήθεια, πόσοι και πόσοι έχουν αναρωτηθεί πως στο καλό γίνεται ένας άνθρωπος να έχει κάνει φυλακή, να βγαίνει και να γυρνάει στον τόπο του, να ξανακάνει τα ίδια που έκανε και πριν, να τον πιάνει η αστυνομία και μετά από δυο μέρες να σουλατσάρει ανενόχλητος στο Αιτωλικό. Και δεν μιλάμε για κανέναν με οικογένεια και μισθό αλλά για έναν άνθρωπο που είναι μοναχός του στον κόσμο και δεν έχει να κρατηθεί από πουθενά.
Το άλλο παράδειγμα έχει να κάνει με την Ολλανδή δημοσιογράφο(κάτοικο του νησιού της Ύδρας τα τελευταία 40 χρόνια) που πιάσανε στην Ύδρα μαζί με έναν Αφγανό πρόσφυγα που ζητούσε άσυλο. Έγιναν ανώνυμες καταγγελίες οτι κρύβει έναν λαθρομετανάστη, τους έπιασε η αστυνομία του νησιού, τους παρέδωσαν στην Αθήνα και -ευτυχώς- ως ώρας έχουμε αποφύγει οριακά ένα ακόμα διεθνές ξεφτίλισμα. Διότι όπως πολύ σωστά είπε και η ίδια η Ολλανδή στο news247.gr: “…δεν έχει ξαναγίνει δίωξη στην Ελλάδα για φιλοξενία..“.
Ελπίζω να θυμόσαστε οτι αν υπάρχει κάτι που ακόμα μας κάνει να ξεχωρίζουμε από πολλούς άλλους είναι η φιλοξενία μας. Στα αρχαία χρόνια αυτό αποτελούσε πράξη αρετής και μεγάλου σεβασμού προς τον “Ξένιο Δία” και την “Αθηνά την Ξενία“. Ίσως να είναι και το μοναδικό που μας συνδέει στα αλήθεια με τους προγόνους μας.
Είναι αυτές οι λεπτομέρειες που δείχνουν τον δρόμο για την επόμενη μέρα. Οι αξίες του παρελθόντος βρίσκονται στα όρια της εξαφάνισης. Σαν τις φώκιες μονάχους-μονάχους ή την τίγρη της Σιβηρίας. Η Ελλάδα μας πάσχει σοβαρά από πολίτες με κακή νοοτροπία. Η χώρα μας υποφέρει από μας και όχι το αντίθετο. Για να φτάσει η Ελλάδα να “φάει τα παιδιά της“, κάτι λάθος έκαναν τα… τέκνα της. Ο ήλιος, η θάλασσα, τα βλογημένα χώματα, όλα εδώ είναι μπροστά μας. Εμείς αλλάξαμε, όχι ο τόπος μας. Εμείς “χαλάσαμε“, όχι η Ελλάδα μας…
Μιχάλης Βελτσίστας
