Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο τότε σημαίνει οτι αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε κάποια παραλία της πανέμορφης Πάργας. Συντροφιά με οτι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί, τη γυναίκα της ζωής μου, παρέα με κρύο καφεδάκι και… παραλιακή ψυχανάλυση. Τα κύματα της θάλασσας, τα ατέλειωτα… μπραζιλοποιημένα κ#@ομέρια δεξιά κι αριστερά, μικροί Ναδάλ και Τζόκοβιτς της παραλίας με τις ρακέτες τους να δίνουν το τέμπο της αύξησης των νεύρων που γίνονται -οριακά- τσατάλια!
Γι’ αυτό και γω επειδή σας σέβομαι και ξέρω οτι πολλοί είστε ακόμα σε δουλειές και τέτοιες ταλαιπώριες, δεν πρόκειται να σας κουράσω. Ούτε φιλοσοφίες, ούτε κριτική, ούτε παραδείγματα, ούτε συνωμοσιολογίες, ούτε τίποτα. Δεν έχουμε ανάγκη για άλλο “μάθημα” ρε Βελτσίστα…
Όχι, δεν έχουμε ανάγκη για άλλες διδαχές… Έχουμε όμως μεγάλη υποχρέωση να… φλερτάρουμε. Με τη ζωή, με τη διασκέδαση, με τον άνθρωπό μας, με τους άλλους γύρω μας. Ρομαντικά, χαβαλεδίστικα, “ανώδυνα” και αθώα… Σας αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι, βάλτε το δυνατά και χορέψτε με την ψυχή σας. Οι 50ρηδες, οι 60ρηδες και οι 70ρηδες θα θυμηθούν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Οι μικρότερες ηλικίες ας νιώσουν όπως και οι υπόλοιποι στην καλύτερη δεκαετία της μουσικής, τα γνωστά σε όλους μας “eightιes“…
Καλό καλοκαίρι σε όλους!!!
Μιχάλης Βελτσίστας
