Επιστροφή στο πληκτρολόγιο, λοιπόν! Καλές οι διακοπές -πολύ καλές θα συμπλήρωνα-, ακόμα καλύτερη η Πάργα αλλά εντελώς γραφικά κι εγώ θα πω: όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και κάπως έτσι μετά από πέντε υπέροχες μέρες γύρισα και πάλι στην πατρίδα…
Ξεκούραση στο φουλ, ΥΠΕΡαπαραίτητη μετά από δέκα πολύ ιδιαίτερους μήνες, σταθερά σαν γκρεμοτσακισμένο καράβι στο ίδιο μέρος θεατές. Όσο και να μην το θέλεις και να το προσπαθείς, δεν μπορείς να γλιτώσεις από το βάλτομα, σαν τα νερά της λιμνοθάλασσας που δεν μπορούν να ανασάνουν και πιάνουν εκείνη την περίεργη μάκα από πάνω.
Το βάλτομα χρειάζεται ανανέωση για να αποφευχθεί και να παλευτεί. (χρησιμοποιώ όπως να’ ναι τις λέξεις αλλά “όλα γκουντ” που θα ‘λεγε και μια αδερφική ψυχή). Έτσι και το μυαλό θέλει την… ανάσα του για να ανοίξει και πάλι τους ορίζοντές του. Όπου ανάσα βάλε ένα διήμερο, ένα τριήμερο και όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο -για να κρατήσω το επίπεδο της γραφικότητας από την πρώτη παράγραφο-.
Ευτυχώς που η πατρίδα μας έχει ΚΑΙ υπέροχους προορισμούς στο ηπειρωτικό της τμήμα κι έτσι παρά τις απολυταρχικές και δικτατορικές προσπάθειες του Μητσοτάκη, του Χαρδαλιά και του κάθε “κουναωτοδαχτυλοστονκόσμο-στή” αυτού του τόπου, μπορείς να πας οπουδήποτε. Το ψέμα με τους αστυνομικούς στα διόδια και οτι ελέγχουν για εμβολιασμένους και μη, ανήκει στην κλασική τακτική τρομοκρατίας από απόσταση για να μην το κουνήσεις ρούπι.
Δηλαδή μερικές φορές αναρωτιέμαι, όχι μόνο με τούτη την κυβέρνηση αλλά και με την προηγούμενη. Αυτά τα “άσπρο-μαύρο” που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν, αυτά τα “ή έτσι ή γιουβέτσι” που ξεστομίζουν τώρα με τον διαχωρισμό του λαού σε υπομονάδες: εμβολιασμένοι, πρώην νοσούντες, μη εμβολιασμένοι και αρνητές του εμβολιασμού.
Και επιστρέφω στην αρχή της προηγούμενης παραγράφου. “Δηλαδή μερικές φορές αναρωτιέμαι“, πόσο χειρότερος ήταν ο Γκέμπελς των Ναζί, που στην τελική αυτόν γνωρίζουμε οι πιο πολλοί γιατί αυτός δημιούργησε την προπαγάνδα εν μέσω των θηριωδιών των Χιτλερικών. Εκείνος τουλάχιστον, όσο ξεδιάντροπος και επικίνδυνος κι αν ήταν, ποτέ δεν έκρυψε οτι ήταν τέτοιος. Με το κόκκινο, ναζιστικό περιβραχιόνιο κυκλοφορούσε…
Εδώ έχουμε τους “υπό τον μανδύα της προεδρευόμενης δημοκρατίας” κάνουμε οτι θέλουμε χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν, κάνουμε οτι κάνουν και οι άλλοι -όχι όλοι, οι Γάλλοι όμως σίγουρα σαν πρώτη επιλογή παπαγαλισμού και αντιγραφής- χωρίς να υπολογίσουμε οτι δεν έχουν όλοι οι λαοί τις ίδιες ρημαδοανάγκες.
Άλλο ο Σουηδός που έχει μείον δέκα και ο ήλιος κρύβεται σαν Εβραίος στην Ευρώπη στον Δεύτερο Παγκόσμιο και άλλο ο Έλληνας που κυκλοφορεί ξεβράκωτος Δεκέμβρη μήνα. Άλλο ο Ινδός που ο ένας ζει πάνω στον άλλο και δεν μπορούν να ανασάνουν, άλλο ο Αϊτινός που το 80% και πάνω του πληθυσμού ζει υποσιτισμένο και άλλο ο Αμερικάνος που επειδή βαριέται ετοιμάζει εκδρομές στο διάστημα…
Ο ιός είναι ίδιος παντού, δεν το αμφισβητώ, Δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω άλλωστε καθώς δεν είμαι γιατρός ή χημικός για να μπορέσω να το ψάξω από μόνος μου. Και από ένα σημείο και μετά δεν με ενδιαφέρει κιόλας να ασχοληθώ με κάτι που από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα καταλήξει.
Τι εννοώ; Οτι στο τέλος ο κοσμάκης θα την πληρώσει -και την πληρώνει ήδη- όπως πάντα, εγώ κι εσύ φίλε μου. Εγώ δεν κάνω το εμβόλιο γιατί έτσι θέλω και μπορώ και γιατί είμαι υπεύθυνος άνθρωπος τόσο για τους συνανθρώπους μου όσο και για μένα. Παίρνω τα μέτρα προστασίας που λέει ο Π.Ο.Υ. και προχωράω την καθημερινότητά μου. Μάσκα, πλύσιμο χεριών μετά από κάθε συναλλαγή, οτι λέει το “ευαγγέλιο” του Τσιόνδρα…
Κι εσύ που εμβολιάστηκες καλά ξηγήθηκες. Δικαίωμά σου να το κάνεις και να νιώσεις προστατευμένος για τον εαυτό σου και την κοινωνία. Όμως σε παρακαλώ φίλε μου καλέ, μην με βρίζεις, μην με δείχνεις με το δάχτυλο, μην με θεωρείς χαζό και επικίνδυνο γιατί μόνο τέτοιος δεν είμαι. Και επειδή και συ συνάνθρωπε δεν είσαι ούτε Μητσοτάκης, ούτε Χαρδαλιάς, μην προσπαθείς να πάρεις τον ρόλο τους γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γίνεις το ίδιο μισητός με αυτούς.
Μόνο που αυτοί δεν ζουν μαζί με μένα και με σένα αλλά στον κόσμο τους, μακριά από μας και τους γύρω μας. Εγώ και συ κάνουμε την κοινωνία, εγώ και συ λέμε “καλημέρα” ο ένας στον άλλο το πρωί, εγώ και συ λέμε κανένα κουτσομπολιό την ώρα που περιμένουμε να πάρουμε τον καφέ για να πάμε στη δουλειά. Εγώ και συ κυκλοφορούμε εκεί έξω, όχι αυτός που κουνάει το δάχτυλο κι εσύ προσπαθείς να του μοιάσεις…
Μην το κάνεις γιατί δεν σου ταιριάζει… Μην το κάνεις γιατί στην ουσία τα βάζεις με τα παιδιά και τα εγγόνια σου… Μην πολεμάς το μέλλον σου γιατί με αυτό θα ζήσεις… Όλοι μας μπορούμε να συνυπάρξουμε, είναι καθαρά ζήτημα ατομικής ευθύνης… Το να τσουβαλιάζουμε τους πάντες και να τους κοτσάρουμε και μια ταμπέλα από πάνω, αυτό είναι το χειρότερο που θα μείνει από αυτήν την ιστορία…
Φοβού τον πόλεμο των αδερφών…
Μιχάλης Βελτσίστας
