“Δεν πάμε εκεί, έχει σκυλιά”

Τον τελευταίο καιρό, έχω βρεθεί σε πολλές συζητήσεις για τα αδέσποτα σκυλάκια.

Είναι ένα ιδιαίτερο θέμα για τον τόπο μας και δεν έχουν προκύψει και λίγα προβλήματα με “κακές” επιλογές και αποφάσεις εκ μέρους της δημοτικής αρχής ή των κατοίκων της μικρής μας πόλης.

Τα σκυλάκια τριγυρίζουν στους δρόμους, έχουν αποκτήσει πλέον το καθένα το δικό του όνομα, αφού όλοι μας τα ξεχωρίζουμε και ξέρουμε σε ποια γειτονιά συχνάζει, ποιος το ταΐζει συνήθως, σε ποιους υπάρχει περίπτωση να γαβγίσει.

Και είναι αθώα πλάσματα, περιπλανώμενα και μελαγχολικά, που δεν ευθύνονται για αυτή την κατάσταση. Ή καλύτερα, είναι τα μόνα που δεν ευθύνονται για αυτή την κατάσταση.

Όμως, όσο και να τα λυπόμαστε, όσο και να τα θεωρούμε ακόμα και συμπαθητικά κι αξιαγάπητα, η παρουσία τους συχνά τρομάζει τους περαστικούς ή τους προβληματίζει για τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν…
Η βόλτα στο δασάκι ή το λιμανάκι πλέον είναι απαγορευτική συγκεκριμένες ώρες τη μέρα (και τη νύχτα!), το τρέξιμο έξω από την παλιά παιδική χαρά συχνά γίνεται …σπριντ για να μη σε πιάσουν οι “φύλακες του δρόμου”, η παράκαμψη μέσα από κάποια στενά γίνεται κυνηγητό και κλάμα από τα μικρά σου που θα φοβηθούν.

Και μπορεί εσύ να λες ότι δεν έχουν τίποτα μαζί σου και δε θα σε πειράξουν αν δεν τα πειράξεις κι εσύ, αλλά φαντάζομαι μπορείς να καταλάβεις ένα παιδί πώς θα νιώσει στη θέα ενός σκύλαρου που τον περνάει ένα κεφάλι και γαβγίζει ασταμάτητα.

Και μπορεί να μην είναι καν αδέσποτο το σκυλάκι, αλλά ο φύλακας του σπιτιού σου που, όμως, δεν είναι δεμένος (ούτε σε περιφραγμένο χώρο) και θα προστατέψει και υπερασπιστεί το χώρο του γαβγίζοντας.

Οπότε σε μια σταλιά τόπο (μαζί με τα πέριξ) προσπαθούμε να βγάλουμε διαδρομές για βόλτα, με μωρά στο καρότσι ή στα χέρια, ποδήλατο ή τρέξιμο ή ακόμα και για τα ψώνια μας στις οποίες θα αποφεύγουμε τις περιοχές αυτές.

Και μιλάω μόνο για φόβο. Δεν αναφέρομαι καν στην περίπτωση που κάποιο σκυλάκι επιτεθεί ή δαγκώσει κάποιον, που έχει όντως συμβεί δυστυχώς.

Και δε θα αναφερθώ (ή μάλλον θα αναφερθώ) στους μεταμεσονύκτιους “σκυλοκαβγάδες” στις γειτονιές γύρω από το δασάκι και τα “ηρώα”, που θα “μοιράσουν” τα σκουπίδια των κάδων σε όλη την περιοχή και τα γαβγίσματα και αλιχτίσματα μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα το καλοκαίρι, αφήνουν ξάγρυπνη όλη την περιοχή….

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με περισσότερα από ένα εκατομμύρια αδέσποτα.

“Αδέσποτος σκύλος (ή γάτα) είναι αυτός που ζει στους δρόμους όχι από επιλογή αλλά μετά από την εγκατάλειψή του από τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να:

• Περιπλανάται και να τρέφεται ανεπαρκώς

• Είναι εκτεθειμένος σε κάθε λογής αρρώστιες ελλείψει κτηνιατρικής πρόληψης

• Πέφτει θύμα κακοποίησης, τραυματισμού ή και θανάτωσης από ενέργειες που σχετίζονται κυρίως με τους ανθρώπους (αυτοκινητιστικά ατυχήματα, πυροβολισμοί, πνιγμοί, φόλες κ.ά.)

• Ζευγαρώνει και γεννά κατ’ επανάληψη, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος των αδέσποτων

• Έχει μέσο όρο ζωής μόλις τα 2 χρόνια, κάτω από αντίξοες συνθήκες”

Και μπορεί να υπάρχουν προγράμματα στείρωσης των αδέσποτων ή καταφύγια για αδέσποτα.

Αλλά ούτε κρατικά ή δημοτικά δεν έχει βρεθεί μια λύση υπεύθυνη και αποτελεσματική, ούτε οι πολίτες όλοι έχουν την παιδεία να εκπαιδεύσουν τα ζωάκια τους και να τα φροντίσουν ή να βρουν σπίτι στα μικρά κουτάβια όταν αυτά γεννηθούν.
Στο δασάκι και στο χώρο του υπαίθριου θεάτρου στο Αιτωλικό έχουμε δει πολύ συχνά κουτάβια που κάποιος τα άφησε εκεί, τα “παράτησε” ανεύθυνα εκεί.
Και το να τα ταΐζουμε όταν περνάμε από κει, δεν ξέρω αν βοηθάει.

Η λύση πρέπει να είναι πιο ουσιαστική και να συμβάλλει ώστε να μη διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση.

Το να τα υιοθετήσει κάποιος, πιθανώς να βοηθούσε.

Το να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υποδομές για τη φιλοξενία τους το ίδιο.

Δυστυχώς, δεν το γνωρίζω το ζήτημα τόσο καλά ώστε να συνεισφέρω με μια προτεινόμενη λύση.

Δεν πρέπει, όμως, σε καμία περίπτωση να συγχέουμε το φόβο στα σκυλάκια με το ότι δε νοιαζόμαστε γι’ αυτά ή δεν είμαστε φιλόζωοι.

Δε θέλω να φοβάμαι να κυκλοφορώ, δε θέλω να αποκλείω την επίσκεψη σε συγκεκριμένες γειτονιές, δε θέλω να φεύγω από την πόλη μου για να απολαύσω το τρέξιμό μου ή την ποδηλατάδα μου από το φόβο των σκυλιών που θα με κυνηγήσουν.

Αυτοί που τα αγαπούν, αυτοί που δεν τα θέλουν, αλλά και εκείνοι που είναι αδιάφοροι απέναντι στα αδέσποτα ζώα (ή τα μη δεσποζόμενα κατοικίδια) πιστεύω ότι συμφωνούν τουλάχιστον σε ένα πράγμα: Κανένας δεν τα θέλει στους δρόμους…

Βάσω Ζ. Νικολογιάννη