Βαθιά επηρεασμένος από την εβδομαδιαία μου ενασχόληση με τη στήλη “Μυθοπλασία” στο etoliko.gr, σκέφτηκα να γράψω κάτι τέτοιο. Στο περίπου, όχι ολόκληρη ιστορία, απλά κάτι που… φαντάζομαι και όχι αυτό που είναι ή αυτό που συμβαίνει. Δεν νομίζω να βγει τύπου “κείμενο φιλοσοφικής προέλευσης” αλλά μέχρι να το γράψω, αλήθεια, δεν μπορώ να ξέρω…
Φαντάζομαι, λοιπόν, οτι σε έναν κόσμο που υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα σίτισης του συνόλου των γήινων ανθρώπινων κατοίκων του, μία από τις λύσεις είναι να μην πετάμε φαγητό επομένως να μην υπερκαταναλώνουμε φαγητό όλοι όσοι το έχουμε σε αφθονία. Όχι επειδή έχουμε τόσα λεφτά που τα κάνουμε σουβλάκι και τα ψήνουμε στο μαγκάλι, όχι σε καμία περίπτωση. Αλλά επειδή αν τρώγαμε το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα μας, σε καθημερινή βάση, τότε σίγουρα θα γινόταν μεγάλη οικονομία στο να μην πετάμε φαγητό.
πχ Πόσα σουβλάκια χρειάζεται ένας ενήλικας των 100 κιλών για να χορτάσει; Ας πούμε 4 συν τα ψωμάκια που αντιστοιχούν στο κάθε σουβλάκι. Πόσες πίτσες; Μία λογικά… Πόσα πιάτα μακαρόνια με κιμά στο σπίτι του; Ένα το μεσημέρι μαζί με τα συνοδευτικά (τυρί τριμμένο και μια φέτα ψωμί) άντε κι άλλο ένα το βράδυ. Δεν γράφω γραμμάρια τροφής γιατί δεν είμαι διατροφολόγος για να ξέρω ακριβώς τι σας λέω ούτε φυσικά συμβουλεύω κανέναν να φάει τα παραπάνω έτσι όπως ακριβώς τα γράφω. Υποθετικά ασχολούμαι με το θέμα.
Οπότε σε έναν κόσμο που θα υπολογίζει στα αλήθεια όλους εκείνους που, όντως, δεν έχουν να φάνε τίποτα απολύτως εκτός από ρίζες και έντομα -αν είναι τυχεροί και μπορέσουν να τα πιάσουν- θα έπεφτε ένα “ΣΤΟΠ” σε κάθε τι υπερβολικό σχετικά με την τροφή. Δεν θα μπορούσα εγώ να πάρω τρία πιτόγυρα για να φάω τα δύο και να έχω καβάτζα το τρίτο σε περίπτωση που έρθει “αξημέρωτη” λιγούρα. Όχι υπερβολικέ Βελτσίστα, σου επιτρέπονται δύο και πάλι καλά να λες. Και πάνω σε αυτό το μοτίβο μπορείτε να καταλάβετε πάνω-κάτω που το πάω. Αφού υπάρχουν τόσες και τόσες οργανώσεις, μεγάλες και τρανές, που λένε οτι ασχολούνται με τους ανθρώπους που πεινάνε και διψάνε, γιατί τότε συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό η πείνα και η δίψα στον πλανήτη;
Αφού ο… δυτικός κόσμος -αχ αυτός ο δικομματισμός στα πάντα όλα- έχει λύσει και με το παραπάνω το πρόβλημα της σίτισης (κι ας υπάρχουν χίλια δυο συσσίτια) τότε γιατί να υποφέρει τόσο πολύ όλος ο υπόλοιπος πλανήτης; Γιατί 30.000.000 Κινέζοι πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας μέσα σε σπηλιές; Τρεις “Ελλάδες” να ζούνε μέσα σε τρύπες στα βράχια… Γιατί στην Αϊτή η απόλυτη πλειοψηφία του 80% του πληθυσμού να μην έχει στέγη, φαγητό και πόσιμο νερό; Γιατί χώρες όπως η Σιέρα Λεόνε να πρωταγωνιστούν στα κάθε λογής ανθρωπιστικού περιεχομένου ντοκιμαντέρ και μετά από τόσες δεκαετίες να είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση;
Φαντάζομαι οτι καμία απάντηση δεν πρόκειται να καλύψει όλα τα παραπάνω ερωτήματα. Όχι γιατί είναι δύσκολα ή ανεξήγητα αλλά γιατί αυτό που ισχύει είναι τόσο απάνθρωπο που δεν θέλεις ούτε να το ξεστομίσεις. Δεν θέλεις να πιστέψεις οτι αυτή η εξαθλίωση συνεχίζεται για τόσο πολλούς ανθρώπους επειδή απλά… συμφέρει μερικούς. Τους συμφέρει για να πουλήσουν και να αγοράσουν όπλα, ναρκωτικά, ανθρώπινα όργανα, να εκμεταλλευτούν τον φυσικό πλούτο ξένων κρατών, να ελέγξουν γενικότερα τους πάντες και τα πάντα.
Τους συμφέρει να υπάρχει πάντοτε πολιτική αστάθεια για να κουμαντάρουν τον κάθε αναλώσιμο που θα έχει την εξουσία, είτε μέσω ψήφου είτε ετσιθελικά. Παλιό το κόλπο, το ‘χουν κάνει οι άνθρωποι από την αρχαία εποχή και το συνεχίζουν με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία σήμερα. Η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως, έτσι δεν έλεγαν στο σχολείο;
Το άλλο με το νερό; Ζούμε στον πιο υδάτινο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, το ίδιο μας το κορμί είναι γεμάτο από αυτό “μαγικό” υγρό που δίνει ζωή στα πάντα. Σε όλη τη Γη είναι πιο πιθανό να δεις τους ανθρώπους να το πίνουν μέσα από ένα πλαστικό μπουκάλι παρά από τη βρύση του σπιτιού τους. Ή έστω από το πηγάδι του χωριού τους κ.ο.κ. Είτε είσαι σε μια μικρή πόλη της Ουγκάντας είτε στο Αιτωλικό, τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κι όμως το πρόβλημα είναι κοινό. Δεν έχουμε καθαρό νερό να πιούμε!
Έχω την άποψη οτι από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στον πλανήτη που να μπορεί να απολαύσει πεντακάθαρο νερό από τη βρύση του σπιτιού του, τότε το ίδιο πρέπει να συμβεί και με όλους τους υπόλοιπους. Δεν είναι θέμα δικαιοσύνης, είναι θέμα δικαιώματος. Λίγοι είναι αυτοί που κατάφεραν τις εφευρέσεις και τις μεγάλες ανακαλύψεις. Σταγόνα στον ωκεανό στα χρόνια της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη. Όμως όλοι μας πρέπει να απολαμβάνουμε τα καλά όλων αυτών των καινοτομιών που έγιναν για να καλυτερέψει η ζωή μας. Αλλιώς ποιο το νόημα; Απλά για να γεμίσουμε τα βιβλία ιστορίας και τα βιογραφικά ντοκιμαντέρ;
Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο, μέχρι του χρόνου και άλλο τόσο ακόμα! Ειδικά σε αυτά τα θέματα δικαιοσύνης και αδικίας για το σύνολο των ανθρώπων, δεν υπάρχει σταματημός γιατί είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα. Και επειδή δεν πρόκειται να καταλήξουμε πουθενά, τουλάχιστον όχι σε αυτό το κείμενο, κάπου εδώ βάζω μια τελεία. Υπόσχομαι να το ξαναπιάσω το θέμα το χειμώνα, όταν και θα φανεί μια και καλή η πορεία μας από δω και πέρα στις νέες συνθήκες που προκύπτουν μετά το πέρασμα του covid-19 από τα μέρη μας.
Ένας για όλους και όλοι για έναν! Τόσο λογοτεχνικό, τόσο ρομαντικό, τόσο αληθινό, τόσο αναγκαίο…
Μιχάλης Βελτσίστας
