Μία βδομάδα πριν είχα γράψει για το δικαίωμα όλων των ανθρώπων σε ορισμένα αγαθά που βελτιώνουν τη ζωή τους. Πόσιμο νερό, ρεύμα, καθαρό φαγητό, στέγη και ιατρική περίθαλψη είναι τα βασικότερα πιστεύω. Αυτά κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να είναι προσβάσιμα σε όλους τους ανθρώπους που ζουν πάνω στη Γη είτε είναι σε ένα μικρό χωριό στο Σουδάν είτε στην ακριβότερη γειτονιά του Λονδίνου. Είναι δικαίωμά τους…
Μία βδομάδα μετά αυτή η ανάγκη έγινε πιο επιτακτική από ποτέ, εδώ στην πόρτα μας, μετά από τις πυρκαγιές που συνεχίζουν να ρημάζουν τη χώρα μας. Δυστυχώς δεν είμαστε μόνο εμείς που πληττόμαστε αλλά ταυτόχρονα το ίδιο συμβαίνει σε Καλιφόρνια, Περού, Βολιβία, Ιταλία, Σιβηρία, Αλάσκα, Τουρκία και σε κεντρική και νότια Αφρική. Η καταστροφή είναι για όλους το ίδιο άσχημη, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί στον πόνο που αφήνει η πύρινη λαίλαπα.
Μία βδομάδα πριν το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχαμε ήταν ο covid-19, οι ανεμβολίαστοι και οι εμβολιασμένοι, ο απίστευτος καύσωνας που πλησίαζε προς το τέλος του, το “άνοιξε-κλείσε” στην Μύκονο, το χάλκινο του Πετρούνια, η μη κατάκτηση μεταλλίου από την Κατερίνα Στεφανίδη, το αν θα γίνουν πανηγύρια τον Αύγουστο στα χωριά, οι κουνουποπροβλέψεις για τα απομεινάρια του μήνα, το ερώτημα “ήρθε κόσμος στο Αιτωλικό;” και τέτοια πράγματα.
Μία βδομάδα μετά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πότε θα σταματήσει επιτέλους να καίει η φωτιά τη χώρα μας. Πόσοι συμπατριώτες μας, αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις, κοιμούνται σε γυμναστήρια και δημαρχεία, υποφέρουν από τα αναπνευστικά προβλήματα που τους δημιούργησε όλος αυτός ο καπνός και η τοξική ατμόσφαιρα που αναπνέουν και είναι τρομοκρατημένοι για τους εαυτούς τους, τους γονείς τους, τα παιδιά τους, το μέλλον τους.
Μία βδομάδα πριν συνεχίζαμε να αναρωτιόμαστε αν έχουμε πιάσει επιτέλους(!!!) αυτόν τον πολυτραγουδισμένο πάτο του βαρελιού. Μόνο που για να δεις τον πάτο κάτω από το πόδια σου θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσεις να κοιτάζεις μονάχα προς τα πάνω. Γιατί έτσι εθελοτυφλείς και χάνεις τελείως τη μπάλα, είναι σαν να κοιτάζεις συνεχώς μια όαση στην έρημο. Ωραία εικόνα αλλά ψεύτικη…
Μία βδομάδα μετά νομίζω οτι δεν υπάρχει κανείς που να σκέφτεται τίποτα περισσότερο από το “μέχρι εδώ είμαστε αδερφέ μου“. Το σκατό έχει φτάσει μέχρι το λαιμό και η απογοήτευση έχει πιάσει επίπεδα Ιμαλάιων. Το κράτος σε ακόμα μία δύσκολη στιγμή αποδείχτηκε ένα ατέλειωτο χωνί κι ας βούρκωσε σήμερα ο Χαρδαλιάς γιατί νιώθει οτι τον έχουν στήσει στον τοίχο. Ας δει πρώτα τα πρόσωπα όλων εκείνων που ξεσπιτώθηκαν σε μια στιγμή κι ύστερα ας χορέψει και πεντοζάλη αν του αρέσει.
Μία βδομάδα πριν δεν υπήρχε ούτε ένα δελτίο ειδήσεων -στην Ελλάδα- που να έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με την “περιβαλλοντολογική κρίση” και την “κλιματική αλλαγή“. Κάτι μικρά αποσπάσματα από αντίστοιχα δελτία του εξωτερικού και αυτό ήταν όλο.
Μία βδομάδα μετά δημοσιεύτηκε στον ΟΗΕ έρευνα επιστημόνων από όλον τον κόσμο για την αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη και τις συνέπειες αυτού του γεγονότος. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, όλα αυτά που βιώνουμε με τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τους τυφώνες και τα υπόλοιπα ακραία φαινόμενα, είναι μόνο η αρχή. Το μέλλον της ανθρωπότητας προβλέπεται ιδιαίτερα δύσκολο και πιο συγκεκριμένα μετά το 2050.
Μία βδομάδα πριν όλα ήταν καλύτερα από σήμερα. Η χλωρίδα και η πανίδα της Βόρειας Εύβοιας, της Βόρειας Αττικής, της Μεσσηνίας, της Ηλείας, της Λακωνίας και της Αρκαδίας, προσπαθούσαν να συνέλθουν από τις προηγούμενες πυρκαγιές των περασμένων χρόνων. Άλλοι τα είχαν καταφέρει και άλλοι πάλι όχι αλλά κανείς δεν σταμάτησε την προσπάθεια.
Μία βδομάδα μετά η οικολογική καταστροφή που έχουν υποστεί οι συγκεκριμένες περιοχές είναι τέτοια που δεν πρόκειται να το καταλάβουμε παρά μόνο όταν χειμωνιάσει, όταν τέλοσπάντων πέσουν οι πρώτες καταιγίδες. Οι ελπίδες όλων έγιναν στάχτη μέσα στις φλόγες που κατάπιαν τις περιουσίες τους. Είναι απίστευτο να βλέπεις τη φωτιά να έρχεται, να έχεις ειδοποιηθεί να εγκαταλείψεις το σπίτι σου, να ξέρεις στην ουσία οτι δεν θα το σώσει κανείς και να γνωρίζεις από πριν οτι δεν πρόκειται να σε βοηθήσει το κράτος που ζεις. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, κανείς δεν πρόκειται να ξαναβρεί όλα αυτά που έχασε, ούτε στο ελάχιστο. Και μακάρι να λέω ψέματα…
Μία βδομάδα πριν υπήρχε η Εύβοια…
Μιχάλης Βελτσίστας
