“Κάνεις story από διακοπές, σε βρίζουν.

Δεν ανεβάζεις τίποτα, σε λένε αναίσθητο.

Κάνεις story για σημεία συγκέντρωσης βοήθειας, σου λένε να πας εκεί να βοηθήσεις.

Πας εκεί, σου λένε ότι το κάνεις για τα μάτια του κόσμου.

Γενικά, αν θέλεις να είσαι σκατόψυχος, θα βρεις τον τρόπο.” (via @xrysa_katsarini Twitter)


Αυτές οι φράσεις, πραγματικά, πιστεύω αποτυπώνουν τη μεγαλύτερη αλήθεια, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Η ευκολία να κάνουμε κριτική, να γινόμαστε παντογνώστες, πανεπιστήμονες, ειδήμονες, ειδικοί επί παντός επιστητού, οι αλάθητοι.

Η ευκολία να καθόμαστε μπροστά στο πληκτρολόγιο και να γράφουμε ατελείωτα κείμενα.

Η ευκολία να μη μας νοιάζει πώς θα νιώσει ο άλλος.

Ο Αριστοτέλης είπε πως «υπάρχει μονάχα ένας τρόπος για να αποφύγεις την κριτική, να μη λες τίποτα, να μην κάνεις τίποτα, να μην είσαι τίποτα».

Μπαίνουμε κι εμείς έτσι, πολύ συχνά, στη διαδικασία να σκεφτούμε «Τι θα πει ο κόσμος». Κι όσο κι αν λέμε ότι δε μας ενδιαφέρει, λίγοι είναι αυτοί που το έχουν καταφέρει πραγματικά.

Από μικροί μας ενδιέφερε η άποψη των άλλων, γιατί έτσι μάθαμε από τους γονείς και τους γύρω μας: τι θα πούμε, τι θα κάνουμε, τι θα φορέσουμε, με ποιους θα κάνουμε παρέα, ακόμα και τι σπουδές θα ακολουθήσουμε ή τι δουλειά θα κάνουμε.

Μάθαμε να απολογούμαστε για τις επιλογές μας, για ποιο λόγο κάνουμε ό,τι κάνουμε.

Και ποιοι είναι αυτοί τελοσπάντων που καταφέρνουν να “τα κάνουν όλα τέλεια”;

“Η σκέψη είναι δύσκολη, γι ‘αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν” είχε πει ο Καρλ Γιουνγκ.
Αυτή η φράση τα συνοψίζει όλα.

Η κριτική είναι εύκολη και δεν απαιτεί πολλή σκέψη ή συλλογισμό. Είναι ο  εύκολος τρόπος, το αυτονόητο, η εύκολη αντίδραση, αυτή που δεν προϋποθέτει χρόνο και ενέργεια για να κατανοήσουμε όλα όσα βλέπουμε.

Η κατανόηση είναι πιο δύσκολη, αφού απαιτεί βαθιά σκέψη, υπομονή, συμπόνια, νηφαλιότητα και ανοιχτό μυαλό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, κρίνουμε τους άλλους για να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, επειδή δεν έχουμε αυτοπεποίθηση, αυτο-αποδοχή, αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αλλά είναι πολύ μικρή η ζωή για να τη στηρίζουμε σε αυτούς τους ανθρώπους.

Γιατί να νοιαζόμαστε για το τι πιστεύουν για μας άτομα που, στο κάτω κάτω, τις περισσότερες φορές, δε συμπαθούμε καν;

Γιατί να απολογούμαστε σε ανθρώπους που πάντα θα βρουν κάτι να πουν;

Την επόμενη φορά που θέλουμε να κρίνουμε κάτι ας το σκεφτούμε πρώτα. Να κατανοήσουμε τι σκέφτεται ο άλλος, τι κουβαλά μέσα του, ποιος ο σκοπός και η αιτία του.

Την επόμενη φορά που θα μας κρίνουν ας το αφήσουμε να περάσει, να φύγει. “Η κακία είναι μια ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα.” (Αριστοτέλης)

Βάσω Ζ. Νικολογιάννη