Η τεχνολογία είναι ένα δώρο των ανθρώπων στην ανθρωπότητα ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι σύμμαχος ακόμα και της ίδιας της φύσης. Όταν δηλαδή η χρήση της είναι τέτοια που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζούμε, αλλά βοηθάει στον καθαρισμό των νερών του πλανήτη, στην επεξεργασία των απορριμμάτων των ανθρώπων, στην άμεση επικοινωνία όλων με όλους και χίλια δυο πράγματα.

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα πουν οτι για να… φτιάξεις τεχνολογία χρειάζεται να “βρωμίσεις” τον κόσμο. Τα εργοστάσια δουλεύουν με μηχανήματα τα οποία δημιουργήθηκαν λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας. Κάποτε χειροκίνητες μηχανές και σήμερα έχουμε τα ρομπότ! Όμως τα απόβλητα που παράγονται από αυτά τα εργοστάσια παραμένουν ένα μεγάλο ζήτημα για το περιβάλλον. Το πρόβλημα μίκρυνε, δεν λύθηκε…

Όχι, δεν θα ασχοληθούμε με τον πλανήτη, ούτε και θα γράψουμε κάποιο -οικολογικού περιεχομένου- κείμενο. Το θέμα μας είναι το σύστημα πλοήγησης ή αλλιώς το gps. Το έχουμε στα τηλέφωνά μας, το βάζουμε στα αυτοκίνητά μας, είναι απαραίτητο για ταξίδια αλλά και για να περιπλανηθείς σε μια μεγάλη πόλη που δεν την ξέρεις καθόλου.

Εγώ το έχω χρησιμοποιήσει δύο φορές στη ζωή μου. Το χρειάστηκα, το δούλεψα και εκείνο με βοήθησε, τόσο απλό! Η τεχνολογία στην υπηρεσία της ανθρωπότητας… Η μία ήταν στην Αθήνα, όταν πήρα ταξί από το κέντρο για να πάω μέχρι το ΟΑΚΑ, πίσω από το οποίο ήταν κάτι στενά και μέσα στα στενά ήταν η δουλειά στην οποία πήγαινα για να δώσω συνέντευξη.

Αν δεν είχα χρησιμοποιήσει το gps στο κινητό μου τηλέφωνο δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω ποτέ. Η δεύτερη φορά στην οποία το χρησιμοποίησα ήταν φέτος το καλοκαίρι. Ή τουλάχιστον το έβαλε η γυναίκα στο κινητό της κι εγώ το έπαιζα συνοδηγός στο Ράλι Ακρόπολης! “Σε ένα χιλιόμετρο στροφή δεξιά, άλλα πέντε χιλιόμετρα ευθεία…” και τέτοια χαζά.

Αλλά σημασία έχει οτι φτάσαμε από το Αιτωλικό στην Πάργα… αναίμακτα! Το σύστημα πλοήγησης (για να το γράψουμε και στη γλώσσα μας) μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, μας συνόδεψε μέχρι την πόρτα του ξενοδοχείου. Εξαιρετική βοήθεια στις -λίγες- φορές που το χρειαστήκαμε, το βασικό πράγμα που γλιτώνεις είναι το άγχος για το αν θα χάσεις καμιά στροφή και βγεις από το δρόμο σου. Άξιο…

Οπότε κάθομαι στο σπίτι στην Αθήνα και κwλοβαράω με το κινητό. Και εκεί που σκυλοβαριέμαι, μπαίνω στο gps του τηλεφώνου και βάζω διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι το πατρικό μου στο Αιτωλικό. Ζουμάρω πάνω από το νησί και χαζεύω για λίγο το μέγεθός του, το σχέδιό του, τα γεφύρια, τη λιμνοθάλασσα.

Σκέφτομαι, λοιπόν, οτι είμαι ένας ξένος και δεν έχω ιδέα για το τι συμβαίνει σε αυτό το πολύ μικρό νησάκι που βλέπω στον νομό της Αιτωλοακαρνανίας. Αυτό που κοιτάζω είναι μια μικρή πόλη που λίγο πολύ τα έχει όλα (φαγητό, ποτό, ύπνο) και γύρω γύρω έχει παντού θάλασσα, νερό! Είτε είμαι με τροχόσπιτο, είτε με σκηνή, είτε θα μείνω σε ξενοδοχείο, αυτό που βλέπω σαν περιοχή στο κινητό μου, στο τάμπλετ κ.ο.κ. με καλύπτει απόλυτα για τις διακοπές μου.

Ηρεμία, μπάνιο και ξάπλα, άντε κανένα φρέσκο ψαράκι και βόλτες στην περιμετρική του νησιού. Αυτό είναι που σκέφτομαι όταν βλέπω το Αιτωλικό σε κάποια αεροφωτογραφία στο διαδίκτυο. Χωρίς να γνωρίζω τι πραγματικά μπορεί να μου προσφέρει ο τόπος, σήμερα, αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο…

Και μπαίνω στη θέση του ξένου που έκανε οτι και εγώ και αποφάσισε οτι φέτος το καλοκαίρι θα πάει/έρθει στο Αιτωλικό για διακοπές. Έρχεται με το σκεπτικό οτι θα κάνει μπάνιο στη θάλασσα όλη μέρα, σε έναν τόπο που φαντάζει απόλυτα φιλόξενος, θα φάει σχετικά φθηνό και φρέσκο ψάρι και θα κοιμηθεί είτε στο προαύλιο από κάποιο ξωκλήσι είτε στο μοναδικό ξενοδοχείο της περιοχής.

Όταν έρχεται πια αυτή η… ψυχή όμως; Τι είναι αυτό που βιώνει; Όταν συνειδητοποιείς ότι το μέρος που διάλεξες για τις διακοπές σου, για την σπάνια-ρουφιάνα ξεκούραση της χρονιάς, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που νόμιζες; Τότε τι στο διάολο κάνεις; Όταν δεν έχεις άλλη επιλογή γιατί ήδη έχεις ξοδέψει κάποια χρήματα στο δρόμο(καύσιμα για το αμάξι ή εισιτήρια για το ΚΤΕΛ) και πρέπει να περάσεις όλες σου τις μέρες στο πουθενά;

Πας για μπάνιο και βλέπεις το “γρασίδι” στην επιφάνεια της θάλασσας… Κάνεις βόλτα στην περιμετρική το βράδυ και προσπαθείς να… επιβιώσεις από τα σύννεφα των κουνουπιών… Το ίδιο βιώνεις αν πας να καθίσεις σε κάποιο από τα μαγαζιά της παραλίας και όχι μόνο εκεί… Φαγητό μπορείς να βρεις μέχρι τις 12 το βράδυ εκτός κι αν πετύχεις παράξενη μέρα και έχει ξεχαστεί καμιά παρέα σε κανένα φαγάδικο και έτσι προλάβεις να φας ή είναι “περίοδος καντίνας“…

Και αυτό που σου μένει είναι η μεγάλη απογοήτευση επειδή πολύ απλά, όταν είδες το Αιτωλικό στο χάρτη, είχες μεγάλες προσδοκίες από αυτό το ταξίδι. Καλό το gps αλλά καλύτερη η πραγματικότητα…

Υ.Γ.1. Η απουσία φαγάδικου από την παραλία του Αιτωλικού νομίζω οτι είναι το κερασάκι σε μια απόλυτα άνοστη τούρτα…

Υ.Γ.2. Κάτι άσχετο με το κείμενο αλλά αν δεν το γράψω θα σκάσω. Όταν είσαι τόσο νέος σε όλα σου(ηλικία, επάγγελμα, οικογένεια) και συμπεριφέρεσαι σαν το τελευταίο κwλόπαιδο του δρόμου τότε μόνο κακή μπορεί να είναι η κατάληξή σου…

Μιχάλης Βελτσίστας