Νησί της Ρόδου, 623 π.Χ.

Ηττημένοι… Κυνηγημένοι… Ατιμασμένοι… Αυτές είναι οι μοναδικές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την ψυχολογία των Σπαρτιατών στρατιωτών. Όχι, φόβο δεν ένιωθαν ποτέ, ούτε καν την ώρα του θανάτου αλλά όταν ένας τέτοιος πολεμιστής χάνει τη μάχη, τότε είναι προτιμότερο για κείνον να πεθάνει. Αλλά αλήθεια, ποιος μπορεί να πάρει εύκολα τη ζωή ενός Σπαρτιάτη και ειδικότερα στον πόλεμο;

Ο στρατός του βασιλιά Σαράβη της πόλης-κράτους της Ρόδου, συνέχισε την καταδίωξη των εχθρών, Τα πιο γρήγορα άλογα του νησιού μαζί με εκατό τοξότες ακολουθούσαν τους Σπαρτιάτες, οτι τέλος πάντων είχε απομείνει από το στρατό τους. Στόχος τους ήταν η εξόντωση όλων, μέχρι και του τελευταίου άντρα των εισβολέων.

“Στο δάσος!! Γρήγορα!!“, διέταξε με βροντερή φωνή ο Αντίγονος, ο αρχηγός της μικρής ομάδας των Σπαρτιατών. Αμέσως όλοι τους, λες και ήταν ένα, κινήθηκαν αστραπιαία και χάθηκαν στην πυκνή βλάστηση. Ο Αντίγονος γνώριζε καλά από δύσκολες καταστάσεις και ήξερε οτι στο δάσος θα ήταν δύσκολο να κινηθούν γρήγορα τα άλογα του εχθρού. Αυτός και οι άντρες του είχαν μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης από αυτήν την περιπέτεια αλλά τουλάχιστον θα πουλούσαν πολύ ακριβά το τομάρι τους πριν να πέσουν στη μάχη.

Τα δέντρα ήταν ψηλά, πολύ ψηλά, τόσο που νόμιζες οτι άγγιζαν τον γαλάζιο ουρανό. Οι Σπαρτιάτες χώθηκαν στα βάθη του δάσους και όλοι τους εκτός από δύο, κάθισαν στο χώμα για να πάρουν μια ανάσα. Έτρεχαν για δύο μερόνυχτα, τελευταία φορά που έφαγαν κάτι ήταν πριν από τέσσερις μέρες και γενικότερα ήταν άπαντες κατάκοποι. Όσο σκληροί κι αν ήταν δεν παύει να είναι άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι…

Οι δύο που έμειναν να φυλάξουν σκοπιά ήταν ο Αντίγονος, ο αρχηγός της ομάδας και ο Κρίτωνας που αποτελούσε τον δεύτερο στην ιεραρχία. Βρήκαν ένα σημείο που καλύπτονταν από τα μάτια του εχθρού αλλά παράλληλα πρόσφερε στους ίδιους καλή ορατότητα για αρκετά μεγάλη απόσταση, Ο Αντίγονος φαινόταν προβληματισμένος, κοίταζε συνεχώς το ξίφος του και δεν έβγαζε άχνα.

“Τι σου συμβαίνει;“, τον ρώτησε ο Κρίτωνας. Εκείνος σηκώθηκε όρθιος και γύρισε να κοιτάξει προς το μέρος που είχαν καθίσει οι στρατιώτες του. “Δεν ξέρω… Δεν ξέρω αν οι άντρες είναι έτοιμοι να πεθάνουν. Κρίτων! Μείναμε δεκαεπτά και ναι, είμαι βέβαιος οτι δεκαεπτά Σπαρτιάτες είναι μία άκρως υπολογίσιμη δύναμη. Όμως δεκαεπτά ατιμασμένοι Σπαρτιάτες… Γι’ αυτό δεν μπορώ να ξέρω…“, απάντησε στον υπαρχηγό του ο Αντίγονος.

“Τότε θα το μάθουμε σύντομα! Γιατί δεν πρόκειται να φύγουμε από αυτό το νησί αν πρώτα δεν καταφέρουμε να σκοτώσουμε τους εχθρούς μας“, είπε ο Κρίτωνας στον αρχηγό της ομάδας. Ύστερα έκλεισε τα μάτια και αφουγκράστηκε τον άνεμο που φυσούσε με δύναμη. “Άκουσες τίποτα στον αέρα;“, τον ρώτησε ο Αντίγονος. Εκείνος τον κοίταξε ενθουσιασμένος και του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει.

Έφτασαν σε ένα ύψωμα, κοντά σε ένα ποτάμι. Ο Κρίτωνας κρύφτηκε πίσω από τον κορμό ενός δέντρου και το ίδιο έκανε και ο Αντίγονος. Λίγη ώρα μετά μια ομάδα από έφιππους ιχνηλάτες του εχθρού έκανε την εμφάνισή της. Πήγαν στο ποτάμι για να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν τα άλογά τους. Ήταν έξι στον αριθμό, εύκολη λεία για δύο έμπειρους Σπαρτιάτες στρατιώτες. Ο Αντίγονος κατέβηκε το ύψωμα από τα αριστερά και ο Κρίτωνας από την άλλη μεριά.

Ρίχτηκαν στους εχθρούς σαν πεινασμένα λιοντάρια και τους έσφαξαν όλους εκτός από έναν. Ο κακόμοιρος Ροδίτης είχε ασπρίσει από τον φόβο του. Δεν είναι και λίγο να είσαι στο έλεος των πιο σκληρών πολεμιστών που γνώρισε ο τόπος. “Αυτός θα τους καθυστερήσει για κάμποσο. Τουλάχιστον μέχρι να προετοιμαστούμε για την τελική μάχη“, είπε ο Αντίγονος και έκοψε το λαιμό του άτυχου άντρα. Ύστερα τον κρέμασε από ένα δέντρο και του έσκισε την κοιλιά ώστε να πεταχτούν έξω τα σωθικά του.

Η φήμη πάντα προηγούνταν για τους Σπαρτιάτες. Οι αντίπαλοί τους ήταν συνήθως φοβισμένοι πριν καν τους συναντήσουν στο πεδίο της μάχης. Ο τρόπος ζωής τους ήταν τέτοιος που εκτός από σκληροί στο σώμα, γινόντουσαν πέτρινοι και στην ψυχή τους. Έτσι δεν ήταν λίγες οι φρικαλεότητες τις οποίες έκαναν οι Σπαρτιάτες για να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο την τρομακτική τους φήμη.

Ο βασιλιάς Σαράβης και ο στρατός του έφτασαν λίγη ώρα αργότερα στο ποτάμι. Οι Ροδίτες στρατιώτες μόλις είδαν το μακάβριο θέαμα άρχισαν να φωνάζουν τρομοκρατημένοι. Η εικόνα του συντρόφου τους, κρεμασμένου στο δέντρο με κομμένο το λαιμό και τα σωθικά του χυμένα στο έδαφος, ήταν αρκετή για να υποχρεώσει καμιά εικοσαριά από δαύτους να λιποτακτήσουν τρέχοντας μακριά.

“Αφήστε τους προδότες!! Οι θεοί θα τους κρίνουν με την δίκαιη κρίση τους όταν έρθει η ώρα!“, φώναξε στους στρατιώτες του ο Σαράβης. Ύστερα διέταξε να συγκεντρωθούν τα πτώματα των συντρόφων τους και να τους θάψουν με τιμές όπως αξίζει σε πολεμιστές που προστατεύουν την πατρίδα τους. “Οι Σπαρτιάτες θα το πληρώσουν πολύ ακριβά! Ήρθαν μόνο και μόνο για να σκορπίσουν τον τρόμο και την καταστροφή. Γρήγορα θα προσευχηθούν στους θεούς για να τους γλιτώσουν από την οργή μου!“, είπε με μίσος και άρχισε να προετοιμάζεται για την ταφή.

Η μάχη της Ρόδου, 623 π.Χ.

Τρεις μέρες νωρίτερα ένα καράβι με το σύμβολο της Σπάρτης στο πανί του έφτασε στο νησί. Περίπου διακόσιοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν από αυτό και παρατάχθηκαν στην ακρογιαλιά. Ένας πολεμιστής με ένα μεγάλο, κόκκινο λοφίο στην περικεφαλαία του, στάθηκε μπροστά τους και άρχισε να τους μιλάει. Ύστερα όλοι άρχισαν να περπατάνε προς την πόλη της Ρόδου τραγουδώντας ύμνους για τον θεό του πολέμου τον Άρη.

Ένας καβαλάρης, απεσταλμένος του βασιλιά Σαράβη, πλησίασε τους Σπαρτιάτες και τους ρώτησε ποιος ήταν ο σκοπός τους. Ίσα ίσα που πρόλαβε να γλιτώσει από τα ακόντια που εκτοξεύτηκαν εναντίον του. Η απάντηση των εισβολέων ήταν ξεκάθαρη: Η Σπάρτη ήρθε στη Ρόδο για πόλεμο…

Λίγο έξω από την πόλη έγινε η μεγάλη μάχη. Οι Ροδίτες είχαν ζητήσει από τους συμμάχους τους από τα γύρω νησιά να τους βοηθήσουν αλλά κανένας δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Σαράβη. Ο λόγος ήταν προφανής: Κανείς δεν τολμούσε να τα βάλει με τη Σπάρτη. ακόμα κι αν μιλάμε για έναν μικρό στρατό όπως εκείνος που είχε ταξιδέψει στο νησί. Έτσι οι Ροδίτες θα πολεμούσαν μονάχοι τους για να σώσουν την πατρίδα τους.

Ίσως αυτό το γεγονός να όπλισε με περίσσιο θάρρος τους ντόπιους πολεμιστές. Το οτι δηλαδή θα έδιναν μόνοι τους αυτή τη μάχη. Και έτσι ολόκληρος ο στρατός της Ρόδου συγκεντρώθηκε για να διώξει τους εισβολείς. Χίλιοι πεντακόσιοι καβαλάρηδες, τοξότες και οπλίτες, όλοι τους ορκισμένοι να πεθάνουν για την ελευθερία της Ρόδου. Όμως απέναντί τους θα έβρισκαν την πιο φονική πολεμική μηχανή που είδε ποτέ η ανθρωπότητα.

Μόνο που οι εισβολείς είχαν κάνει ένα θανάσιμο λάθος. Δεν είχαν υπολογίσει στο αίσθημα αυτοσυντήρησης με το οποίο πολέμησαν οι Ροδίτες αλλά ούτε και στην ικανότητά τους στη μάχη. Ήταν η πρώτη φορά που πατούσε Σπαρτιάτης στο πανέμορφο αυτό νησί του Αιγαίου.

Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην κοιλάδα του Ανατολίτη. Το όνομά της το είχε πάρει από έναν διάσημο Ροδίτη ταξιδευτή, ο οποίος είχε γυρίσει όλον τον κόσμο και στα γεράματά του επέστρεψε στη Ρόδο για να πεθάνει. Ο πατέρας του βασιλιά Σαράβη, ο Γαίοπας, ήταν εκείνος που έδωσε το όνομα του Ανατολίτη στη λουλουδάτη και πανέμορφη κοιλάδα. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τιμήσει τη μνήμη ενός ανθρώπου που έκανε τη Ρόδο ξακουστή σε όλη τη Γη.

Ο Σαράβης στάθηκε καβάλα στο μαύρο του άλογο, μπροστά από το ιππικό των Ροδιτών. Στα δεξιά του ήταν οι οπλίτες και στα αριστερά οι γοργοπόδαροι τοξότες. Από την άλλη μεριά, διακόσιοι Σπαρτιάτες είχαν παραταχθεί σε είκοσι σειρές των δέκα αντρών, ο ένας δίπλα στον άλλο και με το δόρυ στο ένα χέρι και την ασπίδα στο άλλο. Ούρλιαζαν και έβγαζαν πολεμικές κραυγές για να διαλύσουν το ηθικό των ντόπιων, τους προκαλούσαν να τους επιτεθούν. Και έτσι έγινε…

Το ιππικό με τον βασιλιά κινήθηκε στα πλάγια των Σπαρτιατών ενώ οι οπλίτες όρμησαν στον εχθρό κατά μέτωπο. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν μπορούσε να βλάψει τους καλύτερους πολεμιστές του κόσμου. Όμως το κλειδί της μάχης ήταν οι τοξότες. Οι Ροδίτες ήταν διάσημοι για τους τοξοβόλους τους και απέναντι στους Σπαρτιάτες δικαιολόγησαν τη φήμη τους. Σημάδευαν στα πόδια τους εχθρούς για να τους αναγκάσουν να χαμηλώσουν τις ασπίδες τους και μόλις έβρισκαν ευκαιρία τους έριχναν στο λαιμό και το κεφάλι.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαλάσει η ισορροπία στις γραμμές των Σπαρτιατών και να αρχίσουν να οπισθοχωρούν. Ο βασιλιάς Σαράβης κατάλαβε οτι ο στρατός του είχε το πλεονέκτημα και μαζί με το ιππικό έπεσαν σαν χείμαρρος πάνω στους εχθρούς τους. Ήταν η πρώτη φορά που οι Σπαρτιάτες έχαναν σε κάποια μάχη και αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση τους υποχρέωσε να κάνουν κάτι απαγορευτικό για τη φήμη τους. Όσοι επέζησαν, τράπηκαν σε φυγή…

ΤΕΛΟΣ Α’ ΜΕΡΟΥΣ

(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Όλα τα ονόματα και οι τοποθεσίες που αναφέρονται είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)

ΖΕΥΣ