Πρώτη βδομάδα του φθινόπωρου… Ανοίγουν τα σχολεία, αποχωρούν από το Αιτωλικό και οι τελευταίοι ντόπιοι που κατοικούν σε άλλες περιοχές της χώρας και γενικότερα υπάρχει μία αίσθηση μελαγχολίας. Ίσως το οτι δεν βλέπεις πια τα πιτσιρίκια έξω από τα σπίτια τους ή παρατηρώντας τα πρόσωπα που κάθονται στις καφετέριες. Είναι ξανά τα ίδια και τα ίδια, όπως ακριβώς ήταν και πριν από δύο μήνες, πριν να έχουμε τις πρώτες αφίξεις από “έξω“.
Οι μάσκες είναι ακόμα μαζί μας, τόσο για τους “μπολιασμένους” όσο και για τους υπόλοιπους. Το είχαμε γράψει, το είχατε διαβάσει, τελικά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιμέναμε όλοι μας. Η ζωή μας άλλαξε, ο τρόπος που κοιτάζουμε τον απέναντί μας γέμισε με ακόμα περισσότερη καχυποψία, οι ανάγκες πια είναι διαφορετικές.
Οι απειλές από τους κυβερνώντες συνεχίζονται όπως και στην αρχή της πανδημίας. Τότε ήταν το: “Αν δεν κάτσετε μέσα, αν δεν βάλετε μάσκες, αν κυκλοφοράτε αδικαιολόγητα εκτός σπιτιού, αν δεν κρατάτε αποστάσεις κλπ, θα πέσει πρόστιμο“. Τώρα έχουμε το: “Αν δεν κάνεις το εμβόλιο θα μείνεις χωρίς δουλειά ή δεν θα μπορείς να βρεις δουλειά, αν δεν κάνεις το εμβόλιο δεν πας σε νησί, δεν μπαίνεις σε καφετέρια το χειμώνα κλπ και φυσικά θα πέσει πρόστιμο αν κάνεις κάτι από αυτά που σου απαγορεύουμε“. Απειλές και τότε, απειλές και τώρα…
Στη συναναστροφή με τον υπόλοιπο κόσμο, σε μια συζήτηση στα όρθια ρε αδερφέ, δεν λείπει πια η ερώτηση: “Το έκανες;“, εννοώντας το εμβόλιο κατά του covid-19 φυσικά. Από την απάντησή σου θα εξαρτηθεί πάνω-κάτω και η πορεία της κουβέντας. Αν πεις “Ναι, το έκανα” τότε φαίνεσαι λιγάκι πιο κανονικός στα μάτια του συνομιλητή σου γιατί έτσι πάει το ρεύμα αυτήν την εποχή.
Αν όμως πεις “Όχι, δεν το έκανα” τότε οφείλεις να απαντήσεις και στην επόμενη ερώτηση. “Είσαι αρνητής;“… Και αυτό δείχνει το πόσο μέσα στη ζωή μας μπήκε πια όλο αυτό το πράγμα. Δεν έχεις δικαίωμα να επιλέξεις απλά να μην κάνεις το εμβόλιο και να συνεχίσεις να φοράς τη μάσκα σου και να κρατάς τις απαραίτητες αποστάσεις. Δηλαδή οτι συνεχίζουν και κάνουν οι εμβολιασμένοι. Όχι φίλε μου, πρέπει να λογοδοτήσεις στον διπλανό σου…
Για όσους δεν το καταλαβαίνουν αυτό αρκεί το παρακάτω παράδειγμα. Σκεφτείτε να ρωτάτε κάθε έναν που εμβολιάστηκε: “Για ποιο λόγο έκανες το εμβόλιο;” και οι απαντήσεις “για μένα“, “για την μάνα μου που είναι άρρωστη“, “για το καλό της κοινωνίας“, “για να προστατέψω αυτούς που πραγματικά κινδυνεύουν“, να αντιμετωπίζονται από τον ερωτώντα με καχυποψία και μια τάση ειρωνείας. Νιώστε το αυτό στο πετσί σας και θα με καταλάβετε θέλω να πιστεύω.
Τα λάθη όλων εκείνων που δεν φαίνονται πουθενά στην κοινωνία, τα φορτώνομαι εγώ και συ. Δική μας είναι η ευθύνη να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα και να συνυπάρξουμε. Αν εσύ τάσσεσαι με τον χψ Μητσοτάκη ή Τσίπρα ή Κουτσιούμπα και δεν ξέρω και γω τι άλλο, αν μετά από όλα αυτά συνεχίζεις και… φοράς ταμπέλες πάνω από το κεφάλι σου, τότε τι να σου κάνει και η ρουφιάνα η κοινωνία; Να συμφωνήσει με τα δικά σου τα χαμπέρια ή με του γείτονα;
Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι κοινό για όλους μας. Μπακαλίστικα αν το δούμε, ένας αποφασίζει και δέκα τρώγονται μεταξύ τους για εκείνο που αποφάσισε ο… ενδέκατος. Αυτό το πράγμα συμβαίνει στη χώρα μας τόσα πολλά χρόνια που έγινε ένα με μας, με την ψυχή μας, έγινε η κουλτούρα μας. Τι κουλτούρα δηλαδή; “Κοπροκουλτούρα”…
Να κλάνει ο πρωθυπουργός και για κάποιο λόγο να ζέχνει το σπίτι σου…
Μιχάλης Βελτσίστας
