Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω για το Αιτωλικό, θεωρούσα ότι τα προβλήματα δεν είναι και πολλά και ότι δεν αξίζει να γράφουμε τα στραβά του τόπου αλλά τα ωραία του.
Και, όντως, είναι πολλά τα ωραία του.
Γράφοντας, όμως, κάθε εβδομάδα για τον τόπο μας και παρακολουθώντας και την τοπική ειδησεογραφία, -και με τη μικρή μου εμπειρία και μη πλήρη ενημέρωση για να είμαι απόλυτα ειλικρινής-διαπιστώνω ότι το βασικό μας πρόβλημα, και βασική υπεύθυνη για τα προβλήματα του Αιτωλικού, είναι η νοοτροπία μας.
Οι Αιτωλικιώτες πρέπει να καταλάβουμε ότι κι εμείς οι ίδιοι κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Ναι, θα διαφωνήσετε αρκετοί -ίσως οι περισσότεροι- και θα δυσθυμήσετε με τα γραφόμενά μου, όμως για σκεφτείτε το λίγο.
Τόσα χρόνια γκρινιάζουμε και διαμαρτυρόμαστε για τα ίδια και τα ίδια κι, όμως, η ώρα της πράξης δεν έρχεται ποτέ. Μόνο λόγια και γκρίνιες.
Δε θέλω να γίνομαι ισοπεδωτική. Πραγματικά, τα φωτεινά παραδείγματα δεν είναι λίγα. Ευτυχώς.
Αλλά το Αιτωλικό χρειάζεται περισσότερα άτομα που θα κάνουμε πράξη όσα λέμε, όσα γράφουμε.
Είμαστε χωρίς πόσιμο νερό εδώ και χρόνια και διαμαρτυρόμαστε μόνο όταν κοπεί, μόνο όταν βγάλει η βρύση μας λάσπη, μόνο όταν έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΥΑΜ.
Τα γεφύρια μας κινδυνεύουν να πέσουν και διαμαρτυρόμαστε μόνο όταν δυσκολεύει η διέλευσή μας.
Δημιουργήθηκε ένα υπέροχο σημείο στο λιμανάκι και πετάμε σκουπίδια, στηριζόμαστε στον ξύλινο φράχτη, ενοχλούμε τα πτηνά. Και δε θα μιλήσω καν για τους βανδαλισμούς.
Ζητάμε έργα, τα οποία όταν φτιάχνονται δεν συντηρούνται επαρκώς από τη μια αλλά ούτε τα σεβόμαστε από την άλλη.
Έχουμε παιδικό σταθμό και (πιθανώς) τα περισσότερα αιτωλικιωτάκια έρχονται με το σχολικό από το Μεσολόγγι, από τον ιδιωτικό σταθμό.
Έχουμε γήπεδο, δημοτικό στάδιο, το οποίο θα μπορούσε να φιλοξενήσει όλα τα παιδιά (αλλά και τους ενήλικες) που θέλουν να γυμναστούν.
Έχουμε τρία δημοτικά σχολεία και αντί να συνεργαζόμαστε σαν γονείς, δάσκαλοι, παιδιά, κοιτάζουμε ποιο σχολείο θα πάρει τα περισσότερα παιδιά και ζητάμε τον τίτλο του “καλύτερου σχολείου”.
Και γκρινιάζουμε για τα σκουπίδια, γκρινιάζουμε για τους Ρομά, γκρινιάζουμε για το γείτονα που έβαλε μουσική, για τον απέναντι που κάνουν φασαρία τα παιδιά του, για τον παραδίπλα που έφερε τα νερά του προς το αυλάκι μας.
Και κρατάμε μούτρα σε αυτόν που δεν ψωνίζει στο μαγαζί μας.
Και κάνουμε καταγγελίες στον “ανταγωνιστή” μας για να του δημιουργήσουμε πρόβλημα.
Και ψάχνουμε να “βολευτούμε” στο δήμο από το γνωστό μας που τον ψηφίσαμε, αλλά όταν το κάνει κάποιος άλλος, τον ξεφτιλίζουμε στα social media.
Έχουμε καταντήσει να κάνουμε ΜΟΝΟ πράγματα που έχουν να μας δώσουν κάτι.
Το ξέρατε ότι, σύμφωνα με το National Geographic, το Αιτωλικό είναι από τα πιο πυκνοκατοικημένα «νησιά» του κόσμου;
Μια σταλιά τόπος κι όλοι μας “στριμωγμένοι” να μην ξέρουμε πώς να τον κάνουμε καλύτερο.
Νοοτροπίες κακές και τοπικές αρχές ίσως χειρότερες.
Θα ξαναπώ. Μην τους παίρνει όλους η μπάλα. Στο κάτω κάτω το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι εμείς τους δώσαμε τη θέση που έχουν.
Με μια “μικρή” δόση υπερβολής σχολιάζω σήμερα τα προβλήματα του αγαπημένου μου τόπου.
Αυτό που θέλω να μείνει δεν είναι”η Βάσω μας κατηγορεί”, αλλά “παιδιά, να σηκώσουμε τα μανίκια, να βρούμε τη χαμένη μας όρεξη για δουλειά και να γίνουμε μια ομάδα που θα αγωνιστεί για αυτόν τον τόπο, που θα τον αναδείξει για να θέλουν τα παιδιά μας να μείνουν εδώ…”
Όποιος μένει εδώ πρέπει να νιώθει τυχερός.
Να μη νιώθει ότι .. ξέμεινε…
Είμαστε, όντως, τυχεροί που μένουμε εδώ… Αλλά θεωρούμε δεδομένο ότι αυτός ο τόπος θα είναι για πάντα εδώ για μας…
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
