Πόσες και πόσες απόψεις έχουμε ακούσει για το θέμα των γεφυριών; Πολλές… Άλλες έτυχαν θερμής υποδοχής και άλλες χλευάστηκαν πριν καν ακουστούν, έτσι συμβαίνει όταν συζητάς για ένα πρόβλημα που αφορά έναν ολόκληρο τόπο. Το μόνο σίγουρο είναι οτι έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση, χωρίς δηλαδή καμία απολύτως διορθωτική παρέμβαση, τα γεφύρια θα πέσουν!
Το αν θα πάρουν μαζί τους και ανθρώπινες ψυχές αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Το οτι δεν πρέπει να συμβεί ούτε το ένα αλλά ούτε το άλλο, αυτό πρέπει να το πάρουμε σαν δεδομένο. Το 2021 είναι ξεφτίλα να μιλάμε ακόμα για τα ίδια προβλήματα που ακούω από τότε που ήμουν παιδάκι. Τριάντα δύο χρόνια τώρα -και όχι μόνο- το πρόβλημα των γεφυριών παραμένει άλυτο…
Και να πεις οτι έχουμε να κάνουμε με καμία απίθανη μαθηματική εξίσωση που άφησε για τους επόμενους επιστήμονες κάποιος αντίστοιχος του παρελθόντος, τότε να πω “ναι ρε φίλε, αυτό είναι κάτι που λύνεται μία φορά στα χίλια χρόνια” και μετά να σιωπήσω. Αλλά ρε παιδιά μιλάμε για ένα θέμα μηχανικής φύσεως, κάτι με το οποίο έχουν ασχοληθεί και έχουν μεγαλουργήσει οι άνθρωποι από τα χρόνια της αρχαίας Κίνας, της αρχαίας Αιγύπτου και φυσικά της αρχαίας Ελλάδας. Το ξαναγράφω με κεφαλαία για να το καταλάβουν άπαντες… “ΑΡΧΑΙΑΣ“…
Επομένως ο λόγος για τον οποίο δεν έχει γίνει απολύτως καμία διορθωτική παρέμβαση στα γεφύρια, δεν είναι σίγουρα οι γνώσεις και τα άλλα εφόδια. Αυτά υπάρχουν και θα υπάρχουν και θα γίνονται ακόμα καλύτερα, ακόμα πιο ανθεκτικά. “Είναι η εξέλιξη, ηλίθιε“, που θα ‘λεγε και μια ψυχή. Άρα αυτό που μας μένει είναι και αυτό που ταλανίζει το συνάφι μας από τότε που το δημιουργήσαμε. Είναι θέμα πολιτικής φύσεως…
Είναι ζήτημα επιθυμίας, είναι υπόθεση όλων μας. Άλλο να πιέζει ένας-δύο, άντε δέκα νοματαίοι το πολύ και άλλο τρεις χιλιάδες κόσμος. Το πρόβλημα των γεφυριών μας αφορά όλους, από τον πιο μικρό Αιτωλικιώτη -ηλικιακά- μέχρι τον μεγαλύτερο. Όμως το πρόσφατο παρελθόν, μας έχει διδάξει με τέτοιο τρόπο, που το να αισθάνεται κανείς αισιόδοξος περί συλλογικής προσπάθειας για τη λύση του προβλήματος είναι τουλάχιστον ουτοπικό.
Και εξηγώ αυτήν την απαισιοδοξία μου. Δεν είναι η αδιαφορία μέχρι αηδίας από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές, τόσο του δήμου Αιτωλικού(κάποτε) όσο και του δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου(σήμερα) που μου την προκαλούν. Ούτως ή άλλως από δαύτους δεν περίμενα απολύτως τίποτα, όπως δεν θα περιμένω ποτέ των ποτών. Η δική μας η (μη) δράση είναι που με κάνει τόσο απαισιόδοξο. Και δυστυχώς το αποδείξαμε περίτρανα την πιο κρίσιμη ώρα. Τότε που έπρεπε να κάνουμε κάτι για το σκατόνερο που έτρεχε από τις βρύσες των σπιτιών μας.
Τι κι αν αφορούσε ολόκληρο το νησί μας; Ούτε εκατό άτομα δεν πήγαμε στο Μεσολόγγι, τόσο στο δημαρχείο όσο και στην περιφέρεια. Και επειδή συμμετείχα στις τότε διαμαρτυρίες για το νερό, με λύπη μου είδα μερικούς συμπολίτες μας να μετέχουν στις κινητοποιήσεις μόνο και μόνο για να κάνουν πολιτική απέναντι στον Καραπάνο που ήταν τότε δήμαρχος. Σαν τους “μπαχαλάκηδες” που αναφέρουν και τα ΜΜΕ για τις πορείες που γίνονται κατά καιρούς στην πρωτεύουσα…
Με δεδομένο, λοιπόν, οτι το νερό είναι πολύ πιο σημαντικό από τις πέτρες και τις τρύπες που ανοίγουν σε αυτές, αν τότε δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να αλλάξει το χρώμα του νερού και να… ασπρίσει και πάλι, φανταστείτε τώρα. Θλίψη και απογοήτευση σε ακόμα ένα σημαντικό, συλλογικό ζήτημα.
Και για όσους εθελοτυφλούν και φαντάζονται δράκους και μάγισσες πάνω σε ιπτάμενες σκούπες, έχω να γράψω τούτο. Η δική μας αδιαφορία και η ανεπάρκεια σαν σύνολο είναι που “τρέφει” τους υπεύθυνους να μην είναι τέτοιοι. Αν τελικά πέσουν τα γεφύρια θα είναι από μας τους ίδιους, όχι από τα φορτηγά…
Υ.Γ.1. Η εικόνα τόσων ανθρώπων, με εξουσίες και σημαντικές θέσεις σε δήμο και περιφέρεια, πάνω από την τρύπα στην ανατολική γέφυρα το 2021 είναι… χίλιες λέξεις.
Υ.Γ.2. Τα λεγόμενα των παραπάνω “σημαντικών” προσώπων μετά την… αυτοψία είναι πιο ανυπόστατα και “τρύπια” από την ίδια την τρύπα.
Υ.Γ.3. Το χθες ήταν χθες, το σήμερα είναι τώρα και το μέλλον αύριο. Καλή και η αρχαιολογία αλλά πρέπει να πάμε ένα βήμα παρακάτω και γι’ αυτό χρειαζόμαστε καινούργιες γέφυρες, λίγο πιο… σημερινές.
Υ.Γ.4. Σιγά μη βάλουμε και ταμπέλα “ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ“
Υ.Γ.5. Άσχετο με το θέμα αλλά πρέπει να ειπωθεί και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Για να κάνεις κάποιον άνθρωπο πρέπει να είσαι πρώτα εσύ ο ίδιος/α. Όταν, λοιπόν, γράφεις αυτά τα λόγια σε έναν άλλο άνθρωπο τότε έχεις ολοκληρωτική άγνοια περί της ίδιας της ανθρωπιάς.
Μιχάλης Βελτσίστας
