Το Σάββατο(25/09) εκτός από τη γιορτή του ψαριού, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, είχαμε και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του ήρωα του 21′, Γεώργιου Καραϊσκάκη. Η σεμνή τελετή έλαβε χώρο στην κεντρική πλατεία του Αιτωλικού ή αλλιώς -όπως μάθαμε προσφάτως- στην πλατεία Γρηγορίου Λιακατά. Πλήθος κόσμου τίμησε τον τόπο μας με την παρουσία του και η όλη κατάσταση μας ξαναθύμισε, έστω και για λίγες ώρες, κάτι από “καλή” Αγι’ Αγάθη του πρόσφατου παρελθόντος.
Τα μαγαζιά της πλατείας πήραν ανάσα μετά από καιρό, ακόμα κι αν αυτή η οικονομική “ένεση” είναι στην ουσία σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων που έφερε η πανδημία. Ή καλύτερα, προβλήματα που γιγαντώθηκαν με την πανδημία αλλά και μετά το πέρας της έξαρσης αυτής. Όπως το ψήσιμο των ψαριών και γενικότερα όλο το “πανηγυράκι” έγινε σχεδόν αποκλειστικά στην κεντρική πλατεία και αυτό ήταν. Όποιος από τα γύρω στενά δούλεψε το έκανε με κόσμο που απλά δεν χώρεσε στην πλατεία.
Η αλήθεια είναι οτι όταν έχεις φτάσει κοντά στον πάτο του βαρελιού τότε δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα το συνολικό δίκαιο, αλλά μονάχα αυτό του εαυτού σου. Και έτσι κάνεις γαργάρα όλα αυτά που θα έπρεπε να πεις, είτε σε ευνοεί η συνθήκη είτε όχι. Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στη γιορτή του ψαριού, οτι έγινε από τον δήμο Ι.Π. Μεσολογγίου έγινε μόνο στην πλατεία.
Τίποτα στους Ταξιάρχες, τίποτα στην παραλία, τίποτα στον κεντρικό δρόμο, τίποτα στα στενάκια που έχουν μαγαζιά. Και για να μην παρεξηγηθώ, από τη στιγμή που οι γιορτές γίνονται για την οικονομική ενίσχυση του τόπου που τις φιλοξενεί και τις διοργανώνει, τότε οτι γίνεται πρέπει να… απλώνεται σε όλο το νησί.
Κι αν μερικούς τους προσβάλλει αυτό που γράφω, οτι δηλαδή οι γιορτές και τα πανηγύρια γίνονται για οικονομική ενίσχυση, ας κοιτάξουμε για λίγο τα Χριστούγεννα, τον Άγιο Βαλεντίνο, το Πάσχα κ.ο.κ. Αν και πάλι δεν συμφωνούν τότε απλά μπορούμε να έχουμε διαφορετική γνώμη για αυτό το θέμα…
Δεν θα ξεχάσω μια γιαγιά που είχα συναντήσει σε έναν φούρνο στην Ικαρία. Είχα πάει διακοπές με τη Σωτηρία και μια μέρα που θέλαμε να αγοράσουμε τυρόπιτες μπήκαμε στο μαγαζί της συμπαθητικής αυτής γυναίκας. Κουβέντα στην κουβέντα η γιαγιά μας είπε οτι οι Ικαριώτες δεν είναι πλούσιοι αλλά όλη μέρα δουλεύουν τη γη και μόλις πέσει ο ήλιος, όποιος είναι τυχερός, συνεχίζει τη δουλειά σε κάποιο μαγαζί.
Η συγκεκριμένη κυρία και ο γιος της είχαν έναν φούρνο. Εκείνη κρατούσε το μαγαζί μέχρι το απόγευμα που γύριζε το παιδί της από τα χωράφια. Μας είπε, λοιπόν, χαρακτηριστικά οτι “Τι να λέμε ρε παιδιά για τουρισμό; Εμείς δεν είμαστε τέτοιο νησί. Ολόκληρη Ικαρία και έχει καταντήσει να είναι το νησί των πανηγυριών. Μόνο τον Αύγουστο έχουμε πολύ κόσμο και ειδικότερα στις 15 που γιορτάζει η Παναγία“.
Γιατί το ανέφερα το παραπάνω; Γιατί ακόμα και ένα τόσο μεγάλο νησί όπως η Ικαρία, που έχει και τους Φούρνους για “κράχτη“, είναι άδειο από κόσμο. Ιούλιο μήνα είχα πάει και ποτέ, κανένα μαγαζί δεν ήταν γεμάτο. Και να προσθέσω οτι η Ικαρία είναι ένα πανέμορφο, καταπράσινο νησί, σαν εκείνο που βλέπουμε στην αρχή της ταινίας “Jurassic Park” -οι παλιότεροι πιστεύω θα το θυμάστε- και επίσης έχει καταπληκτικά νερά. Κι όμως, ακόμα και σε έναν τέτοιο τόπο ο κοσμάκης προτιμάει να πάει μόνο την εποχή των πανηγυριών.
Ο λόγος φυσικά είναι οι χαμηλές τιμές στο ποτό και το φαγητό. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά, πάντοτε αυτό ήταν το κίνητρο, ούτε η παράδοση, ούτε τίποτα. Και όχι μόνο στα πανηγύρια αλλά και στις μεγάλες γιορτές όπως ανέφερα παραπάνω. Αυτή είναι η άποψή μου σύμφωνα πάντα με τα βιώματά μου.
Υ.Γ.1. Δεν είναι λογικό ένας ολόκληρος δήμος να “ενημερώνει” τους πολίτες για τη γιορτή του ψαριού με αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια και μια αφίσα λίγες μέρες πριν τη γιορτή.
Υ.Γ.2. Θα ήθελα να ήμουν από μια γωνιά και να ρωτήσω τον Γεώργιο Καραϊσκάκη πως αισθάνεται που η προτομή του “κοιτάζει” τη μεριά στην οποία τον δίκασαν…
Υ.Γ.3. Για ποιο λόγο κύριοι και κυρίες του δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου δεν… ταΐσατε τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ στην πλατεία όπως κάνατε με τον υπόλοιπο κοσμάκη αλλά τον πήγατε σε μαγαζί που δεν ήταν καν στο μέρος που έγινε η εκδήλωση;
Υ.Γ.4. Για να τιμήσουμε όπως του αξίζει τον Γεώργιο Καραϊσκάκη δεν χρειάζονται αγάλματα και προτομές. Ήθος, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη είναι τα αληθινά συστατικά που χρειάζεσαι για να τιμήσεις πραγματικά όλους αυτούς που μας έδωσαν το δικαίωμα να μιλάμε, να σκεφτόμαστε και να ζούμε ελεύθερα.
Μιχάλης Βελτσίστας
