Σήμερα θα γράψω για γονείς. Για γονείς και τη σχέση τους με τους δασκάλους.


Πρόκειται για μια σχέση περισσότερο από απαραίτητη για τη σωστή πορεία και έκβαση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μια σχέση που πρέπει να είναι αρμονική για να είναι και γόνιμη. Μια σχέση που πρέπει να είναι συμπληρωματική, αφού οι δυο ρόλοι είναι ξεχωριστοί και διακριτοί.

Οι τελευταίες δεκαετίες έχουν αλλάξει πάρα πολύ τη δυναμική αυτής της σχέσης. Υπήρχαν εποχές που ο δάσκαλος ήταν αξιοσέβαστη μορφή του τόπου (με τον παπά και το δήμαρχο), αλλά και μεταγενέστερες εποχές, όταν πήγαινα σχολείο εγώ, τη δεκαετία του 1990, που ό,τι έλεγε ο δάσκαλος ήταν πιο σημαντικό από αυτά που έλεγαν οι γονείς στο σπίτι, τα λόγια του τα θεωρούσαμε σοφά και τα κρατούσαμε για πάντα.

Οι γονείς, με τα χρόνια, ενημερωνόμαστε περισσότερο, διαβάζουμε περισσότερο, ίσως είμαστε και περισσότεροι, σε σχέση με τους γονείς μας, όσοι έχουμε σπουδάσει, έχουμε “βγει παραέξω”.

Χάσαμε λίγο την μπάλα, όμως, σε σχέση με τα παιδιά μας και την εκπαίδευσή τους.

Αρχίσαμε να έχουμε άποψη για το μάθημα που κάνει ο δάσκαλος, ξημεροβραδιαζόμαστε έξω από το σχολείο να διαμαρτυρόμαστε ακόμα και για το παιδί που έβαλε η δασκάλα να καθίσει με το δικό μας, καλούμε το δάσκαλο στο κινητό του για οποιοδήποτε θέμα, δεν δεχόμαστε ούτε μια κουβέντα αρνητική για τα σούπερ παιδιά μας, κατηγορούμε τα “θέματα” όταν το παιδί μας δε γράφει καλά στο διαγώνισμα, κατηγορούμε το δάσκαλο που “δεν επιβάλλεται” όταν τα παιδιά μας κάνουν φασαρία, παρεμβαίνουμε απροκάλυπτα στη δουλειά των εκπαιδευτικών.

Πολλοί είναι οι γονείς που αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς ως “εχθρούς” και όχι ως “συμμάχους” στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Έχουμε αυτό το αίσθημα ότι τα παιδιά μας αδικούνται ή μάλλον ότι μας τα “αδικούν”.

Δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στο έργο του δασκάλου λες και ξέρουμε οι ίδιοι καλύτερα να κάνουν αυτή τη δουλειά. Διαβάζουμε τα παιδιά μας στο σπίτι και τα πιέζουμε να μην πάνε αδιάβαστα και χαλάσουμε την εικόνα των σούπερ παιδιών αλλά και τη δική μας, αντί να τα αφήσουμε να αναλάβουν την ευθύνη τους και να είναι ο δάσκαλος αυτός που θα τους δείξει το δρόμο.

Φτάνουμε πολύ συχνά στο σημείο να απαξιώνουμε τους εκπαιδευτικούς μπροστά στο παιδί μας. Ακόμα κι αν δε συμπαθούμε, για δικούς μας προσωπικούς λόγους, το δάσκαλο ή τη δασκάλα, τα παιδιά πρέπει να τους έχουν πολύ ψηλά.

Μαθαίνουν και εμπνέονται μόνο από δασκάλους που εκτιμούν.

Δεν πηγαίνουμε στο σχολείο “να καθαρίσουμε” αν το παιδί μας περιγράψει κάτι δυσάρεστο που έγινε στο σχολείο. Οι δάσκαλοι έχουν αυτό το ρόλο -και μόνο οι δάσκαλοι- και τα θέματα λύνονται στο σχολείο (εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε πολύ τραβηγμένα παραδείγματα κακής διαχείρισης από το σχολείο και “δύσκολων” περιστατικών).

Δεν πρέπει να ακυρώνουμε εκείνη τη σχέση πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τη σχέση μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτικού.  

Ειδικότερα, τους τελευταίους μήνες με τα σελφ τεστ και όλο αυτό το περί covid πρωτόκολλο, δάσκαλοι και διευθυντές “δίνουν μάχες” στην είσοδο του σχολείου για να εξηγήσουν τα αυτονόητα, ότι δηλαδή υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες από το Υπουργείο και δεν είναι η διάθεση του εκπαιδευτικού να “πάει κόντρα” σε γονείς και μαθητές.

Βλέπουμε τους γονείς να διαμαρτύρονται για την “αυστηρότητα” και “τυπικότητα” των διευθυντών, ενώ όλοι ξέρουμε καλά πως αν οι διευθυντές και οι δάσκαλοι “έκαναν τα στραβά μάτια” στα έγγραφα με τα covid αποτελέσματα των παιδιών, οι γονείς θα μιλούσαν για αδιαφορία και “εγκληματική” αμέλεια των εκπαιδευτικών.

Έχουμε φτάσει λίγο σε ένα σημείο που δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Ο δάσκαλος να είναι και αυστηρός, να είναι και ελαστικός, να κάνει διακρίσεις για το δικό μας το παιδί μόνο, αλλά αν το κάνει για άλλα παιδιά “είναι απαράδεκτος” και δείχνει “αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά”.

Διάβασα σε ένα άρθρο πρόσφατα ότι “στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες ο παρεμβατισμός των γονέων στο σχολείο θεωρείται μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και λαμβάνονται μέτρα – κυρίως συμβουλευτικά- ενώ στη χώρα μας θεωρείται ως δυναμικός τρόπος διεκδίκησης ποιότητας εκπαίδευσης για το παιδί τους“.

Ας δείξουμε λίγο περισσότερη εμπιστοσύνη στους δασκάλους.

Έχουν εκπαιδευτεί ακριβώς για να είναι δίπλα στα παιδιά μας και να τους διδάσκουν.

Δεν πήραν τυχαία αυτή τη θέση.

Ο καθένας έχει την εξειδίκευσή του.

Κι εμείς οι γονείς, ας είμαστε σωστοί γονείς πάνω από όλα κι ας αφήσουμε το ρόλο του δασκάλου για αυτούς που γνωρίζουν και μπορούν να τον αναλάβουν.

Βάσω Ζ. Νικολογιάννη