Η μέρα είναι Τρίτη, πέντε του Οκτώβρη και γω κάθομαι μπροστά από μία άδεια οθόνη. Το ρολόι κάτω δεξιά δείχνει 8:40 ακριβώς και με έχει πιάσει μία περίεργη νευρικότητα. Τι στο καλό να γράψω; Θα προλάβω άραγε;
Ο λόγος που αγχώνομαι σήμερα(05/10/21) είναι ένα… βραδινό τραπέζι. Ο Μπριζόλας και η μάνα του ετοιμάζουν ψητά και πίτες και σαλατάρες και οτι μπορεί να φανταστεί ο πεινασμένος νους του καθενός. Μόλις κλείσω θα πάω από κει για φαγητό γιατί είναι το παραδοσιακό τραπέζι που ακολουθεί το πέρας του καλοκαιριού.
Μπορεί να πήγε αρχές Οκτώβρη αλλά… Δεν βαριέσαι μωρέ, στην Ελλάδα είμαστε, ακόμα κοντομάνικα φοράμε και τα κουνούπια μας έχουν ζαλίσει χειρότερα και από τον Αύγουστο. Φθινόπωρο και μλκς… Να, αυτά βλέπουν οι Ευρωπαίοι και μας έχουν σκοτίσει τον έρωτα. Φόροι, χαράτσια, φαρμακόγλωσσοι δυσλειτουργικοί τύποι που κουνάνε το δάχτυλο. Άει σιχτίρ μωρέ!
Αλλά να μην ξεφεύγουμε από το κείμενο. Η ώρα περνάει και πρέπει να ολοκληρωθεί. Το πρόβλημά μου είναι οτι επειδή μαζί με το φαγητό θα… βαρέσω και δυο μπουκάλια κρασί(λευκό ξηρό όπως πάντα), είναι σχεδόν απίθανο μετά να γυρίσω στο σπίτι μου κατά τη μία το πρωί και να ακουμπήσω το πληκτρολόγιο.
Και επειδή δεν πίνω αλκοόλ, το αποτέλεσμα των δύο αυτών μπουκαλιών θα είναι να μην μπορώ να γράψω ούτε το όνομά μου σωστά. Οπότε η λύση πρέπει να βρεθεί αυτή τη στιγμή, τώρα ρε αδερφέ…
Και η ώρα πήγε 9:42 και γω ακόμα δεν έχω καταφέρει να σας πω το οτιδήποτε ή να βγάλω κάποιο νόημα από το οτιδήποτε με απασχολεί. Γι’ αυτό θα τα πάρω στα “μπαμ” και θα τελειώσω γρήγορα κι ωραία!
Πρώτον: Τα εμπόδια έφυγαν και η τρύπα στην ανατολική γέφυρα έκλεισε με ολίγη από πίσσα από πάνω. Από κάτω από τη γέφυρα δεν δύναμαι να πω τι συμβαίνει. Επιμένω οτι με αυτήν την κατάσταση, δηλαδή με την αδράνεια του δήμου και της περιφέρειας, η γέφυρα θα πέσει και κάποιοι θα θρηνήσουν νεκρούς. Τότε όμως θα είναι πάρα πολύ αργά…
Δεύτερον: Κύριε “Πρόεδρε” το ξέρω οτι γνωρίζεις πολύ καλά το θέμα με το νερό και οτι αυτά που λες είναι σωστά, πολύ σωστά. Νομίζω όμως οτι μετά από τόσα χρόνια που ζεις, η εμπειρία σου πρέπει να σου έχει μάθει οτι με την κόντρα και μόνο με αυτή δεν μπορείς να πετύχεις τίποτε εκτός από… πονοκέφαλο.
Τότε που είχαμε πάει στο Μεσολόγγι επί Καραπάνου για το νερό, δεν θα ξεχάσω οτι τη στιγμή που αποχωρούσες από την αίθουσα φώναζες στο πουθενά “Είστε προδότες! Είστε ρουφιάνοι!” και παραλίγο να πιαστείς στα χέρια με έναν συμπολίτη μας που ήταν στην “εξουσία” με τον τότε δήμαρχο. Το μόνο που πέτυχες ΤΟΤΕ ήταν να φέρεις αναστάτωση στην αίθουσα. Αυτό και μόνον αυτό…
Τρίτον: Πήγα ταξίδι για δέκατη χρονιά στον Κακόβατο, ένα μικρό χωριουδάκι δίπλα από τη Ζαχάρω Ηλείας. Σε έλεγχο που μας έκαναν οι αστυνομικοί στο δρόμο, καθώς μας ρώτησαν από που είμαστε και που πάμε, μόλις άκουσαν “Αιτωλικό” ξεκίνησαν τα σχόλια του τύπου: “Έχετε ακόμα πρόβλημα με τους Ρομά(προφανώς και δεν τους ονομάτισαν έτσι αλλά ας όψεται το… πολίτικαλ κορέκτ που λένε και στα βλάχικα); Το εμπόριο ναρκωτικών συνεχίζεται εκεί πέρα;” και άλλα τέτοια “άσχημα” σχόλια.
Και σε αυτά τα δέκα χρόνια δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό το πράγμα. Όπως και τώρα, έτσι και τότε τα σχόλια των αστυνομικών ήταν περίπου τα ίδια. Αν είναι αυτή η εικόνα που έχουν οι “έξω” για το Αιτωλικό, για πείτε μου ρε παιδιά, τι στο διάολο κάνουμε; Έχουμε μείνει μόνοι μας και υπάρχει αιτία γι’ αυτό. Ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του…
Τέταρτον: Δίπλα από τον Κακόβατο, περίπου πέντε χιλιόμετρα από τη Ζαχάρω, υπάρχει η λίμνη Καϊάφα. Μια μικρή λίμνη, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Το Σάββατο(02/10/21) πήγα με ένα φιλαράκι για να πάρουμε καφέ και φαγητό από τη Ζαχάρω. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός οτι δεν υπήρχε άνθρωπος πουθενά, λες και ερήμωσε η μικρή αυτή πόλη της Πελοποννήσου.
Ρώτησα, λοιπόν, έναν ντόπιο για το που στο καλό πήγαν όλοι. Εκείνος που απάντησε οτι τα Σαββατοκύριακα οι Ζαχαριώτες, όποτε έχει καλό καιρό, πηγαίνουν στη λίμνη και κάνουν υδάτινα σπορ. Θαλάσσιο σκι, κωπηλασία κ.α. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η δική μας λιμνοθάλασσα, τεράστια και πανέμορφη. Όμως η νοοτροπία μας είναι τέτοια που το μόνο που βλέπεις πάνω της είναι γαΐτες, βρωμιά και που και που κανέναν τύπο να κάνει το χόμπι του είτε πάνω σε μια σανίδα είτε σε ένα κανό.
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Μιχάλης Βελτσίστας
