Είμαι ελαφρώς (πια) μπουκωμένος από το Σάββατο (06/11). Ωραία! Είχα καιρό άλλωστε να νιώσω… αδύναμος, άρρωστος, τρωτός! Λογικό; Ναι αν σκεφτείς οτι ήταν τις προηγούμενες βδομάδες και η Σωτηρία στην ίδια κατάσταση, την πρώτη φορά τη γλίτωσα, τη δεύτερη όχι.
Δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον όχι κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει. Μπούκωμα, λίγο φτάρνισμα και την Κυριακή ξύπνησα με ερεθισμένες τις αμυγδαλές μου. Ρούφηξα δύο καυτά ποτήρια με μέλι και χαμομήλι, έφαγα και σουπίτσα με χοντροκομμένο πιπέρι και λεμόνι και… αυτό ήταν!
Οι αμυγδαλές έγιαναν σε χρόνο ντε τε, το φτάρνισμα μειώθηκε στο ελάχιστο και το μπούκωμα παραμένει αλλά σε χαμηλή… ένταση. Το ξέρω οτι δεν σας νοιάζει η κατάσταση της υγείας μου, όχι φυσικά επειδή δεν με γουστάρετε αλλά γιατί έτσι πάει το πράγμα, αλλά περιμένετε να διαβάσετε παρακάτω.
Τυχαίνει με τα νέα μέτρα να χρειάζομαι δύο rapid τεστ την εβδομάδα για να μπορώ να δουλέψω στο μαγαζί. Το ίδιο ισχύει -από πριν όχι από το Σάββατο- και με τη δουλειά της Σωτηρίας. Η ίδια είναι μόνιμα αρνητική στα αποτελέσματά της, το ίδιο συνέβη και με τα δικά μου τεστ.
Θα τολμήσω όμως να γράψω τούτο: Αν δεν είχα κάνει τα τεστ για τη δουλειά θα με είχε φάει μέσα μου η αμφιβολία για το αν έχω κολλήσει covid-19 ή όχι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του καθημερινού, εδώ και δύο χρόνια και βάλε, “βομβαρδισμού” από τα μέσα κάθε λογής για το εμβόλιο και την πανδημία και το πόσο εύκολα “κολλάει” ο ένας τον άλλο και δεν ξέρω και γω τι άλλο…
Είναι δύσκολο να μην μπεις στο… λούκι της παράνοιας που έχει πιάσει τους πάντες με το ζήτημα. Κι αν δεν γίνεις και συ ακόμα ένας “τρελός“, τουλάχιστον θα έχεις επηρεαστεί έστω και λίγο. Το είδα από τον εαυτό μου κι ας είμαι όσο πιο καλά ενημερωμένος γίνεται για το θέμα (ιστοσελίδα ΕΟΔΥ και ΠΟΥ).
Εκτός όμως από το συναίσθημα της αμφιβολίας, ενεργοποιήθηκε και ένα άλλο: Αυτό της… ντροπής! Δουλεύεις και εξυπηρετείς κόσμο, σου έρχεται πια να φταρνιστείς ή να βήξεις και αντί να το ρίξεις να ξαλαφρώσεις εσύ πως αντιδράς; Πιέζεσαι να μην το κάνεις όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να αποφύγεις τα περίεργα βλέμματα. Μην σου πω καλύτερα για τα σχόλια, ειδικά εδώ που ζούμε…
Εδώ στην αρχή της πανδημίας, έξω από τον παιδικό σταθμό ήταν μια γυναίκα αγνώστων στοιχείων -δηλαδή όχι Αιτωλικιώτισσα- και πριν μπει στο αυτοκίνητό της έριξε ένα φτάρνισμα περιποιημένο. Και κάθεται ο άλλος ο κάφρος απέναντι, ο οποίος ούτε που την ξέρει την κακομοίρα και της φωνάζει το εμετικό “Ου, χτικιό!!“…
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Ο ένας θα βήχει και ο άλλος θα δείχνει με το δάχτυλο. Ο από δω θα έχει τη μάσκα μισό εκατοστό πιο κάτω από τη μύτη και ο από κει θα του κάνει παρατήρηση να τη σηκώσει πάνω. Ο -σκατά- σωστός θα κάνει υποδείξεις στον άλλο -σκατά- λάθος.
Μας γέμισαν ένα κάρο νόμους και περιορισμούς, όπως και χίλιες δυο αμφιβολίες για το τι είναι το ένα και μοναδικό σωστό και τι αρλούμπα. Γινόμαστε μπάτσοι στα μαγαζιά μας υπό την απειλή του πρόστιμου και -κυρίως- του κλεισίματος της επιχείρησης για δυο βδομάδες. Και ειδικά εμείς εδώ στο Αιτωλικό έχουμε καταντήσει να πρέπει να κάνουμε τους αστυνομικούς και για άλλους λόγους…
Υ.Γ.1. Η περιπολία με τον φάρο αναμμένο μια φορά τη μέρα δεν σημαίνει οτι δουλεύει η αστυνομία. Βόλτα κάνουν
Υ.Γ.2. Παπά που να κρατάει… μανιάτικο για πολιτικούς λόγους πρώτη φορά βλέπω
Μιχάλης Βελτσίστας
