Η μέρα είναι Τρίτη(16/11) και όλα -ή σχεδόν όλα- τα μαγαζιά της εστίασης στο Αιτωλικό είναι ερμητικά κλειστά ελέω απεργίας. Μια απεργία που στόχο έχει να αναδείξει το πρόβλημα που έχει προκύψει για χιλιάδες επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα, μετά τον… περιορισμό των πελατών που μπορούν να πάνε για φαγητό, καφέ ή ποτό, σε αποκλειστικά και μόνο εμβολιασμένους.
Η εικόνα στο νησί δεν είναι σε καμία περίπτωση καινούργια. Δεν είναι κάτι που θα με κάνει να “πέσω από τα σύννεφα“, δεν θα με απογοητεύσει. Όχι επειδή είμαι κανένας αναίσθητος και θέλω να υποφέρει ο διπλανός μου, αυτά δεν ανήκουν στη δική μου λογική.
Η… αδειαήλα (συμπαθάτε με ορθογραφικά) είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η μοναδική διαφορά είναι ότι τα μαγαζιά έχουν κλειστά τα φώτα. Άντε και ότι λείπουν οι τρεις -το πολύ- πελάτες του κάθε καταστήματος. Είμαι υπερβολικός;
Μιλήστε με τους ιδιοκτήτες και θα καταλάβετε και σεις. Όσοι τουλάχιστον έχετε διαφορετική άποψη για το θέμα. Η ερώτηση πια είναι η εξής: “Που θα πάει αυτή η κατάσταση;“.
Απάντηση δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι τέτοια που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές. Το πρόβλημα ήρθε για να μείνει, όχι μόνο εδώ αλλά στις περισσότερες περιοχές της χώρας. Σε μας μάλιστα δεν είναι και… χθεσινό.
Είναι κάμποσα τα χρόνια που το Αιτωλικό πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Από ναρκωτικά και κλοπές μέχρι ανομία για μερικούς και στο τέλος καθόλου δουλειά για όλους. Αυτό είναι το… προφίλ του νησιού μας και όχι, δεν θέλω να κάνω κακή διαφήμιση αλλά να γράψω τα πράγματα με το όνομά τους.
Και μου λέει και μια ψυχή πριν από λίγο: “Και τι να γράψεις; Όλο τα ίδια προβλήματα για τα ίδια θέματα που παραμένουν άλυτα από… πάντα“. Ε, δεν μου τα είπε ακριβώς έτσι, στο περίπου όμως αυτό ήταν το ρεζουμέ της στιχομυθίας μας.
Όντως δεν έχω κάτι να γράψω, δεν υπάρχει ένα νέο που να “αξίζει” τον κόπο να το μοιραστώ με τους υπόλοιπους. Αλλά αυτό που μας έχει μείνει είναι η επικοινωνία, έστω και με αυτόν τον άψυχο τρόπο, έστω μέσα από την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή.
Επίσης μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο… μπαλτάς του Φίλιππα από απέναντι. Το απόγευμα που ήρθα και άνοιξα το μαγαζί, έκατσα στην καρέκλα για να στρίψω ένα τσιγάρο για να καπνίσω. Το μόνο που άκουγα ήταν η ανάσα μου και ο θόρυβος από τα ψυγεία και τους καταψύκτες. Απίστευτο συναίσθημα!
Και εκεί που έχω μείνει να καπνίζω και να σκέφτομαι την… καταδίκη της ησυχίας γύρω μου, άκουσα τον γνώριμο ήχο του μπαλτά που πέφτει πάνω στο κρέας. Σκέφτομαι: “Δεν παίζει ρε φίλε… Δεν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα“. Έτσι ασυναίσθητα, στον αυτόματο μου ήρθε το παράπονο.
Να που είναι δυνατόν. Να που είναι κλειστά όλα τα μαγαζιά του Αιτωλικού. Να μια εικόνα από το μέλλον. Να η κατάντια σε όλο της το μεγαλείο.
Μακάρι… Μακάρι… Μακάρι… Μόνο αυτό μπορώ να γράψω πια… Τα ευχολόγια πέθαναν…
Μιχάλης Βελτσίστας
