Ζω στο Αιτωλικό τα 33 από τα 38 μου χρόνια. Δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω βαθιά όλα τα ζητήματα του τόπου. Κάποια μάλιστα ίσως να μην τα γνωρίζω καθόλου.
Τον τόπο τον γνωρίζω από τα προσωπικά μου βιώματα και δεν υπάρχουν παλιές αιτωλικιώτικες ιστορίες της οικογένειάς μου να διηγηθώ, αφού οι γονείς μου ούτε εδώ πήγαν σχολείο, ούτε μεγάλωσαν εδώ. Το Αιτωλικό είναι το μέρος που στέγασε και στεγάζει την οικογένεια που ξεκίνησαν οι δικοί μου. Αλλά είναι και το μέρος που επέλεξα κι εγώ να ξεκινήσω τη δική μου οικογένεια.
Έλειψα από το Αιτωλικό περίπου 5 χρόνια λόγω σπουδών. Κατά τις σπουδές μου στα ΜΜΕ στο Πάντειο, δεν μπορώ να πω ότι αγάπησα το γράψιμο. Το γράψιμο το αγάπησα όταν άρχισα να γράφω στα τοπικά μέσα τα τελευταία χρόνια. Ίσως ήταν το timing, η κατάλληλη στιγμή, ίσως απλά αγάπησα το ότι μπορώ να μοιράζομαι αυτά που νιώθω για ένα τόπο που αγαπώ τόσο πολύ.
Το etoliko.gr με βοήθησε να ψάξω λίγο παραπάνω τα ζητήματα του τόπου, να ασχοληθώ και με τα κακώς κείμενα και όχι μόνο με τα ωραία όπου πάντα εστίαζα. Με βοήθησε να αναρωτηθώ τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ως πολίτες, ο καθένας μας, για να γίνει καλύτερος αυτός ο τόπος, να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί.
Δεν ξέρω όλα τα θέματα του Αιτωλικού. Γράφω κάθε βδομάδα ένα άρθρο από την ψυχή μου για το πώς βλέπω εγώ τα πράγματα.
Δε μιλάω, όμως, μόνο για τον εαυτό μου. Ζω εδώ. Όλη η κοινωνική μου ζωή είναι εδώ, οπότε “μαζεύω” απόψεις, ιδέες, συζητήσεις από γνωστούς και φίλους, από συνεργάτες και περαστικούς.
Και είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο γιατί η έκθεση είναι μεγάλη.
Σε πανελλήνιο επίπεδο δε με ενόχλησε ποτέ, αν και είμαι άτομο που δεν αγαπώ τις κόντρες και αντιπαραθέσεις.
Σε τοπικό επίπεδο, όμως, είναι δύσκολο να γράφεις και να σου “επιτίθενται” άτομα που συναντάς στο δρόμο.
Δεν έχω πρόβλημα με την αντίθετη άποψη. Κι εμείς που γράφουμε στο etoliko.gr μπορεί να διαφωνήσουμε. Ούτε με τους φίλους και τους κοντινούς μας δε συμφωνούμε πάντα.
Ούτε διεκδικώ την “αυθεντία” σε οτιδήποτε.
Δε δέχομαι, όμως, την αγένεια και την προσβολή. Ναι, ήταν και είναι ιδιαίτερο θέμα οι τσιγγάνοι. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε σίγουρα κακές εμπειρίες. Και πολλές. Όπως έχουμε κακές εμπειρίες κι από Αιτωλικιώτες. Έχουμε, όμως, και καλές. Και με τους μεν και με τους δε.
Ρατσισμός δεν είναι να κατηγορώ αυτούς που με έκλεψαν, που μου έκαναν κακό. Ρατσισμός είναι το αδιάκριτο μίσος για ανθρώπους που ανήκουν σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, φυλές κλπ.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος στρέφεται σε όλη τη φυλή και όχι σε μεμονωμένα άτομα που όντως παρανόμησαν.
Αν θέλουμε να μειώσουμε τα περιστατικά κλοπών και βίας, πρέπει να στηρίξουμε τον τόπο, να λάβουμε μέτρα. Όχι να διώξουμε και να σκοτώσουμε όλους όσους μοιάζουν με αυτόν που μας έκλεψε, όχι να διώξουμε όλους όσους ανήκουν στην οικογένειά του.
Δεν απαντάω πλέον στα αρνητικά σχόλια, καλοπροαίρετα ή κακόβουλα. Και όχι επειδή υποτιμώ το συνομιλητή μου. Όμως, πλέον έχω την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση να επιλέγω ποιες “μάχες” αξίζει να δώσω.
Δύσκολα τα βρίσκεις αυτά. Πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τις διαφωνίες τους και καταφεύγουν σε προσβολές, ειρωνείες και χοντροκομμένες υποδείξεις.
Έχω γράψει μέχρι τώρα στο etoliko.gr γύρω στα 70 άρθρα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω κάποια που πραγματικά λάτρεψα. Αυτά είναι αυτά που πέρασαν εντελώς απαρατήρητα. Δεν ήταν “πιασάρικα” θέματα. Μπορεί η φωνή μου να μην ταιριάζει σε πολλούς. Μπορεί πολλοί να νευριάζουν μαζί μου ή απλά να μη συμφωνούμε απολύτως σε τίποτα.
Δε με πειράζει και δε θα σταματήσω να γράφω όσα βγαίνουν από μέσα μου, εδώ στη γωνίτσα που μου δίνει το etoliko.gr.
Το κάνω και για μένα, το κάνω και για τον τόπο μου, το κάνω και για να δείξω στα παιδιά μου ότι παλεύουμε και λέμε την άποψή μας με επιχειρήματα και με σωστό τρόπο, ακόμα κι αν δε συμφωνεί κανείς άλλος.
Γιατί θέλω να μάθουν τα παιδιά μου ότι πρέπει να έχουν ανοιχτό μυαλό κι ανοιχτή αγκαλιά.
Το etoliko.gr, ανοιχτό σε κάθε άποψη, περιμένει με μεγάλη χαρά τα δικά σας άρθρα, τις δικές σας απόψεις.
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
* Ζαν Ζακ Ρουσσώ
