Όχι οτι είμαι υποχρεωμένος να το γράψω αλλά για μερικά… μυαλά, αυτή η πληροφορία, θα λειτουργήσει “βοηθητικά” για να μπορέσουν να διαβάσουν το κείμενο χωρίς να με καταδικάσουν -όχι τουλάχιστον με λάθος κριτήρια-. Οι γονείς μου έχουν τα δικά τους πολιτικά “πιστεύω“, κάποτε πιο ανοιχτά και τώρα σε χαμηλότερη ένταση.
Η μάνα μου ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και ο πατέρας μου ΝΔ. Αυτό για όσους “τρέξουν” να με κατατάξουν σε κάποια από τις δύο -πολιτικές- κατηγορίες/ταμπέλες. Εγώ από τη μεριά μου δεν βρήκα ποτέ κάτι να με… εκπροσωπήσει, ούτε τις ανάγκες μου ούτε τα “πιστεύω” μου. Είναι τόσο χάλια η κατάσταση άλλωστε…
Έτσι παρακολουθώ τα πράγματα από απόσταση χωρίς να υποστηρίζω κανένα πολιτικό στρατόπεδο. Το μόνο που με ενδιαφέρει, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι όλοι να μπορούμε να ζήσουμε όπως επιθυμεί ο καθένας χωρίς να γίνεται βάρος στον άλλο. Να μην εμποδίζει η δική μου ευτυχία τη δική σου και πάει λέγοντας.
Άλλωστε η ωμή πραγματικότητα είναι η εξής: Όταν τα πράγματα στην οικονομία ήταν στα καλύτερά τους, δηλαδή τη δεκαετία του 90′ και μέχρι τα τέλη εκείνης του 2000, κανένας δεν είχε παράπονο. Είτε ήσουν κομμουνιστής, είτε αριστερός, είτε δεξιός, είτε σοσιαλιστής, είτε ακραίος, αν δούλευες αμειβόσουν πλουσιοπάροχα. Τόσο που δεν έκανες ποτέ την ερώτηση: “Από που τόσο χρήμα ρε παιδιά;“.
Και αυτό για τους σωστούς, αυτούς που πλήρωναν τους φόρους τους και ήταν κύριοι στις υποχρεώσεις τους σε νερό, ρεύμα νοίκι κ.ο.κ. Γιατί πάντοτε υπάρχουν και αυτοί που δεν αξίζουν τίποτα κι όμως παίρνουν τα πάντα. Άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν την “ουτοπική” κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα μας και από το πουθενά βρήκαν στόμα να μιλήσουν.
Οι ίδιοι είναι και οι πρώτοι που κράζουν σήμερα το σύστημα, την κυβέρνηση, τα κανάλια και δεν συμμαζεύεται. Ζούνε από τα επιδόματα που -δικαίως- τους δίνει το κράτος αλλά και πάλι με αυτό τα βάζουν, στο κράτος χρεώνουν όλες τις “ατυχίες” τους. Άχρηστος μπορείς να είσαι γιατί συνήθως κάνεις ζημιά ΜΟΝΟ στον εαυτό σου. Όμως ΚΑΙ αχάριστος; Αυτό πάει πολύ…
Νομίζω οτι όλοι σας ακούσατε/είδατε/διαβάσατε για το πρόστιμο των 100 ευρώ μηνιαίως που θα πληρώνουν όλοι όσοι είναι 60 ετών και άνω αν δεν εμβολιαστούν μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Το οποίο όπως είπε ο ίδιος ο Μητσοτάκης δεν είναι ποινή αλλά αντίτιμο υγείας!!! Το γνωστό παιχνίδι με τις λέξεις που χρησιμοποιείται στην πολιτική.
Από τη στιγμή που είναι πρόστιμο είναι ποινή. Είναι τιμωρία. Χωρίς πολύ ανάλυση, ελληνικά ξέρουμε όλοι μας οπότε γνωρίζουμε και τι σημαίνουν οι περισσότερες λέξεις. Όπως επίσης είναι και εκβιασμός. “Αν δεν κάνεις αυτό θα πάθεις αυτό“. Εκβιασμός και απειλή. Δηλαδή αυτός που ψηφίστηκε να σε υπηρετεί έχει φτάσει στο σημείο να σου κουνάει το δάχτυλο και να σε “μαλώνει“.
Δικό μας λάθος και αυτό. Αντίστοιχο με την ατολμία μας να τα βάλουμε με τους συμπολίτες μας που δεν σέβονται τη δημόσια υγεία. Ατολμία! Αν κοιταχτείς στον καθρέπτη και ρωτήσεις με ειλικρίνεια: “Τι μου λείπει μωρέ;“(στην ψυχή παιδιά όχι στην τσέπη), ένα από όλα αυτά είναι και η τόλμη. Η τόλμη να διεκδικήσω με κάποιον τρόπο το καλύτερο για μένα, τους φίλους, την οικογένεια, την πόλη…
Το ζήτημα δεν είναι το ποιόν υποστηρίζει ο καθένας μας. Άλλωστε αν όντως υπάρχουν συμπατριώτες μας που πιστεύουν ακόμα στα κόμματα και την πολιτική, τι να πω, κρίμα… Το θέμα είναι να αλλάξουμε όλο αυτό το συνονθύλευμα που μας έχει σμπαραλιάσει την όρεξη για δημιουργία, για εξέλιξη, για -αυτό το γραφικό- ένα καλύτερο αύριο…
Χθες ήταν ο Τσίπρας, νωρίτερα Καραμαλής/Παπανδρέου και σήμερα ο Μητσοτάκης. Πράσινοι, μπλε, πολύχρωμοι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η σημερινή πολιτική είναι σαν τον πύργο της Βαβέλ. Όλοι όσοι ανεβαίνουν σε αυτόν μιλάνε διαφορετική γλώσσα μεταξύ τους και δεν μπορούν να συνεννοηθούν αλλά ο στόχος παραμένει κοινός.
Τότε ήθελαν να φτάσουν στον Θεό. Τώρα που στο διάολο θέλουν να πάνε;
Μιχάλης Βελτσίστας
