Ξεκινάω να γράψω και σήμερα με μεγάλο προβληματισμό, όχι γιατί πιθανώς θιχτεί κάποιος που θα το διαβάσει, ούτε γιατί υπάρχει περίπτωση να μου γράφουν πάλι αγενή -για να το θέσω κομψά- σχόλια στο Facebook. Νιώθω απλά σε λίγο αμήχανη θέση γιατί δε θεωρώ σωστό να γράφω για οποιονδήποτε περνάει δύσκολες ώρες.
Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση που θα αναφερθώ σήμερα, δε γίνεται να μην αναφερθώ.
Διανύουμε μια μακρά δύσκολη περίοδο, που μοιάζει ατελείωτη και που καθημερινά μας χτυπά τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Έχουμε δει δίπλα μας συνανθρώπους μας να υποφέρουν, να δυσκολεύονται, να χάνουν ακόμα και τη ζωή τους.
Οι ειδήσεις και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς έχουν βομβαρδίσει με πληροφορίες που δεν ξέρουμε ούτε αν είναι έγκυρες, αντικειμενικές και αξιόπιστες, ούτε έχουμε και την επιστημονική γνώση να τις κατανοήσουμε επαρκώς.
Με τον τρόπο αυτό, ένα χαλασμένο τηλέφωνο παραπληροφόρησης και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα και δημιουργούν μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Σε αυτό το “ανακάτεμα” έρχονται να προστεθούν και οι πεποιθήσεις του καθενός μας, τα θρησκευτικά μας πιστεύω, τα προσωπικά μας βιώματα, όλα άρρηκτα συνδεδεμένα με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Ό,τι και να ακούσουμε φιλτράρεται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, από το ποιοι είμαστε.
Και ίσως μέχρι τώρα οι απόψεις μας να μην επηρέαζαν ουσιαστικά τις ζωές άλλων ανθρώπων. Ίσως κι εμείς να μην επηρεαζόμασταν ουσιαστικά από την άποψη κάποιου άλλου. Κάνεις μια συζήτηση, συμφωνείς ή διαφωνείς και τελείωσε.
Πλέον, όμως, η άποψη που θα διαμορφώσει κάποιος για την πανδημία, τη μεταδοτικότητα του ιού, τα εμβόλια, την ιατρική αντιμετώπιση, έχει άμεση σχέση με την εμπιστοσύνη στην επιστημονική κοινότητα αλλά και τους θεσμούς.
Ο τρόπος που θα αντιληφθώ ή θα κατανοήσω την κατάσταση σχετίζεται άμεσα με την ίδια μου τη ζωή. Ακούγεται “βαρύ” και μακάβριο, αλλά είναι αλήθεια.
Τις τελευταίες ημέρες, είναι πρώτο θέμα, στα δελτία ειδήσεων των πανελλαδικής εμβέλειας μέσων ενημέρωσης, η διασωλήνωση και νοσηλεία του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
Και είναι πρώτο θέμα γιατί η γενικότερη στάση του Μητροπολίτη απέναντι στην πανδημία ήταν συγκεκριμένη. Σίγουρα, έχουμε ακούσει και τραβηγμένα πράγματα και πληροφορίες που πιθανώς να μην ισχύουν, αλλά αυτά δεν μας αφορούν.
Ο Μητροπολίτης, πιστός στα πιστεύω του και στο δικό του τρόπο θεώρησης της πανδημίας, αρνήθηκε να μεταβεί στο νοσοκομείο, αλλά τελικά, όπως ακούσαμε και από κάποια δελτία ειδήσεων, όχι μόνο νοσηλεύτηκε, αλλά νοσηλεύτηκε σε κλίνη στην περιζήτητη ΜΕΘ του Ευαγγελισμού.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω για ποιο λόγο ένας Μητροπολίτης ή ο Αρχιεπίσκοπος ή και ο οποιοσδήποτε έχουν “εξειδικευμένη” ή “προνομιακή” μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες.
Όμως, δεν μπορώ να μη σταθώ στο γεγονός ότι ο κ. Κοσμάς από την πρώτη στιγμή ήταν αρνητής ακόμα και του ίδιου του ιού και με τη στάση του “πήρε στο λαιμό του” πολλούς πιστούς στην Αιτωλοακαρνανία που αρνούνταν όχι μόνο τη μεταδοτικότητα και επικινδυνότητα του ιού, αλλά αρνούνταν και να εμβολιαστούν, να παραδεχτούν ότι νοσούν και, φυσικά, να νοσηλευτούν.
Ο ίδιος, όπως και ο Μητροπολίτης Κυθήρων, κ. Σεραφείμ, είχαν παραπεμφθεί στις αρμόδιες εκκλησιαστικές αρχές για «καταφρόνηση των αποφάσεων, απειθαρχία, θεολογική πλάνη, ηθική αυτουργία για απειθαρχία των πιστών, fake news» κλπ.
Μακάρι ο Μητροπολίτης να βγει αλώβητος από αυτή του την περιπέτεια. Δυστυχώς, όμως, υπήρχαν συμπολίτες μας που “κρεμάστηκαν από τα χείλη του”, ακολούθησαν μια αρνητική, αντιεμβολιαστική συμπεριφορά, παρακάμπτοντας την επιστημονική αλήθεια και τελικά δεν τα κατάφεραν…
Η πίστη μας είναι δικαίωμά μας.
Η πίστη μας είναι κομμάτι μας και δεν μπορεί κανείς να μας το αμφισβητήσει.
Μας βοηθά να βγούμε δυνατοί από τις δοκιμασίες που μας επιφυλάσσει η ζωή.
Μπορεί και να πιστεύουμε ότι η πίστη μας θα μας σώσει.
Όμως, το να φτάνουμε στο σημείο να μην εμπιστευόμαστε τους γιατρούς και να αρνούμαστε τις θεραπείες που μας προσφέρει η επιστήμη, αυτό είναι επικίνδυνο.
Αυτό το άρθρο δεν το γράφω για να καταφερθώ κατά της θρησκείας και της πίστης. Υπάρχουν και φωτισμένοι ιεράρχες και φωτεινά παραδείγματα στους κόλπους της εκκλησίας.
Το γράφω γιατί πολύ συχνά μπερδεύουμε την πίστη μας με τους ανθρώπους που συναντάμε στις εκκλησίες με τις σκοταδιστικές απόψεις και τις αφοριστικές δοξασίες τους.
Βάσω Ζ. Νικολογιάννη
